Everyday it’s getting closer - Buddy Holly
Door: Marleen
Blijf op de hoogte en volg Marleen
23 September 2012 | Zuid-Afrika, Stellenbosch
Everyday it’s getting closer, going faster than a roller coaster – Buddy Holly
Wat zijn die laatste maanden omgevlogen en zo kwam mijn avontuur Zuid Afrika steeds sneller dichterbij. Het maakte het afscheid er zeker niet makkelijker op, en uiteraard zou Marleen niet Marleen zijn als ze het afscheid nog wat moeilijker en avontuurlijker zou maken. Het is immers ook zo dat er weer een leuke blog geschreven moet worden, en dan moet er wel genoeg materiaal zijn.
Nou ik kan jullie vertellen dat ik tijdens mijn ruimd 24-uur durende reis genoeg heb meegemaakt.
Eenmaal op Schiphol aangekomen bleek al snel dat ik Zuid Afrika niet in zou komen als ik niet een ticket naar een willekeurig land zou boeken omdat ik langer dan de visum-tijd van 3 maanden zou verblijven. Paniek! Dat kwam niet overeen met de informatie die ik had gekregen... Mama, Herke, tante Cobi en nichtje Jolien zagen me verslagen bij de balie weglopen en in tranen uitbarsten en kwamen gelijk naar me toegesneld. De meneer van de balie van Emirates (Herke gaf later toe dat hij hem het liefst aan zijn stropdas achter de balie vandaan wilde trekken en zou vermoorden als ie niet heel snel zou helpen) raadde ons aan om zelf een ticket naar een buurland te boeken omdat het bij hem duurder zou zijn. Heerlijk dat Schiphol zulk @#$#înternet heeft, want 30 minuten om een ticket te regelen is niet bijzonder veel als je gestresst bent. Uiteindelijk heeft Jolien haar vriend Kevin gebeld zodat hij vanaf een computer een ticket kon boeken. Omdat ik bang was dat ik niet uit mijn woorden zou komen door de tranen heeft Herke alles afgehandeld met Kevin. “Kevin, jongen, ik zou graag eerst een gezellig praatje met je maken en je leren kennen maar daar hebben we nu geen tijd voor.”
Zo’n 25 minuten later en €300 armer was de ticket geregeld maar nog niet geprint. Inmiddels was ik weer naar de incheckbalie gegaan om verder in te checken, terwijl de baliemevrouw contact hield met de Emirates-balie 100 meter verderop waar de stropdasmeneer bezig was mijn ticket te printen. De firewall van Schiphol bleek alles te blokkeren van buitenaf waardoor we na nog een kwartier besloten dat het handiger was als ik de ticket zou printen op Dubai Airport. Ondertussen was mijn koffer gelukkig wel al weg, en maakte Herke foto’s van de ticket op zijn telefoon zodat ik in ieder geval iets kon laten zien.
Na nog meer traantjes bij het afscheid heb ik niet meer omgekeken, keihard op mijn wang gebeten en mezelf met ‘Wat ben ik toch een bofkont dat ik zolang naar zo’n prachtig land mag, die kans krijg niet iedereen’-mantra toegesproken.
Ik ben direct doorgelopen naar de gate en zag aan de rij dat ik nog makkelijk even naar het toilet kon gaan om me op te frissen. Na even gewacht te hebben besloot ik even extra te controleren of alle wc’s wel bezet waren (er waren er maar 2 en door mijn onrust wilde ik ook gewoon het liefst z.s.m. in het vliegtuig zitten) en toen ik opmerkte dat het slotje van de tweede wc gewoon op ‘groen’ stond trok ik de deur open. Ik trof een kleine Chinees vrouwtje gehurkt op de wc-bril aan (comfortabel is anders lijkt me) waardoor er bij mij zelfs weer een klein glimlachje van af kon. Nadat ik ‘sorry’ had geroepen en de deur weer dichtsmeet ben ik snel de andere (vrijgekomen) wc ingedoken.
