Hollaaaa chicos!
Door: Marleen
Blijf op de hoogte en volg Marleen
06 Juli 2011 | Costa Rica, San José
Zodra ik 2 dagen niets van mij laat horen, ontvang ik direct een overvloed aan berichten. Of ik nog wel leef. Nou, ik kan jullie vertellen dat ik nog leef, en hoe! Het is hier een paradijs. Tussen de lessen door spring ik in het zwembad dat voor de leslokalen ligt en laat me weer opdrogen door het heerlijke zonnetje. Beter kan het leven niet worden. Dus jongens, mocht ik een keertje niet direct reageren: ik durf te wedden dat ik gewoon op het strand lig, een cocktail drink of (niet te vergeten) estudiar español.
Goed, waar was ik de vorige keer gebleven. Ik denk dat ik nog niet heb verteld over zondag. Niet dat het veel verschilde van mijn zaterdag, maar voor de vorm zal ik het toch even met jullie doornemen. Uiteraard ben ik weer gewoon te voet naar Tamarindo gegaan (en ik kan jullie vertellen dat ik inmiddels de bus heb ontdekt, ze rijden Pura Vida, wat betekent dat je gewoon langs de weg moet gaan staan en moet wachten tot er eentje komt opdagen) en heb een rustig plekje op het strand gezocht waar ik mijn reisverslag ging bijwerken en wat gelezen heb. Ok, nu moet ik iets bekennen. Jullie kennen vast wel van die mensen die, als ze op reis zijn, fotos van zichzelf maken (voor de toren van Pisa, de Niagara-watervallen en de Eiffeltoren) en hun allermooiste neplach opzetten. Nee, dan liever die Japanners. Jullie voelen m al aankomen: ik heb me er ook aan overgegeven. Als je 4 weken alleen op reis bent, wil je zelf ook wel eens op de foto staan. Al is het maar als bewijs dat je er geweest bent, of om het thuisfront te laten zien dat het goed met je gaat, en hoe bruin je al wel niet bent. Anders kan je toch net zo goed de fotos kant en klaar uit de reisgidsen knippen of googlen (die zijn waarschijnlijk nog mooier en idyllischer ook). Ik zit nog wel een beetje in de ontkenningsfase en doe het nog onopvallend (hoop ik) eerst om me heen kijkend of niet te veel mensen opletten. Het ziet er namelijk niet alleen uit alsof je geen vrienden hebt, zo voelt het ook! Bovendien denken mensen over het algemeen (en daar hoor ik dus ook nog gewoon bij!) dat ze nou eenmaal graag naar zichzelf kijken. Alleen al die neppe cameralach die opgezet wordt. Goed, daar hoor ik nu dus ook bij! Hoera!
Tevens heb ik mijn eerste tropische regenbui mee mogen maken (of had ik daar al over verteld?). De watervloed was meer dan welkom, alleen werd mijn ultieme genot beperkt door mijn zorgen over een van mijn meest recente aanwisten, mijn Fujifilm HS10. Ik kon tussen het lachen en plasspringen (de Tico´s en Tica´s hebben hun ogen uitgekeken) door alleen maar denken aan de druppels die op dat moment mogelijk door de ritssluiting van mijn tas naar binnen sijpelden en mijn camera zouden vernielen. Doorweekt tot op het bot kwam ik thuis, en dat moest natuurlijk vastgelegd worden met mijn ongeschonden camera.
In mijn gastgezin is ook nog una otra chica, Alexandra (uit Quebec). Zij is vorige week begonnen en het gemak waarmee zij nu Spaans spreekt ik verbazingwekkend. Zij had wel al wat meer voorkennis dan dat ik heb, maar toch! Het maakt me wel een beetje jaloers (zij kan immers wel met mijn gastmama en gastpapa praten) maar tegelijkertijd hoopvol. Zal het mij ook zo makkelijk afgaan?
