Pura Vida
Door: Marleen
Blijf op de hoogte en volg Marleen
02 Juli 2011 | Costa Rica, San José
Lieve trouwe lezers,
Laten we voor een keertje niet bij het begin beginnen.De reis was namelijk niet zo'n groot succes. Allereerst bleek ik al 45 minuten voor een balie te wachten waar niemand achter zat. Fijn! Gelukkig mocht ik (en de rij die ik achter mij gecreeerd had) naar een andere balie. Maar daar bleek dat ik vergeten was een ESTA-formulier in te vullen en 14 dollar te betalen voor een Amerikaans visum voor welgeteld 3 uur, ondanks het feit dat ik het vliegveld niet afkom en dus in Niemandsland ben. Afijn. Ik kon gewoon naar een ESTA-formulier-computer en het daar direct aanvragen. Geen probleem dan doen we dat gewoon. Gewoon was het dus niet, want uiteraard kon er alleen betaald worden met een creditcard. En laat ik dat nou net niet hebben. Met mijn grootste puppy-ogen de meneer naast mij aangekeken en hem omgekocht met 20euro. Geregeld! Nu was het dus rennen, vliegen en haasten naar de gate, vooral als je dan bij E20 moet zijn. Daar stond een rij mensen te wachten tot aan E05, dus was het haasten voor niks geweest. Ook nog ruim een halfuur vertraging, maar dat is niet ongebruikelijk. In het vliegtuig werd ik naast een Oekraien en Amerikaan geplaatst (en werkelijk waar alle stoelen in mijn nabije omgeving werden bezet door mannen!). De Oekraien heeft 10 uur lang zijn reisinformatie doorgespit en wel 30 keer gevraagd hoeveel tijd er nou tussen zijn vluchten zat (en dat terwijl hij gigantisch uit zijn mond stond. Blegh). De Amerikaan was een prototype, 'O my gooooood, that's crazy!', een oude militair die weer 2 weken naar huis mocht.
Aangekomen op Atlanta kom ik erachter dat ik helemaal geen boarding pass heb gekregen voor mijn vlucht naar Liberia en dat ze mijn vluchtgegevens in Amsterdam hebben gehouden. Gelukkig had ik de helpdesk al snel gevonden, en na een luttele 30 minuten gewacht te hebben (tussen de opgefokte Amerikanen)was ik aan de beurt. Nou, ik kan je vertellen dat ik nog nooit zo'n domme, wereldvreemde reismedewerkerster heb ontmoet. Het koste me 10 minuten om uit te leggen dat ik gewoon mijn boarding pass nodig had voor mijn vlucht van Atlanta naar Liberia, vluchtnummer DL355 om 17:41. Het begon al met het feit dat ze Amsterdam niet kende, ' Is that in Europe?' Vervolgens dacht ze dat ik naar Amsterdam ging vliegen. En uiteindelijk vroeg ze nog uit welk land ik kwam. 'Europa?', suggereerde ze. Nee, uit Nederland! Nou, daar had ze in haar hele leven nog nooit van gehoord. Nadat ik nogmaals had uitgelegd dat ik naar Liberia vloog in Costa Rica, verklaarde ze me voor gek. Neeee ik had net toch duidelijk gezegd dat ik ergens anders heen vloog. Ze had niet begrepen dat Liberia een plaats in Costa Rica was. Uiteindelijk was de conclusie dat ik maar naar de gate moest lopen en daar moest vragen naar mijn boarding pass. Deze wijsheid heeft mijn ruim een uur gekost. De gate was in de tussentijd veranderd dus ben ik nog 3 keer op en neer gelopen. Eenmaal bij de gate aangekomen konden ze mij niet inchecken vanwege 'insignificant data'. De gastvrije, vriendelijke Amerikaanse achter de balie nam de moeite niet om oogcontact te maken en vroeg me aan de kant te gaan, ze zou het later oplossen. De tijd tikte voorbij en langzaamaan begon ik toch wel een beetje de zenuwen te krijgen. Het legen van mijn blaas kon maakte me weer iets meer ontspannen. Maar loste nog steeds het probleem niet op. Kon ik uberhaupt wel mee? De baliemedewerker leek er niet mee te zitten, dus bleef ik maar rustig wachten. 'Gelukkig' was ook deze vlucht vertraagd en kregen ze dus iets meer tijd het probleempje op te lossen. Ze dacht dat er iets met mijn visum was. Neeeeeeeeeee! Goed, ik zal jullie uit jullie spanning verlossen, ik mocht gewoon mee. In het vliegtuig kon ik mijn ogen niet meer openhouden en heb ik lekker 4 uur geslapen. Erg comfi allemaal.
