Panama y mas

Holaaa chicos y chicas!

Hier komt een laatste blog uit Tamarindo, na 4 weken Spaans studeren mag ik dan eindelijk gaan rondreizen. Morgenavond komen mama en mijn geliefde broeders aan en nadat zij een dag op een strand hebben doorgebracht en ik mijn laatste schooldag heb overleefd, zullen we op zaterdag beginnen aan ons grote avontuur in Costa Rica. Inmiddels heb ik al een groot gedeelte van Costa Rica gezien, maar daar zal ik straks over vertellen.

De vorige keer was ik gebleven bij het afscheid van Nathan (alweer bijna 2 weken geleden!!). Heb de klassen overleefd zonder hem en heb zelfs het gevoel dat ik best veel geleerd heb. Al heb ik net het ‘examen’ gemaakt en heb ontdekt dat er nog veel te leren valt. Het examen is voor iedereen hetzelfde, no matter your level. Dus er kwamen een heleboel werkwoordsvormen (tenses? In het Nederlands?) voor waar ik nog nooit van gehoord heb. Het examen is ook zonder toezicht, dus iedereen ging bij mij afkijken. Wanneer kom ik nou toch van dat nerd-imago af? ;) Ik heb het dus expres verkloot, dus begrijpen jullie wel.

Eigenlijk is er in de 2 weken na mijn laatste blog niet veel meer gebeurd. Naast het gebruikelijke strand, zwembad en Pura Vida verhaal heb ik niet echt meer veel toe te voegen. Behalve dat de onophoudelijke regenbuien voorbij zijn en we dus eindelijk overdag weer lekker kunnen bakken in de zon. Mijn huid is daarom ook in de afgelopen week zo’n 3 keer bruiner geworden, al is het nog steeds niet wat ik gewend ben ;) Verder heb ik nog een aantal keer voetbal gekeken met mijn hostfamilie en steeds meer gesprekken gevoerd. Het is echt gezellig, vooral nu we wat meer met elkaar kunnen praten. Het blijft natuurlijk lastig want je moet op dat moment reageren. Als ik schrijf gaat het al een stuk makkelijker, maar dan heb je natuurlijk ook veel meer bedenktijd.

Daarnaast heb ik nu 2 nieuwe huisgenootjes (waarvan 1 een kamergenootje). Sarah is mijn kamergenootje en een klein (ondanks dat ze 26 is) hyperactief kind uit Quebec. Alles is snel aan haar, praten, bewegen, eten. En ze praat veel, heel veel. Dus we kunnen we goed met elkaar opschieten.

De dag nadat Sarah was aangekomen hebben we een wandeling in Villareal gemaakt, aangezien ik het de uitgelezen gelegenheid vond om zelf ook eens wat sightseeing te doen. Schandalig dat ik dat niet eerder had gedaan. Dus gewapend met onze camera’s gingen we op pad. Villareal is veel groter dan dat ik in eerste instantie dacht en we hebben rivieren moeten doorkruisen om uiteindelijk weer thuis te komen. Sarah wist niet wat ze meemaakte. Na een aantal weken in Costa Rica maakt het je allemaal niet meer uit. Mijn Birckenstocks zijn volledig uitgewoond, hebben de grootste modderstromen en rivieren overleefd, maar functioneren nog steeds naar behoren.

Vervolgens zijn we, samen met Lisa de dorps en schoolgenoot, naar Tamarindo gelopen (1 uur) om fietsen te gaan huren. Na wat Pura Vida wachten bij de fietsenverhuur kon onze fietstocht richting Playa Flamingo beginnen. De mountainbikes waren alles behalve comfortable en in combinatie met de heuvels en slechte wegdek maakte het een zware tocht. Lisa werd onderweg ziek (ze had een gigantische sunburn van de vorige dag en droeg daarom veel te warme kleren voor de brandende zon) en is omgekeerd. Sarah en ik was ineens iets minder zeker van onze tocht richting Playa Flamingo omdat dat in totaal zo’n 50 kilometer zou zijn. Dus zijn we uiteindelijk bij Playa Brasilito beland, een kleiner strandje voor de locale mensen. Eigenlijk veel leuker dus. Daar hebben we ons brood genuttigd en hebben nog een lekkere smoothie gehaald bij een restaurantje. Nadat we weer wat opgekalefaterd waren, dachten we weer fris en fruitig op de fiets te kunnen stappen. Dat viel tegen, de zadelpijn was ondraaglijk. Ik wist niet meer hoe ik zitten moest en ontdekte de volgende dag ook een prachtige blauwe plek op mijn achterste. Hoera! Die avond heb ik me heerlijk op de bank gesettled en ben Spaanse soaps en Engelse films met Spaanse ondertiteling gaan kijken. Best een goede oefening.