Door meerdere mensen in mijn omgeving was ik gewaarschuwd voor de flirterige, opdringerige Tico´s, maar het tegendeel blijkt waar, de uitzonderingen daar gelaten. Natuurlijk wordt er hier er daar een handkusje toegeblazen en hoor je zo af en toe ´guapa, bonita´. Maar de meeste komen bijna verlegen over of begroeten simpelweg met een vriendelijke glimlach.
Maandag was het zover, de eerste dag naar school! Er waren nog wat lichte zenuwen over het feit dat de batterij van mijn telefoon bijna (echt bijna) leeg was en ik bang was dat mijn alarm niet af zou gaan. ´Gelukkig´maakte mijn biologische klok (en de piep-stop-mij-alsjeblief-in-de-oplader-geluidjes van mijn telefoon) mij om 5, 6 en half 7 wakker. De avond ervoor heb ik nog in mijn beste Spaans gevraagd hoe het nou precies zat met de schoolbus. En voor zover ik het goed begreep zou de bus voor het huis stoppen. Het waren alleen weer echte Pura Vida tijden: tussen 7:00 en 7:45.
Goed, alles is goed verlopen en de bus kwam uiteindelijk om 7.40.
Echt een schooldag was het niet, we kregen een stortvloed aan informatie over ons heen. Maar het kwam er kortweg op neer dat EF een ontzettend goede organisatie is (denk je dat ik nu geld kan claimen voor deze reclame? Of een korting op de cursus?). We kregen al vrij snel een Spaans toets voorgeschoteld die moest bepalen welk level Spaans we hadden en dus ik welke klas je geplaatst moest worden. De test bestond uit een luister, lees grammatica en spreekgedeelte (1-op-1). Alexandra had mij gelukkig al verteld dat de toets extra moeilijk gemaakt wordt om een duidelijke scheiding te maken tussen de levels. Na de test mochten we bij het zwembad gaan chillen en socializen, vrienden maken. In eerste instantie ging ik bij mijn schoolbus-vrienden zitten, maar die bleken toch niet zo cool te zijn als dat ik dacht. Amerikanen. Verder heb ik geen vooroordelen. Ik heb mijn best gedaan hen leuk te vinden, maar begon me al vrij snel te irriteren aan een 15-jarige ginger-meisje uit Florida. Verwend kreng. Een zwaargewicht uit New Hampshire, die ook nog een vieze sigaren rookt (16 jaar), en een leuke 30-jarige homo. Ik besloot dus al snel te verhuizen naar de overkant van het zwembad, waar een groepje meiden zat. Daar heb ik mijn vrienden gevonden. Jeeej! Twee Duitse meiden en een Nederlandse, en nog een Luxemburgse.
Na nog geen 5 minuten gepraat te hebben bleek hoe klein de wereld wel niet is. Mama had me van tevoren verteld dat een collega van haar iemand kende die ook met EF naar Tamarindo zou gaan. Goed, zij heeft hetzelfde verhaal te horen gekregen. Dat was het Nederlandse meisje. Toen ik even later met het Luxemburgse meisje ging praten, begon ik over het feit dat er bij mij een jongen op school zit die daar ook vandaan komt en dat hij zooooveeel talen spreekt (Duits, Frans, Spaans, Nederlands, Engels). En ik noemde zijn naam. Waarna zij zijn achternaam noemde. Bizaarrr!
We hebben ook nog een bustour gemaakt naar Playa Flamingo, een strand verderop, waar de golven zo hoog waren dat we elke keer onze bikinis verloren en nauwelijks tijd hadden die weer goed te doen voordat de volgende ´corriente´ kwam. Een groot feest dus!
S avonds ben ik met die meiden uiteten geweest bij Le BeachClub (nadat ik aan de receptie had gevraagd om mijn gastgezin te bellen en te zeggen dat ik niet mee-eet. Kon zelf niet bellen, want 1. Telefoon was leeg. 2. Telefoon heeft geen bereik, en 3. Ik had geen flauw idee hoe ik dat moest zeggen). Het koste geen drol, en daarna zijn we nog naar de Agua club geweest. Amerikaanser kan je het niet krijgeN. Hetis elke avond Ladies Night, dus gratis drankjes van 9 tot 11. Hoera! Uiteindelijk braaf om half 1 een taxi naar huis genomen, om de volgende ochtend weer fris en fruitig te beginnen!