Dan nu over het vliegtuig. Voor vliegtuigspotters een waar orgasme. Ik vloog namelijk met de nieuwe Airbus A380. Nou zegt en doet dat mij niet zoveel, en was ik ook niet bijzonder onder de indruk want in het vliegtuig zie je niks van de 2 verdiepingen en luxe first en business class. Wel had ik een groot scherm, waarvan de touchscreen bijzonder slecht werkte. Op de stoel naast me zat niemand dus ik kon af en toe best stiekem een traantje laten want zelfs de grappigste films hebben wel zielige momenten. En ik huil nou eenmaal snel bij films ;)
Ik weet niet wat het is met Aziaten maar ze hebben mijn vluchten een stuk leuker gemaakt, vooral omdat ze zo heerlijk ongegeneerd zijn. Zo staan en springen ze gerust, mede door hun geringe lengte, op de vliegtuigstoelen om bij de bagagebakken te komen en kiezen ze gewoon een andere stoel dan die hun toegewezen is om vervolgens weer terug te moeten verhuizen omdat die stoel toch al wel bezet was. Het levert in ieder geval genoeg verbaasde en verontwaardigde gezichten op waardoor ik weer even een pretmomentje had. Iets minder dat ik zo’n Aziaat naast me had zitten en hij om het halfuur aan de wandel ging en over me heen moest klimmen.
Het vliegveld van Dubai was een regelrechte ramp en de mensen ronduit strontvervelend. Ik had bijna 9 uur overstaptijd maar wilde graag eerst twee dingen gedaan en opgehelderd hebben zodat ik daarna lekker kon ontspannen. Allereerst moest ik er achter zien te komen of mijn bagage wel overgezet zou worden op mijn vlucht naar Kaapstad; waardoor ik er achter kwam dat ze op Schiphol nooit een bagage sticker hebben gegeven voor het geval mijn koffer kwijtraakt. Ideaal! Dat kon er nog wel bij. En ten tweede moest ik natuurlijk nog steeds mijn ticket printen. Ik werd van het kastje naar de muur gestuurd en worstelde me steeds weer van de ene kant van het vliegveld naar de andere kant door de opdringerige massa mensen. Bij de hulpbalies werd er ongegeneerd voorgedrongen totdat ik er genoeg van had en de voordringer mijn booste blik toewierp en duidelijk maakte dat ik toch echt eerst aan de beurt was. Hij deed keurig een stapje naar achteren. Misschien dat het mijn bloeddoorlopen ogen waren...
Uiteindelijk was de conclusie dat mijn koffer gewoon mee zou gaan en dat ze de ticket niet konden printen. Die verdomde firewalls ook. Ik moest wachten tot het business centre in het airport-hotel om 06:00 uur open zou gaan. Goed, dan ga ik wel plek zoeken waar ik me de komende 5 uur kan vermaken. Ik belandde in een wachthal met allemaal lounge-stoelen en heb uitgebreid gebruikt gemaakt van de gratis WiFi.
Ik heb ’s ochtends (na misschien een kwartiertje slaap) een heuze speurtocht gedaan naar het business centre en werd wederom van het kastje naar de muur gestuurd. Maar toen ik het uiteindelijk gevonden had en toegesproken werd door de meest beleefde en pleaserige vrouw (Yes, m’am, no, m’am, of course m’am, just a second, m’am, I’m sorry m’am) ter wereld was ik blij om 8euro te mogen betalen voor 1 printje en 5 minuten computer-gebruik.
Ik besloot de resterende 2,5 uur bij de gate te slijten, bang dat er op deze pechdag nog meer mis zou gaan en ik mijn vlucht zou missen. Ik besefte immers ook al net op tijd dat ik mijn klok eerst 2 uur moest verzetten zodat mijn wekker niet 2 uur te laat zou afgaan.
