Another day in paradise - Phil Collins

Na twee vrije dagen heb ik alweer genoeg meegemaakt om een blogje te schrijven, maar ik begin mijn verhaal op woensdag 3 oktober. Het zou mijn eerste shift alleen zijn, wat eigenlijk simpelweg betekent dat ik na half 5 1,5 uur alleen ben totdat Marcel, de nachtshiftbewaking, komt. Het ging allemaal van een leie dakje, en Dave kwam nog even langs om te kijken hoe het ging. Ik heb een beetje ter sprake gebracht dat Herke misschien wel eens in januari langs zou kunnen komen, en dat hoe dat nou zat met Job die 2 weken ‘hotels moest testen voor het WedgeView Travel concept’ terwijl zijn vriendin er was. Hij reageerde zeer zeker niet negatief, dus dat moet ik nog maar eens ter sprake brengen nu Herke zijn ticket geboekt heeft (hij heeft zijn ticket geboekt!!). Toen ik alleen was had ik opeens zoveel dingen te doen dat ik een beetje de weg kwijt raakte, want ik wilde ook nog om half 8 weg omdat ik dan nog even langs de supermarkt kon om eten te halen.

Helaas, dat feest ging niet door. Rond 19:15 viel de stroom uit (gelukkig was Marcel er al, anders had ik me echt geen raad geweten), waardoor ik 10 seconden lang in het pikdonker stond en me afvroeg of het een overval of grap was. Na een tijdje ging alles automatisch weer aan en kwam Marcel, een grote Congoliaanse ex-basketbalspeler neger, het kantoor binnen met een zaklamp in zjin hand en haalde zijn schouders op. Hij wist het blijkbaar ook niet. Om het feest nog groter te maken hadden de enige gasten in het hotel besloten om alvast hun rekening te betalen omdat ze de volgende dag vroeg zouden vertrekken. Allereerst vroeg ik me af waarom ze daar nu pas mee kwamen, want ik kon onmogelijk nu nog weer mensen gaan bellen om te vragen of ze eerder wilden komen om ontbijt te regelen. Dus bood ik ze wat yoghurtjes, fruit en flesjes water aan. Daar waren ze gelukkig blij mee. Maar goed, ik wilde de rekening gaan printen maar kon het hele reserveringssysteem niet meer openen. En natuurlijk bleek dus de computer waarvandaan alles aangestuurd wordt afgesloten te zijn. Nadat ik m twee keer opnieuw had opgestart (dat is het enige trucje dat ik ken; de gasten had ik inmiddels teruggestuurd naar de kamer met de mededeling dat ik ze wel zou bellen als het gelukt was) werkte het systeem weer en kon ik de rekening printen. Toen de gasten de rekening zagen en goedkeurden, voegden ze er ineens weer aan toe dat ze nog wel graag 2 koffie wilden hebben vanavond. Dus weer een nieuwe rekening geprint. Uiteindelijk was de betaling eindelijk afgerond en ik kon het kantoor afsluiten. Na nog geen 3 minuten kwam ik er achter dat ik nog niet uitgeklokt had, en moest ik de sleutel weer van de verstopplek halen, het hek voor de deur opendoen (wat niet lukte, en dus moest Marcel me weer komen helpen) en de deur van het slot halen. Toen kon ik nog even met Herke bellen en tegen de tijd dat ik eindelijk door de regen naar mijn auto was gerend kwam ik tot de conclusie dat mijn kentekenplaat nog binnen lag. Ja, jullie lezen het goed. Ik sleep dat ding sinds 2 dagen met me mee omdat 1 van de tuinjongens m bij mijn auto had zien liggen want de dubbelzijdige plakband was toch niet zo goed als ik dacht. Dus kon ik weer terug naar binnen, het kantoor weer open maken (of eigenlijk Marcel dus) en inmiddels was ik zo chagrijnig dat ik thuis gelijk met mijn boekje in bed ben gaan liggen.

De volgende dag, donderdag, was ik vrij maar er stonden genoeg (nuttige) activiteiten op de planning. Om half 9 had ik bij Rogier afgesproken zodat we samen naar Home Affairs konden om ons visum te laten verlengen. Voor ik wegging ben ik nog even bij Wilma en Andries (de huiseigenaren) langsgegaan om het huurcontract te laten ondertekenen en een bewijs dat ik bij hen huur zodat ik mijn auto kan laten registeren. Alles werd tiptop geregeld en toen ik aan Andries vroeg of hij wist waar Digteby (waar Rogier woont) ligt, kreeg ik ‘vast niet bij Verreweg’ te horen waarna hij in een bulderlach uitbarstte.