De muggenbulten zijn hier niet te harden. Normale muggenbulten stoppen met jeuken na een halve dag. De Costa Ricaanse muggen zijn wat hardnekkiger en die voel je dus nog na 3 dagen. Ik zit inmiddels helemaal onder de bulten, en het epileren van mijn benen is voor 1 keer hemels. Mijn benen hebben momenteel veel weg van het Himilaya-gebergte.
Goed mijn tijd zit erop! De lessen zijn interessant, nu nog veel herhaling maar ik weet zeker dat ik veel ga leren!
Adios, liefs uit Tamarindo!
Goed, waar was ik de vorige keer gebleven. Ik denk dat ik nog niet heb verteld over zondag. Niet dat het veel verschilde van mijn zaterdag, maar voor de vorm zal ik het toch even met jullie doornemen. Uiteraard ben ik weer gewoon te voet naar Tamarindo gegaan (en ik kan jullie vertellen dat ik inmiddels de bus heb ontdekt, ze rijden Pura Vida, wat betekent dat je gewoon langs de weg moet gaan staan en moet wachten tot er eentje komt opdagen) en heb een rustig plekje op het strand gezocht waar ik mijn reisverslag ging bijwerken en wat gelezen heb. Ok, nu moet ik iets bekennen. Jullie kennen vast wel van die mensen die, als ze op reis zijn, fotos van zichzelf maken (voor de toren van Pisa, de Niagara-watervallen en de Eiffeltoren) en hun allermooiste neplach opzetten. Nee, dan liever die Japanners. Jullie voelen m al aankomen: ik heb me er ook aan overgegeven. Als je 4 weken alleen op reis bent, wil je zelf ook wel eens op de foto staan. Al is het maar als bewijs dat je er geweest bent, of om het thuisfront te laten zien dat het goed met je gaat, en hoe bruin je al wel niet bent. Anders kan je toch net zo goed de fotos kant en klaar uit de reisgidsen knippen of googlen (die zijn waarschijnlijk nog mooier en idyllischer ook). Ik zit nog wel een beetje in de ontkenningsfase en doe het nog onopvallend (hoop ik) eerst om me heen kijkend of niet te veel mensen opletten. Het ziet er namelijk niet alleen uit alsof je geen vrienden hebt, zo voelt het ook! Bovendien denken mensen over het algemeen (en daar hoor ik dus ook nog gewoon bij!) dat ze nou eenmaal graag naar zichzelf kijken. Alleen al die neppe cameralach die opgezet wordt. Goed, daar hoor ik nu dus ook bij! Hoera!
Tevens heb ik mijn eerste tropische regenbui mee mogen maken (of had ik daar al over verteld?). De watervloed was meer dan welkom, alleen werd mijn ultieme genot beperkt door mijn zorgen over een van mijn meest recente aanwisten, mijn Fujifilm HS10. Ik kon tussen het lachen en plasspringen (de Tico´s en Tica´s hebben hun ogen uitgekeken) door alleen maar denken aan de druppels die op dat moment mogelijk door de ritssluiting van mijn tas naar binnen sijpelden en mijn camera zouden vernielen. Doorweekt tot op het bot kwam ik thuis, en dat moest natuurlijk vastgelegd worden met mijn ongeschonden camera.
In mijn gastgezin is ook nog una otra chica, Alexandra (uit Quebec). Zij is vorige week begonnen en het gemak waarmee zij nu Spaans spreekt ik verbazingwekkend. Zij had wel al wat meer voorkennis dan dat ik heb, maar toch! Het maakt me wel een beetje jaloers (zij kan immers wel met mijn gastmama en gastpapa praten) maar tegelijkertijd hoopvol. Zal het mij ook zo makkelijk afgaan?