Eenmaal in het vliegtuig voor een ruim 9 uur durende vlucht ben ik als een blok in slaap gevallen. En zo ging de vlucht redelijk snel voorbij, en terwijl ik bij de paspoortcontrole klaarstond met mijn paspoort en Namibie-ticket kreeg ik wel een beetje zenuwkriebels in mijn buik. Kon er dan misschien 1 ding goedgaan deze reis? Want het was natuurlijk ook nog maar de vraag of mijn koffer zou aankomen. Toen ik na een tijdje aan de beurt was en tegenover een vriendelijk uitziende neger stond heb ik heel lief naar hem geglimlacht. Hij bleek minder lief dan hij er uit zag. Vroeg wanneer ik het land weer zou verlaten en ik liet hem vol vertrouwen mijn ticket naar Windhoek zien. Een fronsend hoofd, bedenkelijk keek hij op en deelde me mee dat dit niet genoeg was. ‘Hoezo? Ik verlaat het land op 20 november.’ Hij moest weten wanneer ik weer terug naar Nederland vloog en ik vertelde ik 14 februari terug zou vliegen. Zijn conclusie was dat ik dan te lang in het land zou zijn en hij wilde de bevestiging van die vlucht ook zien. Die had ik niet bij de hand maar wel in mijn email. Ik moest maar even opzij stappen en wachten tot iedereen geweest was. Lichtelijk in paniek startte ik mijn laptop op maar niemand kon mij vervolgens het wachtwoord van het internet geven waardoor ik nog geen stap verder was. Verschillende medewerkers kwamen naar me toe om te vragen of het wel ging en of ze iets voor me konden doen. Ik zal er wel redelijk aangeslagen uitgezien hebben, maar vertelde ze met een (dacht ik) lieve glimlach dat ik al geholpen werd. Uiteindelijk is Emirates gebeld en hadden ze een printje van mijn terugvlucht. Ondertussen had ik mijn koffer al onder begeleiding van een hele lieve Zuid Afrikaanse vrouwelijke medewerker als laatste van de band gehaald. Dat was een meevallertje!
De douane-meneer gaf me nog een preek en liet mij beloven dat ik echt een visum voor nog 3 maanden moest regelen. Ik beloofte het en ben als een idioot weggerend (voor zover mogelijk met 30 kilo bagage) om Job, de andere stagiaire en op dit moment mijn chauffeur, te zoeken. Ik zag hem niet bij de uitgang staan en liep vertwijfeld door, dit kon er nog wel bij en was bovendien niet het grootste probleem waarmee ik had moeten dealen.
Gelukkig zag ik een Job-uitziende jongen lopen en hij leek mij ook te zien. Zoals het een ware praatwaterval betaamd heb ik mijn hart gelucht en voelde me ontzettend opgelucht. De traantjes die al twee dagen achter mijn ogen prikten en de brok in mijn keel die zo zijn best deed om eruit te komen zakten eindelijk weg.
Ik kan jullie wel vertellen hoe mooi het hier is, maar dat zullen jullie over een paar dagen maar op foto’s moeten zien. Ik ben namelijk nu niet van plan om foto’s te maken want het weer is bizar slecht: regen en veel wind en dat past natuurlijk niet bij het beeld dat jullie (en ik ook) van Zuid Afrika hebben. Bovendien ben ik hier om jullie jaloers te maken en dat kan zo natuurlijk niet.
Ik slaap momenteel in het huis van de eigenaren want zij zijn een weekend weg dus Job past op het huis en alle hotelkamers zijn dit weekend volgeboekt. Gisteravond ben ik nog even gaan neuzen in het hotel, the Main House, waar de gemeenschappelijke ruimte is, en heb ik in de keuken rondgehangen om te kletsen met de kok Daniel, beveiliger Marcel, en stagiaires Job en Rogier, en een beetje van het eten mee te snoepen.
Daarnaast kan ik jullie wel beloven dat ik niet de bekende Londense 5kg zal aankomen want het is hier traditie dat de stagiaires afvallen. Zal dus wel hard werken zjin ;)
Morgen mijn eerste stagedag, dus er zal binnenkort wel weer een nieuwe blog verschijnen. Ik ken mezelf een beetje en ik geloof dat er nog genoeg avonturen op mij wachten.
Verder wil ik nog iedereen bedanken die heeft meegewerkt aan het Marleen-naar-Zuid-Afrika boekje. Ik stel het vooral op prijs dat zelfs Nelson Mandela, Desmond Tutu en Koningin Beatrix benaderd zijn en bereid zijn gevonden om een stukje te schrijven.
Liefs uit Stellenbosch!
PS. Ik hoop natuurlijk dat deze blog heeft voldaan aan ieders hoogstaande verwachtingen.
Wat zijn die laatste maanden omgevlogen en zo kwam mijn avontuur Zuid Afrika steeds sneller dichterbij. Het maakte het afscheid er zeker niet makkelijker op, en uiteraard zou Marleen niet Marleen zijn als ze het afscheid nog wat moeilijker en avontuurlijker zou maken. Het is immers ook zo dat er weer een leuke blog geschreven moet worden, en dan moet er wel genoeg materiaal zijn.