In de auto bekokstoofden Rogier en ik een verhaal dat we samen op reis waren (maar elkaar niet van tevoren kenden want we hebben natuurlijk andere tickets). Na nog geen 10 minuten onderweg te zijn komt Rogier tot de conclusie dat hij zijn paspoort en ticket niet heeft meegenomen, dus konden we weer omkeren. Tegen 10 uur kwamen we eindelijk aan in Paarl (wat volgens Rogier een ritje van 20 minuten is, en bij mij 40... en dan rij ik al niet erg zuinig). Er stond een enorme rij mensen te wachten, maar uit ervaring heb ik geleerd dat je niet domweg moet aansluiten en beter eerst kunt vragen waar je moet zijn. Dat bleek een uitstekende keuze want wij moesten gelukkig aan de rustige kant zijn. De mevrouw achter de balie heeft on het leven flink zuur geprobeerd te maken, want eerst werden we weggestuurd om een kopie van onze rekening te regelen (ik vroeg nog lichtelijk verontwaardigd: waarom dan? Omdat je wil weten hoeveel geld ik heb? Waarop ze simpelweg ‘ja’ antwoordde). Op zoek naar een internet-cafe werden we van het kastje naar de muur gestuurd en uiteindelijk bleek ie natuurlijk na 20 minuten zoeken op 50 meter van Home Affairs te zitten.

Toen we terugkwamen met kopietjes van onze rekeningen was de mevrouw nog niet klaar met zieken. Ze had een verklaring/bewijs nodig van het adres waar wij momenteel verblijven. We hielden stug vol dat we aan het rondreizen zijn en dus geen vast adres hebben, maar ze moest en zou het krijgen. Dus heeft Rofier Dave gebeld terwijl ik een slijmerige praatje met de mevrouw hield om zo de kans op ons visum te vergroten. Zo geschiedde het dat er 15 minuten later een email in mevrouw’s inbox kwam met zijn verklaring dat we bij hem verblijven (helaas zat het logo van WedgeView erbij, wat het natuurlijk nogal verdacht maakt). Toen ook nog bleek dat je de R425 niet kon pinnen was de maat wel bijna vol. Met genoeg cash sloten we weer achteraan in een andere rij (waar al een briefje bovenhing dat als de IRE (?) niet werkte de medewerkers om je geduld vroegen omdat het wel 10 minuten zou duren voordat je geholpen kon worden), waar de registratie voornamelijk gewoon op papier verwerkt wordt. Met het bonnetje zijn we weer naar de mevrouw gegaan, die ons inmiddels wel kende, en toen ze ons na een handtekening gezet te hebben weer weg stuurde vroeg ik haar toch wel verbaasd hoe het nu met ons visum zat. Je krijgt een smsje, en dan kun je m binnen 5 werkdagen op komen halen, zei ze doodleuk. Met andere woorden: dat visum heb ik nog steeds niet, en ik moet dat eind dus gewoon nog een keer rijden om mijn stempel te krijgen.

Rogier is zo’n 1,5 uur te laat bij WedgeView aangekomen, en we waren nog niet eens een visum rijker. Ik besloot gelijk door te rijden naar de Traffic Department om mijn auto te laten registreren. Het bleek vrij rustig te zijn, dus na zo’n 5 minuten was ik al aan de buurt. Ik kreeg al snel te horen dat ik de voorpagina van 1 van de 10000 formulieren nog moest invullen, dus stapte ik even opzij om vervolgens weer in de toch wel iets drukkere wachtkwamer achteraan te sluiten. Toen ik na 20 minuten weer aan de beurt was, bleek ik nog een formulier te missen (hoe was dat nou weer mogelijk? En waarom zei ze dat de vorige keer niet) en werd ik naar een andere balie gestuurd. Inmiddels was het natuurlijk bomvol en ontzettend druk geworden waardoor ik na het invullen van het formulier nog zo’n 20 minuten moest wachten. Gelukkig was alles dit keer wel helemaal in orde en wachtte ik geduldig 15 minuten totdat ze klaar was met het invoeren van alle gegevens, kopietjes maken, knippen, plakken en knutselen. Het moet ook wel een grappig schouwspel geweest zijn, want al die tijd zeulde ik rond met mijn nummerbord onder de arm (wist ik veel? Ik wilde kunnen laten zien dat ik al een nieuwe had gekocht, voor het geval ze daar een probleem van zouden maken, en bovendien wist ik mijn kenteken niet uit mijn hoofd en wist ik niet of die ergens op genoteerd stond). Rond 14:00 uur stond ik weer buiten met formulieren waarvan ik niet weet wat ik er mee aan moet.