Hmm.. dat begin zat toch wel erg diep denk ik.
Het vliegveld van Liberia is alles behalve luxe en groot, maar ik maakte er wel mijn eerste geluksmomentje mee: Ik had mijn voet op Costa Ricaanse grond gezet en direct na de paspoortcontrole kwam mijn tas de bagageband opgerold. Mijn chauffeur stond al te wachten en na een uurtje gereden te hebben kwam ik aan bij mijn gastgezin. In mijn beste Spaans en een beetje Engels nam ik afscheid van de chauffeur en begroette ik mijn gastgezin. Snel alles uitgepakt en mijn bedje ingedoken. Ik was inmiddels al 24 uur wakker.
Vandaag alweer vroeg wakker geworden van de warmte. Het is erg klammig weer dus je plakt de hele dag door. Heerlijk! De douche is gelukkig koud, en ik heb ook geen flauw idee hoe die warm gezet moet worden. De hostess heeft mijn geprobeerd uit te leggen waar de bushalte naar Tamarindo was, en ik knikte maar gewoon en ben gaan lopen. 1 rechte weg, en het is me gelukt! Een uurtje later kon ik genieten van het strand en een flappentap (en ja, het is hier echt duur!). Op zoek gegaan naar een notitieblokje voor aantekeningen, maar alles wordt hier van bananenpapier gemaakt (vraag me niet wat het is) en kost 18 dollar of meer. Heb me toch laten uitbuiten en een Lonely Planet Spaans boekje gekocht voor 12 dollar (de echte prijs staat gewoon op het boekje, namelijk 8 dollar, helaas kon ik ze voor deze prijs niet strikken). Kan ik me net iets beter verstaanbaar maken hier. De rest van de dag heb ik in het zonnetje gezeten, wandelingetjese gemaakt, de school opgezocht (heeft een zwembad) en boekje gelezen op het strand. Mijn vingers zijn inmiddels zwart van het toetsenbord (blijkbaar weten ze niet hoe ze moeten afstoffen hier) en mijn tijd is bijna om, dus ik ga er maar een eind aan breien!
Adios amigos! Ik vermaak me hier voorlopig wel!
Laten we voor een keertje niet bij het begin beginnen.De reis was namelijk niet zo'n groot succes. Allereerst bleek ik al 45 minuten voor een balie te wachten waar niemand achter zat. Fijn! Gelukkig mocht ik (en de rij die ik achter mij gecreeerd had) naar een andere balie. Maar daar bleek dat ik vergeten was een ESTA-formulier in te vullen en 14 dollar te betalen voor een Amerikaans visum voor welgeteld 3 uur, ondanks het feit dat ik het vliegveld niet afkom en dus in Niemandsland ben. Afijn. Ik kon gewoon naar een ESTA-formulier-computer en het daar direct aanvragen. Geen probleem dan doen we dat gewoon. Gewoon was het dus niet, want uiteraard kon er alleen betaald worden met een creditcard. En laat ik dat nou net niet hebben. Met mijn grootste puppy-ogen de meneer naast mij aangekeken en hem omgekocht met 20euro. Geregeld! Nu was het dus rennen, vliegen en haasten naar de gate, vooral als je dan bij E20 moet zijn. Daar stond een rij mensen te wachten tot aan E05, dus was het haasten voor niks geweest. Ook nog ruim een halfuur vertraging, maar dat is niet ongebruikelijk. In het vliegtuig werd ik naast een Oekraien en Amerikaan geplaatst (en werkelijk waar alle stoelen in mijn nabije omgeving werden bezet door mannen!). De Oekraien heeft 10 uur lang zijn reisinformatie doorgespit en wel 30 keer gevraagd hoeveel tijd er nou tussen zijn vluchten zat (en dat terwijl hij gigantisch uit zijn mond stond. Blegh). De Amerikaan was een prototype, 'O my gooooood, that's crazy!', een oude militair die weer 2 weken naar huis mocht.