Nou ik kan jullie vertellen dat ik tijdens mijn ruimd 24-uur durende reis genoeg heb meegemaakt.
Eenmaal op Schiphol aangekomen bleek al snel dat ik Zuid Afrika niet in zou komen als ik niet een ticket naar een willekeurig land zou boeken omdat ik langer dan de visum-tijd van 3 maanden zou verblijven. Paniek! Dat kwam niet overeen met de informatie die ik had gekregen... Mama, Herke, tante Cobi en nichtje Jolien zagen me verslagen bij de balie weglopen en in tranen uitbarsten en kwamen gelijk naar me toegesneld. De meneer van de balie van Emirates (Herke gaf later toe dat hij hem het liefst aan zijn stropdas achter de balie vandaan wilde trekken en zou vermoorden als ie niet heel snel zou helpen) raadde ons aan om zelf een ticket naar een buurland te boeken omdat het bij hem duurder zou zijn. Heerlijk dat Schiphol zulk @#$#înternet heeft, want 30 minuten om een ticket te regelen is niet bijzonder veel als je gestresst bent. Uiteindelijk heeft Jolien haar vriend Kevin gebeld zodat hij vanaf een computer een ticket kon boeken. Omdat ik bang was dat ik niet uit mijn woorden zou komen door de tranen heeft Herke alles afgehandeld met Kevin. “Kevin, jongen, ik zou graag eerst een gezellig praatje met je maken en je leren kennen maar daar hebben we nu geen tijd voor.”
Zo’n 25 minuten later en €300 armer was de ticket geregeld maar nog niet geprint. Inmiddels was ik weer naar de incheckbalie gegaan om verder in te checken, terwijl de baliemevrouw contact hield met de Emirates-balie 100 meter verderop waar de stropdasmeneer bezig was mijn ticket te printen. De firewall van Schiphol bleek alles te blokkeren van buitenaf waardoor we na nog een kwartier besloten dat het handiger was als ik de ticket zou printen op Dubai Airport. Ondertussen was mijn koffer gelukkig wel al weg, en maakte Herke foto’s van de ticket op zijn telefoon zodat ik in ieder geval iets kon laten zien.
Na nog meer traantjes bij het afscheid heb ik niet meer omgekeken, keihard op mijn wang gebeten en mezelf met ‘Wat ben ik toch een bofkont dat ik zolang naar zo’n prachtig land mag, die kans krijg niet iedereen’-mantra toegesproken.
Ik ben direct doorgelopen naar de gate en zag aan de rij dat ik nog makkelijk even naar het toilet kon gaan om me op te frissen. Na even gewacht te hebben besloot ik even extra te controleren of alle wc’s wel bezet waren (er waren er maar 2 en door mijn onrust wilde ik ook gewoon het liefst z.s.m. in het vliegtuig zitten) en toen ik opmerkte dat het slotje van de tweede wc gewoon op ‘groen’ stond trok ik de deur open. Ik trof een kleine Chinees vrouwtje gehurkt op de wc-bril aan (comfortabel is anders lijkt me) waardoor er bij mij zelfs weer een klein glimlachje van af kon. Nadat ik ‘sorry’ had geroepen en de deur weer dichtsmeet ben ik snel de andere (vrijgekomen) wc ingedoken.
Dan nu over het vliegtuig. Voor vliegtuigspotters een waar orgasme. Ik vloog namelijk met de nieuwe Airbus A380. Nou zegt en doet dat mij niet zoveel, en was ik ook niet bijzonder onder de indruk want in het vliegtuig zie je niks van de 2 verdiepingen en luxe first en business class. Wel had ik een groot scherm, waarvan de touchscreen bijzonder slecht werkte. Op de stoel naast me zat niemand dus ik kon af en toe best stiekem een traantje laten want zelfs de grappigste films hebben wel zielige momenten. En ik huil nou eenmaal snel bij films ;)
Ik weet niet wat het is met Aziaten maar ze hebben mijn vluchten een stuk leuker gemaakt, vooral omdat ze zo heerlijk ongegeneerd zijn. Zo staan en springen ze gerust, mede door hun geringe lengte, op de vliegtuigstoelen om bij de bagagebakken te komen en kiezen ze gewoon een andere stoel dan die hun toegewezen is om vervolgens weer terug te moeten verhuizen omdat die stoel toch al wel bezet was. Het levert in ieder geval genoeg verbaasde en verontwaardigde gezichten op waardoor ik weer even een pretmomentje had. Iets minder dat ik zo’n Aziaat naast me had zitten en hij om het halfuur aan de wandel ging en over me heen moest klimmen.