Dan nu het grote avontuur waar menig mensen met smart op heeft zitten wachten: Marleen organiseerde een trip naar Panama. Omdat 25 juli (hoe kan het ook anders!) hier een nationale feestdag is, El Anexion de la parte de Nicoya a Costa Rica, hadden we een lekker lang weekend. Samen met Lisa, Evy en Mette zijn we vrijdag vertrokken richting Panama. Na wat onderzoek en navraag bij EF-chauffeur Juan Carlos, besloten we op de heenweg de toeristische route via Liberia. Arenal, La Fortuna te nemen. We hadden van tevoren al ontdekt dat het niet mogelijk was de huurauto mee te nemen over de grens (vanwege dure verzekeringen), maar veel verder ging de planning niet. De toeristische route betekende overigens dat we om de haverklap stopte om fotos te maken en uitgebreide uitstapjes te ondernemen. We hadden een minimaal 10 uur durende rit voor de boeg, met 2 chauffeurs en wilden zo snel mogelijk van onze beperkte tijd in Panama genieten. De eindbestemming was overigens ook bekend: Bocas del Toro, een eilandengroep in het Noorden.

Uiteraard is de rit niet zonder problemen verlopen, surprise surprise! Zo bleek na 1,5 km rijden in La Fortuna dat het eenrichtingsverkeer was, en wij gingen absoluut niet met die richting mee. De buschauffeur die ons tegemoet kwam rijden en wilde gebaren maakte, en de pijlen op de weg deden ons uiteindelijk beseffen dat we toch echt tegen de stroom inreden. Wil er overigens wel even bij vermelden dat ik op dit moment niet achter het stuur zat.

De wegen in Costa Rica zijn overal het algemeen prima, ze zijn geasfalteerd. Maar zo nu en dan lijkt het wel alsof ze een stuk vergeten zijn. Je moet dus om de haverklap op je remmen staan omdat er of een gigantisch gat in de weg zit of ineens geen asfalt meer ligt en dus over steentje, kuilen en bulten hobbelt. We hebben er verschillende theorien op losgelaten en zijn tot de conclusie gekomen dat we het toch echt aan een Tico moeten vragen. We dachten eerst dat er misschien zo nu en dan een rivier over de weg stroomt, maar dit idee werd al snel van de baan geveegd nadat een van ons met de pientere opmerking kwam dat het momenteel het regenseizoen is en dat er dan nu een rivier moest zijn. Dus onze enige realistische theorie is van de baan.

We zijn een aantal keer kort verdwaald en 1 keer belandden we van een goed geasfalteerd weg op een hobbelig, praktisch onberijdbare landeg. Na zo’n 100 meter is Evy toch maar uitgestapt om het aan een man te vragen, die ons lachend stond aan te kijken terwijl wij de weg overhobbelde (zich waarschijnlijk afvragend welke domme toeristen er nu weer op zijn pad waren beland). Hij was erg behulpzaam en wist met gebaren duidelijk te maken dat we om moesten keren (goh) en bij de stoplichten rechtsaf moesten slaan. Dat is het voordeel van de wegen hier: zodra er geen asfalt meer ligt weet je dat je fout zit.

In de 3,5 uur dat ik gereden had hebben we zo’n 3 uur achter een vrachtwagen gezeten. We hebben 157 kilometer afgelegd in die tijd, om de simpele reden dat er geen straatverlichting is en ik dus geen flauw idee had of ik kon inhalen. Er waren veel bochten, en de keren dat de weg goed verlicht was kwam dat omdat er een tegenligger de weg belichte.