Door meerdere mensen in mijn omgeving was ik gewaarschuwd voor de flirterige, opdringerige Tico´s, maar het tegendeel blijkt waar, de uitzonderingen daar gelaten. Natuurlijk wordt er hier er daar een handkusje toegeblazen en hoor je zo af en toe ´guapa, bonita´. Maar de meeste komen bijna verlegen over of begroeten simpelweg met een vriendelijke glimlach.
Maandag was het zover, de eerste dag naar school! Er waren nog wat lichte zenuwen over het feit dat de batterij van mijn telefoon bijna (echt bijna) leeg was en ik bang was dat mijn alarm niet af zou gaan. ´Gelukkig´maakte mijn biologische klok (en de piep-stop-mij-alsjeblief-in-de-oplader-geluidjes van mijn telefoon) mij om 5, 6 en half 7 wakker. De avond ervoor heb ik nog in mijn beste Spaans gevraagd hoe het nou precies zat met de schoolbus. En voor zover ik het goed begreep zou de bus voor het huis stoppen. Het waren alleen weer echte Pura Vida tijden: tussen 7:00 en 7:45.
Goed, alles is goed verlopen en de bus kwam uiteindelijk om 7.40.
Echt een schooldag was het niet, we kregen een stortvloed aan informatie over ons heen. Maar het kwam er kortweg op neer dat EF een ontzettend goede organisatie is (denk je dat ik nu geld kan claimen voor deze reclame? Of een korting op de cursus?). We kregen al vrij snel een Spaans toets voorgeschoteld die moest bepalen welk level Spaans we hadden en dus ik welke klas je geplaatst moest worden. De test bestond uit een luister, lees grammatica en spreekgedeelte (1-op-1). Alexandra had mij gelukkig al verteld dat de toets extra moeilijk gemaakt wordt om een duidelijke scheiding te maken tussen de levels. Na de test mochten we bij het zwembad gaan chillen en socializen, vrienden maken. In eerste instantie ging ik bij mijn schoolbus-vrienden zitten, maar die bleken toch niet zo cool te zijn als dat ik dacht. Amerikanen. Verder heb ik geen vooroordelen. Ik heb mijn best gedaan hen leuk te vinden, maar begon me al vrij snel te irriteren aan een 15-jarige ginger-meisje uit Florida. Verwend kreng. Een zwaargewicht uit New Hampshire, die ook nog een vieze sigaren rookt (16 jaar), en een leuke 30-jarige homo. Ik besloot dus al snel te verhuizen naar de overkant van het zwembad, waar een groepje meiden zat. Daar heb ik mijn vrienden gevonden. Jeeej! Twee Duitse meiden en een Nederlandse, en nog een Luxemburgse.
Na nog geen 5 minuten gepraat te hebben bleek hoe klein de wereld wel niet is. Mama had me van tevoren verteld dat een collega van haar iemand kende die ook met EF naar Tamarindo zou gaan. Goed, zij heeft hetzelfde verhaal te horen gekregen. Dat was het Nederlandse meisje. Toen ik even later met het Luxemburgse meisje ging praten, begon ik over het feit dat er bij mij een jongen op school zit die daar ook vandaan komt en dat hij zooooveeel talen spreekt (Duits, Frans, Spaans, Nederlands, Engels). En ik noemde zijn naam. Waarna zij zijn achternaam noemde. Bizaarrr!
We hebben ook nog een bustour gemaakt naar Playa Flamingo, een strand verderop, waar de golven zo hoog waren dat we elke keer onze bikinis verloren en nauwelijks tijd hadden die weer goed te doen voordat de volgende ´corriente´ kwam. Een groot feest dus!
S avonds ben ik met die meiden uiteten geweest bij Le BeachClub (nadat ik aan de receptie had gevraagd om mijn gastgezin te bellen en te zeggen dat ik niet mee-eet. Kon zelf niet bellen, want 1. Telefoon was leeg. 2. Telefoon heeft geen bereik, en 3. Ik had geen flauw idee hoe ik dat moest zeggen). Het koste geen drol, en daarna zijn we nog naar de Agua club geweest. Amerikaanser kan je het niet krijgeN. Hetis elke avond Ladies Night, dus gratis drankjes van 9 tot 11. Hoera! Uiteindelijk braaf om half 1 een taxi naar huis genomen, om de volgende ochtend weer fris en fruitig te beginnen!