Het vliegveld van Dubai was een regelrechte ramp en de mensen ronduit strontvervelend. Ik had bijna 9 uur overstaptijd maar wilde graag eerst twee dingen gedaan en opgehelderd hebben zodat ik daarna lekker kon ontspannen. Allereerst moest ik er achter zien te komen of mijn bagage wel overgezet zou worden op mijn vlucht naar Kaapstad; waardoor ik er achter kwam dat ze op Schiphol nooit een bagage sticker hebben gegeven voor het geval mijn koffer kwijtraakt. Ideaal! Dat kon er nog wel bij. En ten tweede moest ik natuurlijk nog steeds mijn ticket printen. Ik werd van het kastje naar de muur gestuurd en worstelde me steeds weer van de ene kant van het vliegveld naar de andere kant door de opdringerige massa mensen. Bij de hulpbalies werd er ongegeneerd voorgedrongen totdat ik er genoeg van had en de voordringer mijn booste blik toewierp en duidelijk maakte dat ik toch echt eerst aan de beurt was. Hij deed keurig een stapje naar achteren. Misschien dat het mijn bloeddoorlopen ogen waren...
Uiteindelijk was de conclusie dat mijn koffer gewoon mee zou gaan en dat ze de ticket niet konden printen. Die verdomde firewalls ook. Ik moest wachten tot het business centre in het airport-hotel om 06:00 uur open zou gaan. Goed, dan ga ik wel plek zoeken waar ik me de komende 5 uur kan vermaken. Ik belandde in een wachthal met allemaal lounge-stoelen en heb uitgebreid gebruikt gemaakt van de gratis WiFi.
Ik heb ’s ochtends (na misschien een kwartiertje slaap) een heuze speurtocht gedaan naar het business centre en werd wederom van het kastje naar de muur gestuurd. Maar toen ik het uiteindelijk gevonden had en toegesproken werd door de meest beleefde en pleaserige vrouw (Yes, m’am, no, m’am, of course m’am, just a second, m’am, I’m sorry m’am) ter wereld was ik blij om 8euro te mogen betalen voor 1 printje en 5 minuten computer-gebruik.
Ik besloot de resterende 2,5 uur bij de gate te slijten, bang dat er op deze pechdag nog meer mis zou gaan en ik mijn vlucht zou missen. Ik besefte immers ook al net op tijd dat ik mijn klok eerst 2 uur moest verzetten zodat mijn wekker niet 2 uur te laat zou afgaan.
Eenmaal in het vliegtuig voor een ruim 9 uur durende vlucht ben ik als een blok in slaap gevallen. En zo ging de vlucht redelijk snel voorbij, en terwijl ik bij de paspoortcontrole klaarstond met mijn paspoort en Namibie-ticket kreeg ik wel een beetje zenuwkriebels in mijn buik. Kon er dan misschien 1 ding goedgaan deze reis? Want het was natuurlijk ook nog maar de vraag of mijn koffer zou aankomen. Toen ik na een tijdje aan de beurt was en tegenover een vriendelijk uitziende neger stond heb ik heel lief naar hem geglimlacht. Hij bleek minder lief dan hij er uit zag. Vroeg wanneer ik het land weer zou verlaten en ik liet hem vol vertrouwen mijn ticket naar Windhoek zien. Een fronsend hoofd, bedenkelijk keek hij op en deelde me mee dat dit niet genoeg was. ‘Hoezo? Ik verlaat het land op 20 november.’ Hij moest weten wanneer ik weer terug naar Nederland vloog en ik vertelde ik 14 februari terug zou vliegen. Zijn conclusie was dat ik dan te lang in het land zou zijn en hij wilde de bevestiging van die vlucht ook zien. Die had ik niet bij de hand maar wel in mijn email. Ik moest maar even opzij stappen en wachten tot iedereen geweest was. Lichtelijk in paniek startte ik mijn laptop op maar niemand kon mij vervolgens het wachtwoord van het internet geven waardoor ik nog geen stap verder was. Verschillende medewerkers kwamen naar me toe om te vragen of het wel ging en of ze iets voor me konden doen. Ik zal er wel redelijk aangeslagen uitgezien hebben, maar vertelde ze met een (dacht ik) lieve glimlach dat ik al geholpen werd. Uiteindelijk is Emirates gebeld en hadden ze een printje van mijn terugvlucht. Ondertussen had ik mijn koffer al onder begeleiding van een hele lieve Zuid Afrikaanse vrouwelijke medewerker als laatste van de band gehaald. Dat was een meevallertje!