Maar mijn auto was geregistreerd, wat betekent dat ik een verzekering kon afsluiten. Dus heb ik First for Women gebeld, waar de service mij direct opviel. Uiteraard een vrouw aan de telefoon die mij terugbelde zodat ik geen hoge telefoonrekening zou krijgen en heel hard lachte toen ik vertelde dat ik niet wist waar ik moest kijken voor het model van de auto, en dat mijn radio niet per se verzekerd hoefde te worden omdat ie bij elke kiezel op de weg van zender veranderd. Na ongeveer een halfuurtje kwam eindelijk de betaling ter sprake en vroeg ze naar mijn bankgegevens. Oeioeioei, een Nederlandse bankrekening, ‘that might be a problem’. Gelukkig accepteerde het systeem mijn credit card, dus is mijn Ford Escort 1.6i (want nu weet ik het wel!) helemaal verzekerd. Helaas verzekeren ze niet voor spierproblemen veroorzaakt door het autorijden, want mijn linkerschouder heeft last van een rolspier van het schakelen. Mijn motorisch-gestoorde linkerhelft kan de beweging simpelweg niet soepel maken, waardoor het een beetje geforceerd gaat. Ach ja, die spier wordt vanzelf geoefend, en het zal toch maar eens goed zijn voor mijn motoriek! Straks kan ik gewoon een dienblad recht houden!

Toen ik alle nuttige dingen voor de dag achter de rug had, ben ik nog even naar de supermarkt gegaan om wat inkopen te doen. Bij de appels aangekomen (die er niet erg appetijtelijk uitzagen) moest ik wel een lach onderdrukken. Ze hadden welgeteld 3 soorten appels: yellow, red en green. Het was in ieder geval wel duidelijk...

Vandaag was dus mijn eerste echte vrije dag; de eerste dag waarop in niks hoefde te regelen en helemaal niks moest doen. En het mooiste was: de zon scheen volop! Na rustig op te zijn gestaan en mijn te hebben gecheckt ben ik om 12 uur op pad gegaan, gewapend met mijn camera. Bij het keukenraampje van Wilma bleef ik even staan om ‘goedemorgen’ te zeggen (we praten gewoon in het Nederlands met elkaar) waarop ze antwoordde: ‘even blijwe staan jij’. Ze kwam terug met een gigantische aardbei in haar hand en R150. Ze vond het zielig dat ik €30 administratiekosten moest betalen toen ik de huur overmaakte en vond dat we de kosten moesten delen. Uiteraard sloeg ik het af (ik had het immers zelf overgemaakt!), maar ze stond er op. Ik heb het echt getroffen met mijn huurders, zulke lieve mensen!

De buurt Dalsig (ik woon op Nooitgedachtlaan 25, google maps maar) is een welvarende buurt met grote huizen, veel groen, teveel drempels en het loopt redelijk omhoog omdat het aan de voet van een berg ligt. Tegenover het huis ligt een groot grasveld met speeltuin en ik besloot dat daar mijn avontuur zou beginnen. Nadat ik een stukje omhoog was gelopen keek ik achterom en kon ik perfect de Tafelberg in Kaapstad zien. Wat een droomplekje! Niet wetende wat een ontzettende uitzichten mij te wachten stonden toen ik een stukje verder liep en groene heiden zag... achter het prikkeldraad.

Uiteraard ben ik door het prikkeldraad geklommen (zonder kleerscheuren) en dacht ik me in een bescherm gebied te bevinden. Totdat ik de bandensporen ontdekte; dit is het Mountainbike parcours waar Marc, mijn huisgenoot die ik niet meer heb gezien na onze eerste ontmoeting, me over vertelde! Het is een grote, heuvelige vlakte begroeid met paarse bloemetjes aan de voet van een berg. Na wat ronddwalen en naar boven lopen had ik uitzichten tot aan de zee. De natuur veranderde naarmate ik verder liep, en uiteindelijk belandde ik aan de rand van het bos, waar ik nog 2 wandelaars tegenkwam. Zo illegaal was ik dus ook weer niet bezig. Ik ben op een grote steen gaan zitten en heb een tijdje om me heen gekeken en genoten van het uitzicht (en het feit dat ik hier slechts 100meter vanaf woon). Op de gok ben ik een pad gevolgd waarvan ik dacht dat het me naar huis zou brengen, maar het was een mooie dag om te verdwalen dus dat deed ik dan ook maar. Ik kwam al snel tot de conclusie dat dde berg ineens aan andere kant zat en ik dus volledig mijn orientatie kwijt was. Ik had mijn kompas niet mee en ben op de gok verder gelopen. Uiteindelijk belandde ik op een vrij modderig pad waardoor mijn Tommy’s, en tevens enige dichte schoenen die ik mee heb, helemaal onder de blubber zitten. Maar ik besloot door te lopen want naast dat mijn schoenen tot al vies waren, leek het mij ook de goede richting want er doemden weer steeds meer paarse bloemetjes om mij heen op, dus besloot ik dat ik op het juiste spoor zat. Mijn intuitie bleek het bij het rechte eind te hebben en dus kwam ik na bijna 3 uur wandelen weer bij mijn kamertje aan.

Nog een korte boodschap (naast het feit dat ik er wandelend naartoe ben gegaan, en op de terugweg de toeristische route nam) heb ik mijn stoeltje naar buiten gesleept en ben ik met mijn E-reader in het late-middag-zonnetje gaan zitten. Hier doe ik het allemaal voor!

Liefs uit Stellenbosch!