Change of Plans

Tijd voor een update want er is een heleboel gebeurd in de tussentijd waardoor onze plannen ietwat veranderd zijn. Op 31 maart had ik mijn laatste dag en dus vertrokken we na 2 dagen Kaapstad via Bloubergstrand (met mislukte surfpoging) en Kamieskroon (een mini-stadje op de route naar Namibie) naar het uitgestrekt maanlandschap van Namibie. We hadden wat problemen en vertraging verwacht op de grens, maar iedereen was heel aardig en lachtten om ons mega-goede grappen. Ze hoefden zelfs onze baggage niet te controleren toen ik aangaf dat we een hele achterbak vol rotzooi hadden. Met veel gejuich, gejoel en uitgelatenheid gingen we de grens over naar de droge hitte van Namibie. De bergen en weelderige natuur van Zuid Afrika maakte plaats voor droogte en Hollandse vlakheid, met eindeloze wegen (overigens wel ideal voor onze orientatie-en navigatie-skills). Onze eerste bestemming was Fish River Canyon – Ai-Ais Hot Springs, waarvoor we na 2 uur rechtdoor rijden op de geasfalteerde weg een goede zandweg op moesten. Er was een graver (weggelijkmaakmeneer) bezig met het verschuiven van het overtollige zand. Er ontstond een heuvel in het midden van de weg, waardoor er aan de ene kant niet genoeg ruimte was voor 2 passerende autos en aan de andere kant een ruiger, nog niet geegaliseerd wegdek. We bleven besluiteloos in het midden, met de heuvel onder ons, doorrijden en net op het moment dat we besloten hadden een kant te kiezen hoorden we een harde klap onder de auto. BOEMKLATSBANG! Shit, dit was foute boel en na zo’n 20 meter kwam de auto tot stilstand (na 800 meter zandweg). Een korte blik onder de auto wees uit dat onze benzinetank (voor de zekerheid ook nog even geroken aan de plas die onder de auto uitstroomde) zo lek als een gieter was en binnen een minuut was de tank leeg. En daar sta je dan in de middle of nowhere. Gelukkig bleven we helder denken en begon Esther met haar fitte conditie als een ware held naar de graver-meneer te rennen, terwijl ik als een idioot op mijn vingers floot om zijn aandacht te krijgen. Na 10 minuten kwamen ze samen bij ons niet-zo-betrouwbare fordje aan en trok hij dezelfde conclusie. We konden niet meer verder rijden. Na wat overleg besloot hij ons naar de dichtstbijzijnde farm te brengen, wat op 5km afstand lag (een onmogelijke taak als we hadden moeten wandelen in 40 graden). De eigenaar bleek te slapen en de grote (volgens Esther angstaanjagende, doch schele) hond besprong ons als een ongeciviliseerde randidioot waardoor de eigenaar wakker werd. Hij bleek een hele aardige, ietwat sociaal-gestoorde (wat wil je als het eerstvolgende dorp op 80 km afstand ligt en je maar 1 keer per week boodschappen doet) oude man, die direct een sleepwagen belde en ons terugbracht naar de auto om daar in de ondraaglijke hitte wat aan onze witte melkflessen te doen. De sleepwagen liet zo’n 1,5 uur op zich wachtten, maar gelukkig konden wij eindelijk ontspannen en toekijken hoe iemand anders ons autootje redde. We reden naar Karasburg waar de lokale garage ons verder zou helpen. Een beetje verslagen en uitgeput van de hele ervaring dutten we in in de auto en kwamen we ongeveer een uur later aan in het kleine stadje, waar wij een ware sensatie en onze sleepmeneer een ware held/womanizer/de pimp bleek te zijn. Hij bracht ons naar een slaapplek waar we verbleven bij een dik hangbuikzwijn in een kamer met beschimmeld bad en zonder douche (we hebben 2 dagen niet gedoucht en niks anders dan ons bed aangeraakt, en dat enkel en alleen omdat we weinig keus hadden). We leefden op brood en pinkakaas zoals het een echte gevangene betaamd (zo voelden we ons immers wel want op straat werden we achtervolgd en bebedeld). Na wat emotionele buien en overwegingen besloten we de volgende dag pas definitief een keuze te maken over het vervolg van onze reis. We moesten wachtten totdat het hangbuikzwijn terug was van een 3-uur durende kerkdienst, zodat zij de garage kon bellen. Toen de wanhoop nabij was en we al honderden keren door het raam hadden gegluurd, puzzels hadden gemaakt en broodjes pindakaas hadden gegeten kwam daar toch eindelijk het veelbelovende geluid van ons groene Fordje. De auto was gerepareerd! We kregen een rekening van R 4386.00 voorgeschoteld, maar werden nogal onzeker van het gerammel dat de auto nog produceerde. De garage-meneer reed de auto op een brug zodat we zelf konden zien hoe alles gerepareerd was en waar de herrie vandaan kwam. Inmiddels was onze wanhoop en onzekerheid tastbaar. De leegte van Namibie had een claustrofobisch effect op ons, en we maakten ons continu druk over de benzine, de temperatuur van de motor, onze volgende slaapplaats, het rijden in het donker en eigenlijk dus onze veiligheid in het algemeen. We merkten dat het niet als een vakantie voelde en beseften dat we toch echt op vrijwillige basis naar Namibie, Botswana en waar dan ook gingen en dat we op deze manier niet konden genieten van onze welverdiende en lang-naar-uitgekeken reis. We besloten om diezelfde dag nog terug te rijden naar Zuid Afrika en daar alle pracht en praal te beleven, terug naar de beschaving. De rest van Zuidelijk Afrika willen we graag ook nog een keer zien maar dan liever met meerdere mensen! Hier hadden we ons nooit op voor kunnen bereiden (ondanks extra benzine, 15 liter gefilterd water, 2 reservewielen, bandwissel en auto-check cursussen van experts). We zullen proberen jullie af en toe een update te sturen, maar ga er maar van uit dat we het naar ons zin hebben (wijntoertje hier, game drive daar en zo nu en dan een strandje pakken).

Dikke knuffel en liefs uit Stellenbosch (jaja, nog steeds!),

Esther en Marleen