De douane-meneer gaf me nog een preek en liet mij beloven dat ik echt een visum voor nog 3 maanden moest regelen. Ik beloofte het en ben als een idioot weggerend (voor zover mogelijk met 30 kilo bagage) om Job, de andere stagiaire en op dit moment mijn chauffeur, te zoeken. Ik zag hem niet bij de uitgang staan en liep vertwijfeld door, dit kon er nog wel bij en was bovendien niet het grootste probleem waarmee ik had moeten dealen.
Gelukkig zag ik een Job-uitziende jongen lopen en hij leek mij ook te zien. Zoals het een ware praatwaterval betaamd heb ik mijn hart gelucht en voelde me ontzettend opgelucht. De traantjes die al twee dagen achter mijn ogen prikten en de brok in mijn keel die zo zijn best deed om eruit te komen zakten eindelijk weg.
Ik kan jullie wel vertellen hoe mooi het hier is, maar dat zullen jullie over een paar dagen maar op foto’s moeten zien. Ik ben namelijk nu niet van plan om foto’s te maken want het weer is bizar slecht: regen en veel wind en dat past natuurlijk niet bij het beeld dat jullie (en ik ook) van Zuid Afrika hebben. Bovendien ben ik hier om jullie jaloers te maken en dat kan zo natuurlijk niet.
Ik slaap momenteel in het huis van de eigenaren want zij zijn een weekend weg dus Job past op het huis en alle hotelkamers zijn dit weekend volgeboekt. Gisteravond ben ik nog even gaan neuzen in het hotel, the Main House, waar de gemeenschappelijke ruimte is, en heb ik in de keuken rondgehangen om te kletsen met de kok Daniel, beveiliger Marcel, en stagiaires Job en Rogier, en een beetje van het eten mee te snoepen.
Daarnaast kan ik jullie wel beloven dat ik niet de bekende Londense 5kg zal aankomen want het is hier traditie dat de stagiaires afvallen. Zal dus wel hard werken zjin ;)
Morgen mijn eerste stagedag, dus er zal binnenkort wel weer een nieuwe blog verschijnen. Ik ken mezelf een beetje en ik geloof dat er nog genoeg avonturen op mij wachten.
Verder wil ik nog iedereen bedanken die heeft meegewerkt aan het Marleen-naar-Zuid-Afrika boekje. Ik stel het vooral op prijs dat zelfs Nelson Mandela, Desmond Tutu en Koningin Beatrix benaderd zijn en bereid zijn gevonden om een stukje te schrijven.
Liefs uit Stellenbosch!
PS. Ik hoop natuurlijk dat deze blog heeft voldaan aan ieders hoogstaande verwachtingen.
-
23 September 2012 - 16:51
Mam:
Lieve, lieve Leentje, Wat een onwijs avontuur en wat heb je dat weer onwijs leuk opgeschreven. Maar wat een stress....en traantjes (bij mij ook)....Alles komt nu helemaal goed en het wordt vast onwijssss leuk allemaal. Hugh en dikke kus (ik zou je wel even vast willen houden om te troosten).
p.s. zat dat chinese vrouwtje met haar voeten op de bril???? -
23 September 2012 - 16:56
Marleen Van Der Zwan:
Hee mamsie! Ben nu niet meer verdrietig hoor! En dat vrouwtje zat inderdaad met haar voeten op de wc-bril, hahaha. Heel veel liefs en een dikke knuffel terug, xxxx -
23 September 2012 - 17:29
Moniek:
Heeeeeey Marleen
Wàt 'n verhaal weer. Had het natuurlijk vrijdag al gehoord, maar ook dat je (uiteindelijk) veilig en wel vertrokken was... toch nog ! Gisteren Herke gesproken en de lange versie van het verhaal gehoord, haha.