Rond 22 uur kwamen eindelijk de borden richting Sixaola in beeld, de grens met Panama. Het zou een makkie zijn...

Behalve dat we 30 km voor de grens ineens weer op een hobbelweg belandden, in the middle of nowhere, in het donker. We werden omringd door bomen en duisternis en ik bleef strak voor me uitstaren om de duisternis te vermijden en waanideeen uit mijn hoofd te verbannen. Toch kon ik het af en toe niet laten om naast me uit het raam te kijken. Maar al vrij snel zag ik het al helemaal voor me dat een vieze man uit de bosjes zou komen of een aap ons aan zou vallen. Te veel thrillers gekeken. Maar het had ook makkelijk een scene uit een thriller kunnen zijn...

We hoorden opeens een heleboel herrie vanaf de linkerkant van de auto komen. We werden aangevallen door agressief blaffende honden, die naast de auto kwamen rennen en tegen de auto aan dreigden te springen. Vanaf toen zat de schrik er goed in en werd er om elke wissewasje gegild.

We waren nauwelijks van de schrik bekomen of Mette begon ineens te gillen en te wijzen. Geschrokken door haar plotselinge gegil volgen we allemaal haar blik. Toen wij zagen waarom Mette zo in paniek was geraakt, voelde ik mijn lichaam verlammen. In de boom hing een lichaam aan een touw te bungelen. Ik was uiteraard de held op sokken die niet meer achterom durfde te kijken, maar toen we een beetje van de schrik bekomen waren werd er al snel gespeculeerd en gehoopt dat het om een pop ging, een slechte grap of traditie.

De hobbelige weg duurde nog even voort en er leek geen einde aan te komen. Elke hond op de weg (en geloof me, dat waren er veel!) en elke kuil of hobbel werd met een gil aangekondigd. Rond 23:30 arriveerden we eindelijk in Sixaola. Letterlijk een spookstad. Vervallen gebouwen met grote griezelige bomen en een groep jongeren die elke beweging volgde. We konden niet verder rijden bleek al snel. Allereerst omdat de auto niet de grens over mocht, maar voornamelijk omdat de grens was gesloten. We besloten van de door de douane doodlopende weg af te gaan en een parkeerplaats te zoeken. We werden van alle kanten aangekeken en een man met 1 been wenkte ons, om het hele thriller-verhaal nog maar even compleet te maken. We reden door in de hoop iets, we wisten nog niet wat, tegen te komen. Maar er was helemaal niets dus zat er niets anders op dan weer om te draaien en de groep jongeren te passeren. Dit keer was er naast de man met 1 been ook een andere man die ons wenkte. Na kort overleg besloten we dat er niets anders opzat dan te stoppen en de man om raad te vragen. De man werd op de voet gevolgd door de man met 1 been. De man met 2 benen (tsja, hoe omschrijf ik het anders) wist ons alleen te vertellen dat de grens dicht was en morgen om 7 uur weer open zou gaan. Bovendien sprak hij alleen razendsnel Spaans wat nog niet voor ons weggelegd is.

De conclusie was dus: we moesten overnachten in de spookstad. Maar waar?

De man met 1 been was inmiddels bij de auto aangekomen en boog zich voorover om door het raampje te praten. En eigenlijk was hij niet zo eng als dat we eerst dachten. Vooroordelen! Hij was gewoon de druppel die de emmer deed overlopen en de thriller compleet maakte. Hij was erg behulpzaam en informeerde ons over accommodatie (‘heel groot en mooi’), de grensprocedure en parkeergelegenheid. Het hostel met de grote, mooie kamers leek onze enige optie, dus zijn we hem gevolgd.

Na een tijdje voor een gesloten hek te hebben gestaan en het gebouw voor ons geinspecteerd te hebben, moesten we wel tot de conclusie komen dat de kamers nooit zo groot en mooi konden zijn als ons beloofd was.

We bleken het bij het rechte eind te hebben. Het was niet meer dan een 2persoonsbed, een nachtkastje en vieze vlekken. Er waren zelfs douches en toiletten. Je kon overigens niks kwijt in de douches en dus moesten we in onze handdoekjes over de balustrade. Ach, niet niemand die je hier ziet.