Aangekomen op Atlanta kom ik erachter dat ik helemaal geen boarding pass heb gekregen voor mijn vlucht naar Liberia en dat ze mijn vluchtgegevens in Amsterdam hebben gehouden. Gelukkig had ik de helpdesk al snel gevonden, en na een luttele 30 minuten gewacht te hebben (tussen de opgefokte Amerikanen)was ik aan de beurt. Nou, ik kan je vertellen dat ik nog nooit zo'n domme, wereldvreemde reismedewerkerster heb ontmoet. Het koste me 10 minuten om uit te leggen dat ik gewoon mijn boarding pass nodig had voor mijn vlucht van Atlanta naar Liberia, vluchtnummer DL355 om 17:41. Het begon al met het feit dat ze Amsterdam niet kende, ' Is that in Europe?' Vervolgens dacht ze dat ik naar Amsterdam ging vliegen. En uiteindelijk vroeg ze nog uit welk land ik kwam. 'Europa?', suggereerde ze. Nee, uit Nederland! Nou, daar had ze in haar hele leven nog nooit van gehoord. Nadat ik nogmaals had uitgelegd dat ik naar Liberia vloog in Costa Rica, verklaarde ze me voor gek. Neeee ik had net toch duidelijk gezegd dat ik ergens anders heen vloog. Ze had niet begrepen dat Liberia een plaats in Costa Rica was. Uiteindelijk was de conclusie dat ik maar naar de gate moest lopen en daar moest vragen naar mijn boarding pass. Deze wijsheid heeft mijn ruim een uur gekost. De gate was in de tussentijd veranderd dus ben ik nog 3 keer op en neer gelopen. Eenmaal bij de gate aangekomen konden ze mij niet inchecken vanwege 'insignificant data'. De gastvrije, vriendelijke Amerikaanse achter de balie nam de moeite niet om oogcontact te maken en vroeg me aan de kant te gaan, ze zou het later oplossen. De tijd tikte voorbij en langzaamaan begon ik toch wel een beetje de zenuwen te krijgen. Het legen van mijn blaas kon maakte me weer iets meer ontspannen. Maar loste nog steeds het probleem niet op. Kon ik uberhaupt wel mee? De baliemedewerker leek er niet mee te zitten, dus bleef ik maar rustig wachten. 'Gelukkig' was ook deze vlucht vertraagd en kregen ze dus iets meer tijd het probleempje op te lossen. Ze dacht dat er iets met mijn visum was. Neeeeeeeeeee! Goed, ik zal jullie uit jullie spanning verlossen, ik mocht gewoon mee. In het vliegtuig kon ik mijn ogen niet meer openhouden en heb ik lekker 4 uur geslapen. Erg comfi allemaal.
Hmm.. dat begin zat toch wel erg diep denk ik.
Het vliegveld van Liberia is alles behalve luxe en groot, maar ik maakte er wel mijn eerste geluksmomentje mee: Ik had mijn voet op Costa Ricaanse grond gezet en direct na de paspoortcontrole kwam mijn tas de bagageband opgerold. Mijn chauffeur stond al te wachten en na een uurtje gereden te hebben kwam ik aan bij mijn gastgezin. In mijn beste Spaans en een beetje Engels nam ik afscheid van de chauffeur en begroette ik mijn gastgezin. Snel alles uitgepakt en mijn bedje ingedoken. Ik was inmiddels al 24 uur wakker.
Vandaag alweer vroeg wakker geworden van de warmte. Het is erg klammig weer dus je plakt de hele dag door. Heerlijk! De douche is gelukkig koud, en ik heb ook geen flauw idee hoe die warm gezet moet worden. De hostess heeft mijn geprobeerd uit te leggen waar de bushalte naar Tamarindo was, en ik knikte maar gewoon en ben gaan lopen. 1 rechte weg, en het is me gelukt! Een uurtje later kon ik genieten van het strand en een flappentap (en ja, het is hier echt duur!). Op zoek gegaan naar een notitieblokje voor aantekeningen, maar alles wordt hier van bananenpapier gemaakt (vraag me niet wat het is) en kost 18 dollar of meer. Heb me toch laten uitbuiten en een Lonely Planet Spaans boekje gekocht voor 12 dollar (de echte prijs staat gewoon op het boekje, namelijk 8 dollar, helaas kon ik ze voor deze prijs niet strikken). Kan ik me net iets beter verstaanbaar maken hier. De rest van de dag heb ik in het zonnetje gezeten, wandelingetjese gemaakt, de school opgezocht (heeft een zwembad) en boekje gelezen op het strand. Mijn vingers zijn inmiddels zwart van het toetsenbord (blijkbaar weten ze niet hoe ze moeten afstoffen hier) en mijn tijd is bijna om, dus ik ga er maar een eind aan breien!
