Een muis in een molen – Rudi Carrell

Ik zag een muis (Waar?)
Daar op de trap
(Waar op de trap?) Nou daar

De zomer is eindelijk begonnen, zelfs op dagen dat de weersvoorspelling wolken laat zien is de lucht gewoon strakblauw. Haartjes worden langzaamaan blonder, huidje wat bruiner.

Laat ik beginnen met het heuglijke feit dat ik een nieuw kamergenootje heb, een verlegen, ietwat bange, maar met zijn flaporen toch wel schattige en zeker erg snelle, behendige en sportieve MUIS! Zondagnacht hoorde ik wat getrippel (naast de oorverdovende orgasmes (3 KEER!) van het bezoek van mijn menselijke huisgenoot) en het duurde even voordat ik hem zag: een klein, schattig grijs muisje met hele grote oren. Op de tafel aan het uiteinde van mijn bed. Hij keek me aan en spurte weg. Mijn slaap was spontaan verdwenen, want ineens besefte ik dat het geritsel dat ik al sinds het begin op het dak hoorde niet salamander, kameleonen of vogels waren die daar huisden. Niet meer in staat ontspannen mijn boek te lezen ben ik rechtop in bed gaan zitten, de muis zoekend en volgend en mezelf verwijtend dat het maar een klein beestje is en dat hij banger is voor jou dan jij voor hem. Maar toch, stel dat ie in mijn bed komt liggen, stel dat ik mijn kamer onderpoept en stel dat hij mijn spullen opeet! Dus ik bleef hem stug volgen: hup naar de hoek van mijn kamer, hup het gordijn in, omhoog, de kast op. Zo, dacht ik, die kan geen kant meer op! Het muisje keek nog even brutaal over de rand van de kast en toen hij mij aankeek zei ik: ‘spring dan, als je durft!’ waarop hij weer verdween. Dus ik verzamelde mijn moed, ben op het bed gaan staan en daarna op mijn bureau om op mijn kast te kijken. Weg! Hij zat er niet... is hij gesprongen, gevlogen, gedoken? Dus ik trok mijn kasten open (op gepaste afstand uiteraard) maar hij was foetsie. Inmiddels was het 12 uur en ik besloot mijn vroege wekker (ik had besloten om half 6 te gaan sporten) maar verzet. Met mijn nachtlampje aan en met een tijdschrift maar weer in bed gaan zitten, totdat ik geritsel bij mijn nachtkastje hoorde. De brutale aap. Prima dat hij in mijn kamer zit, maar blijf bij mijn bed uit de buurt. Dus ik begon wilde met mijn nachtkastje te schudden en sisgeluiden te maken (dat doen katten toch ook?). Dan bleef het even stil, tot hij weer ergens opdook. Goed, dit tafereel duurde voort tot ongeveer 02:00 uur, en toen ben ik eindelijk in slaap gevallen. Mijn verhaal deed het erg goed op kantoor de volgende dag. En de muis heb ik nooit meer gezien, alleen gehoord. Gelukkig, want het lieve muisje doodmaken wil ik ook niet.

Vorige week vrijdag ben ik alleen op pad gegaan naar Kaapstad. Onderweg begon het keihard te regenen, maar dan ook echt kei en keihard. Ik dacht nog even rechtsomkeer te maken en thuis lekker warm een boekie te gaan lezen. Toen ik eenmaal in V&A Waterfront was aangekomen heb ik de auto geparkeerd, een zonnedansje gedaan en liep naar buiten: het was droog! De zon brak langzaam door en halverwege de dag liep in in mijn hempje door de stad te struinen. Waterfront is een Westers, commercieel gebeuren en alles kwam me eigenlijk ook nog wel bekend voor, dus ik liep door naar het stadscentrum waar ik me erg bekeken voelde. Grote camera in mijn handen maakt me natuurlijk oppertoerist. Ik heb wat door de straten gelopen, een museum over de apartheid bezocht, een vredige en ritmische demostratie zien passeren (zingend en dansend betere omstandigheden in de townships eisend), een wandeling gemaakt tussen de verliefde stelletjes in Company Garden waar brutale eekhoorntjes poseerden voor mijn camera, en uiteindelijk geeindigd in een stukje Kaapstad dat mijn hartje deed smelten: Bo Kaap. Aan de voet van de tafelberg (loopt toch echt wel vrij steil omhoog al) een community van islamitische families met lange witte jurken, hoedjes en baarden wonend in alle-kleuren-van-de-regenboog huisjes. Iedereen was op straat, lachend, vrolijk en gezellig. Ik voelde me geen indringer en werd vriendelijk begroet, mocht fotos maken en genoot van de prachtige uitzichten over Kaapstad en de zee (had een begraafplaatsje gevonden op de rand van de berg met enorme uitzichten). Nog maar een andere keer teruggaan om de andere delen van Kaapstad te verkennen...

Mijn oktoberrooster eindigde met 2 vrije dagen, en mijn novemberrooster begon met een vrije dag waardoor ik 3 vrije dagen achter elkaar had. Op dinsdag ben ik na wat sporten doorgereden naar Delaire, een dure en decadente wijngaard met overweldigende uitzichten. En nog even langs Hillcrest Berry Orchard gegaan (waar ik met Paul gelunchd had en waar ze hele lekkere jam maken) in de hoop dat er naast een winkel ook een soort the-making-of zou zijn, maar helaas. Dus met mijn potje jam vertrok ik weer naar huis om onderweg bij de superspar te ontdekken dat ze daar ook gewoon diezelfde jam verkopen. De rest van de middag in mijn tuintje met een boek in de zon gesleten.

De volgende dag weer redelijk vroeg opgestaan om te sporten en met Rogier naar Hermanus, de walvisspot, te gaan. Uiteindelijk besloten we dat het te ver rijden was, te warm en te kleine kans om walvissen op 10000m afstand te kunnen spotten. En aangezien ik ze toch al gezien had zijn we gewoon naar Strand, hoeverrassendook: een badplaats, gegaan en hebben daar even goed uitgewaaid terwijl het rondwaaiende zand onze oren verstopte en we ons tegoed deden aan chips, koekjes en appels. Aangezien Job vrijdag weer terug naar Nederland gaat hadden we een afscheidsfeestje, dus na wat borrelen (met bier en biltong, een nationale lekkernij: gedroogde kudu, heeeerlijk!) op WedgeView zijn we naar Stellenbosch gegaan om wat te eten, drinken en feesten.

Vandaag was een chill-dagje met helemaal niksdoen, behalve lezen, wandelingetje naar de supermarkt en naar de sportschool (met Ereader, mega-uitvinding... veel betere afleiding dan muziek).

Het leventje hier bevalt me steeds beter, jullie verliezen me nog eens aan dit land ;)

Liefs uit Stellenbosch!