De muggenbulten zijn hier niet te harden. Normale muggenbulten stoppen met jeuken na een halve dag. De Costa Ricaanse muggen zijn wat hardnekkiger en die voel je dus nog na 3 dagen. Ik zit inmiddels helemaal onder de bulten, en het epileren van mijn benen is voor 1 keer hemels. Mijn benen hebben momenteel veel weg van het Himilaya-gebergte.
Goed mijn tijd zit erop! De lessen zijn interessant, nu nog veel herhaling maar ik weet zeker dat ik veel ga leren!
Adios, liefs uit Tamarindo!
-
06 Juli 2011 - 20:42
Moniek En Rob:
He Marleen, net even samen je weer zo leuke verslag zitten lezen, gek gevoel dat je vorige week hier nog om deze tijd op de bank zat en nu aan de andere kant van de wereld !! Gaaf dat het zo leuk is daar, echt genieten en ook nog eens Spaans leren. Hier alles ok, groetjes xxx -
06 Juli 2011 - 20:45
Loek:
he marleen, wel gek dat je zover weg bent hoor, maar over 3 weken kom ik eraan doei loek -
06 Juli 2011 - 22:25
Mamma:
Wat ben ik blij dat je nog leeft!!! Ik was echt een beetje ongerust maar weet nu dat je in een paradijsje bent beland en vrienden hebt gemaakt. Wat een fantastisch verhaaltje heb je er weer van gemaakt.
Kan je niet een paar foto`s opsturen met zo`n neplach of doorweekte marleen?
Adios xxx -
07 Juli 2011 - 07:51
Roos:
Hola Pura Bella,
Leer todo su historia y creo que tienes muy bueno tiempo en Costa Rica. Bueno disicion para hablar con otra gente. Tengo el mismo con Norte Americanos, no se por qúe. Bueno, ahora todo gente conocen qué estas bien. Voy a disfruta con nuevo amigas y estudias español muy bien. Jajaja, cuando regresar de Holanda, en lisserweg 26 solo hablamos español.
Chau amiga,
besos! -
07 Juli 2011 - 08:03
Katink:
Wauw Marleen, wat een verhaal, wat een leven heb je daar!! Klinkt echt fantastisch, ik ben zooo jaloers!! Nou meid, keep us posted, en hopelijk kan je binnenkort ook 'ns fotos plaatsen!!
liefs, katink -
07 Juli 2011 - 20:07
Rick:
Toen ik net van mam hoorde dat je weer een stukje had geschreven ben ik maar weer gauw gaan lezen want ik was weer nieuwsgierig naar die verhalen van jouw haha! ik lees niet graag maar dit kunnen mijn lees ogen nog wel verwerken! (A)
Zeg, mag ik niet wat eerder die kant op komen?!
veel plezier grote zus,
Rick -
10 Juli 2011 - 12:30
Yanthe:
Klinkt allemaal weer goed Marleentje!
Leuk om te lezen wat je allemaal mee maakt!
Costa Rica klinkt als een paradijsje... Die foto's van google laten dan trouwens ook wel zien! :D -
13 Juli 2011 - 21:49
Maris:
Haha dit is wel een tripje waar vrienden maken toegestaan is :P -
14 Juli 2011 - 07:42
Moniek:
Ik dacht 'even kijken of er al een nieuw verslag is'. Maar NEE hoor ! Haha, dat is een goed teken want blijkbaar ben je lekker druk met van alles (of druk met 'niets doen', ook lekker ...).
Nou, geniet er van hè. Hier mis je niks, het lijkt wel herfst, getver.
Groetjes, Moniek -
16 Juli 2011 - 07:56
Leonie:
He chica!
Wat een verhalen allemaal! Volgens mij vermaak je je prima! Stiekem zijn we allemaal jaloers op je.. Geniet en maar lekker van, voor je het weet is het veel voorbij!
Liefs Leonie en Adem
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