Toen we om 00:45 eindelijk in bed lagen voelde ik de vermoeidheid uit mijn lichaam stromen. Evy en ik kregen de slappe lach. Wat een dag! Door de dunne muurtjes hoorden we Lisa en Mette op de muur bonzen. Bedtijd!

De wekker ging de volgende morgen om 6:30. De regen kwam met bakken uit de hemel. Hadden we dit verdiend nadat we een 11 uur lange tocht vol gevaren hadden getrotseerd? Goed, accepteren en gewoon doorgaan. De rij bij de douane was niet al te lang en dus konden we al snel de brug over naar Panama. Ook dit was makkelijker gezegd dan gedaan. De brug was voorheen een spoor en om het voetganersvriendelijk te maken waren er houden planken over de gaten gelegd. Maar regelmatig kwamen we grote gaten tegen en tuurde je in de diepte naar de rivier onder je. Een glijer zou fataal kunnen zijn. Ideaal voor mensen met hoogtevrees. Aan de andere kant van de brug ontstond er wat verwarring over het wel of niet halen van een stempel en uiteindelijk was er een behulpzame man die ons vervolgend aan een taxi hielp, accommodatie, en vervoer voor de terugweg. Zouden we dan nu eindelijk van onze zorgeloze mini-vakantie kunnen genieten?

De taxi bracht ons naar Almirante Bahia en daarvandaan namen we de watertaxi naar Agua Lounge, ons hostel. Een beruchte plek voor goede feesten. Daar zaten we dus wel goed! Bocas del Toro bleek een paradijs en ondanks de regenbuien zo nu en dan hebben we optimaal kunnen genieten. Ik zal jullie niet veel langer vervelen met al mijn geleuter over paradijs en zon en regen. Het was heerlijk om even uit Tamarindo te zijn. Al kom je overal ter wereld natuurlijk dezelfde mensen tegen: de 2 jongens van school die ik eerder in Tamarindo was tegengekomen zaten doodleuk op het terras van Agua Lounge. Nogmaals: bizarrr!

We hebben onze tijd op Bocas del Toro vooral doorgebracht met wandelen, een boottocht, feesten en poging to slapen (de ventilater boven mijn bed blies me tegen de muur aan).

De terugweg verliep vlekkeloos en binnen 8,5 uur zaten we in Santa Cruz, waar we de nationale feestdag zouden vieren. Er was een grote arena opgebouwd met volgestampte tribunes. In het begin was ons niet echt duidelijk wat er zou gaan gebeuren. Er stond een tiental mensen te wachten op dep iste, een bij elkaar geraapt zooitje waardoor we niet konden opmaken wat daar de bedoeling van was. Na een tijdje begonnen mensen te klappen en de mensen op de piste klommen op de tribune of gingen in het midden staan. Nog geen minuut later werd duidelijk waar dit spectacel om ging: stierzitten (of hoe je het ook wilt noemen, rodeorijden?). En niet op zo’n nepding met zachte kussens eromheen. Nee, een echte wilde stier met een levensecht persoon erop die binnen nu en een paar seconden een keiharde smak op de harde grond zou maken. De mensen die in de piste staan doen dat vrijwillig, voor de kick, adrenalina of suicide. Nadat de rodeo van de stier was gekatapult kwamen de cowboys om de stier te vangen. Het wilde westen! Toen we dit hele tafereel een keer gezien hadden was het tijd om naar huis te gaan en uit te rusten van onze avonturen. Uitgeput en uitgeteld.

Goed, dit was mijn laatste verslag denk ik. Voor alle toekomstige avonturen die mij nog te wachten staan in Costa Rica, Nicaragua, Honduras, El Salvador en Guatemala verwijs ik u graag door naar mijn PA om een afspraak te maken na mijn terugkomst op 3 september.

Adios mis amigos! Ik ga nu lekker naar de gym en yoga-klas.. hopende dat mijn spierpijn (heb gisteren hardgelopen, of had ik dat al gezegd?) nog lekker 10 keer erger wordt. Ciaooo!