Hier is de feestweek ook weer achter de rug. Gisteren een erg leuk corso gezien en (uiteraard) ook de nodige kroegen bezocht. Vanmorgen afgesloten met 10 km ontnuchteringstocht (niet dat ik dat nodig had, haha).
Leuk om je verhalen te lezen en ben benieuwd hoe het werken gaat. Succes morgen en geniet nog even van je laatste vrije weekend uurtjes !
Groetjes, Moniek -
23 September 2012 - 17:36
Hetty (collega Van Je Mam):
Jeeeeeetje Marleen, heb jij weer! Wat een verhaal!! Maar wel leuk om te lezen!! Blij dat je niet meer verdrietig bent!! En ik zal je mamsie troosten hoor, we gaan een heleboel leuke dingen doen komende week, don't worry!!! Houd je taai en werkze ;-) -
24 September 2012 - 10:56
Denise:
Jeetje Marleen, van Herke had ik al het een en ander gehoord tussen alle kroegen door. Gelukkig had ik ook vernomen dat alles goed was afgelopen en je nu eindelijk kan gaan genieten. Hopen dat vanaf nu alles mee zit :). Pas goed op jezelf, veel liefs. -
24 September 2012 - 11:08
Dewy:
Jeetje Marleen! Wat een gedoe en gestress weer! Ben blij dat je veilig bent aangekomen en hoop dat de rest van dit avontuur voorspoediger zal verlopen! Heel veel plezier en succes! Spreek je gauw, xxx -
24 September 2012 - 17:14
Josanne:
Wat een "avontuurlijke" start maar waar je natuurlijk niet op zat te wachten....dat zal vast een hoop stress meegebracht hebben. Gelukkig hebben die aziaten nog een beetje op kunnen vrolijken en hopelijk kunnen die Afrikanen dat ook. En wanneer je gaat werken...... zul je het vast druk genoeg krijgen. Blijf ons op de hoogte houden, want leuk schrijven kan je zeker! liefs uit chili -
24 September 2012 - 17:14
Josanne:
Wat een "avontuurlijke" start maar waar je natuurlijk niet op zat te wachten....dat zal vast een hoop stress meegebracht hebben. Gelukkig hebben die aziaten nog een beetje op kunnen vrolijken en hopelijk kunnen die Afrikanen dat ook. En wanneer je gaat werken...... zul je het vast druk genoeg krijgen. Blijf ons op de hoogte houden, want leuk schrijven kan je zeker! liefs uit chili -
24 September 2012 - 17:14
Josanne:
Wat een "avontuurlijke" start maar waar je natuurlijk niet op zat te wachten....dat zal vast een hoop stress meegebracht hebben. Gelukkig hebben die aziaten nog een beetje op kunnen vrolijken en hopelijk kunnen die Afrikanen dat ook. En wanneer je gaat werken...... zul je het vast druk genoeg krijgen. Blijf ons op de hoogte houden, want leuk schrijven kan je zeker! liefs uit chili -
24 September 2012 - 17:15
Josanne:
Sorry dat was 3 x.. geen geduld! -
24 September 2012 - 19:06
Rob:
Lieve Marleen, dit belooft iets voor de komende maanden en blogs, hier is de kermis redelijk rustig verlopen, Herke is nog naar Haren geweest voor een of ander feestje maar is ook weer heelhuids teruggekomen heb ik uit betrouwbare bron !!!
Hier nu stormachtig weer en Feyenoord ook nog eens verloren..................
Succes in je eerste dagen daar................XXXXXXXXXXXXXXXXXX
-
25 September 2012 - 08:06
Ruth:
Niet te geloven, wat een lang verhaal voor alleen maar de reis! (en niet te geloven, wat maak jij veel mee zeg).
Lang leve Europa!
(open grenzen) -
25 September 2012 - 18:47
Rianne :
Jeetje, zit ook niet mee:( Ben blij dat je uiteindelijk heelhuids in Stellenbosch bent aangekomen.
Na deze slechte start kan het vanaf nu alleen nog maar beter worden!:)
Ben benieuwd naar je eerste week!
Je schrijfkunsten liegen er in ieder geval niet om, wat leuk geschreven! :D
Liefs x
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