Adios amigos! Ik vermaak me hier voorlopig wel!
-
02 Juli 2011 - 21:17
Hetty:
Jeetje Marleen, het allereerste begin van je reis had ik al in geuren en kleuren van je moeder gehoord, van de rest heb ik gesmuld in je verslag. Tsjonge, tsjonge, wat een verhaal, gelukkig ben je er nu. En weet je moeder dus waar ze op kan rekenen als ze je over een maandje achterna komt!!!
Enjoy your time!!
Groetjes, Hetty (collega van je moeder)
-
03 Juli 2011 - 02:53
Roos:
Alles behalve soepeltjes, gelukkig ben je veilig aangekomen! Gatsie, klam weer.. cuantos grados? Hoe was het welkom van je gastgezin?? Hier weer eens naar de kroeg geweest en erachter gekomen dat ik over een maad misschien nog maar eens moet proberen haah. Hopen dat het daar beter is ;)
Buenos noches/dia.. hoe laat is het?
Liefs xx -
03 Juli 2011 - 02:57
Roos:
oooh, ik zie het nu bovenaan je blog staan..28 grados joh! -
03 Juli 2011 - 03:03
Katink:
Wat een avontuur weer Marleen, maar gelukkig met 'n goed einde!! Geniet ervan en braaf je blog bij houden dan kunnen wij stiekem meegenieten!! :)
liefs, Katink -
03 Juli 2011 - 09:33
Denise:
De eerste spanningen heb je in iedergeval alweer overleeft! Nu alleen nog maar genieten, en een beetje studeren natuurlijk. Wat een weertje zeg, dat wordt veel plonzen tijdens de lessen door ;). Veel plezier! Adios. p.s. Beer en Haasje hebben elkaar alweer gevonden. -
03 Juli 2011 - 12:20
Rianne:
Goed begin van je reis;-) Kan dus gelukkig alleen nog maar beter worden.
Volgens mij ga jij je daar wel vermaken ;) Hoe is je gastgezin? Al een beetje een indruk van ze kunnen krijgen? xxx -
03 Juli 2011 - 22:08
Mamsie:
Heej lieverd, een late reactie van mij maar ik ben net thuis. Wat een reis... ik hoop dat onze reis over een paar weekjes beter gaat. Morgen je eerste dag op school. Heel veel succes. xxx -
03 Juli 2011 - 22:10
Hier Ik Weer...mam:
Wat betekent Pura Vida eigenlijk??? -
04 Juli 2011 - 07:31
Jan:
Hoi Marleen!
Heel veel plezier en succes daar.
Hoop dat je het heel erg naar je zin hebt, dan ben je die heen reis zo weer vergeten.
Groet,
Jan -
04 Juli 2011 - 12:50
Rick:
Hee grote zus!
wat een avontuur! Hieruit blijkt dat je toch wel iets ouders/wijzer/slimmer bent dan ik, want ik had me nooit uit zoon situatie gehaald! (A) stiekem wel een beetje trots op mijn grote zus!
Ik heb weer gelachen, vind jouw manier van schrijven altijd zo leuk! :P
Heel veel plezier op school vandaag, dan geniet ik even van mijn vrije dagje! (A) Niet dat ik jouw daarmee jalours maak want volgens mij ga jij liever naar school dan dat je vrij hebt, haha!
Ik kijk weer uit naar je volgende avontuur, haha!
xxx, je broer! -
04 Juli 2011 - 13:40
Papper:
He Flapper, leuk verslag weer, volgens mij uitgeven in boekvorm !!!!! Succes op school daar. Laterrrrrrrrr !!!!!!!!!!!!!!!!!!!
-
06 Juli 2011 - 09:40
Moniek:
Hola Marleen
Que tal ? Ya hablas un poquito de Español ? Moet je nu toch wel kunnen begrijpen hè na 2 dagen spaanse les, haha. Nou, ik hoop dat je het naar je zin hebt daar maar dat zal vast wel.
Geniet ervan & succes met je cursus.
Groetjes, Moniek
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
