Acda & De Munnik - De Kapitein

Dit huis is mijn kajuit
En het schip kan alleen nog maar vooruit

Lieve lezers,

Het leven wordt hier alleen maar beter en beter. Waar ik in Londen (naast hele lieve mensen) heel veel rare mensen met vreemde gewoonten en obsessies ben tegengekomen, ontmoet ik hier alleen maar hele vriendelijke, lieve en behulpzame mensen.

Ik wilde eigenlijk op zaterdagavond mijn spullen naar Nooitgedacht (dat zijn nou leuke straatnamen, nu kunnen jullie het ook opzoeken op Google Maps) verhuizen, maar toen ik klaar was om weg te gaan kwamen net Dave, Anouk en de kinderen thuis. Toen ik ze vertelde dat ik op het punt stond om te vertrekken, begonnen ze gelijk te protesteren. “Blijf nog een nachtje hier, het is al donker buiten, zou je dat nou wel doen. Voel je niet gedwongen om vanavond al weg te gaan.” Het argument dat het donker was, en ik het waarschijnlijk nooit in 1 keer zou vinden en dus stil zou moeten staan en iemand de weg moet vragen vond ik ook niet echt een bijzonder fijn uitzicht, en het hebben van internet bij Dave en Anouk daarentegen sprak me wel aan. Dus besloot ik nog een nachtje te blijven en de volgende ochtend om half 9 te vertrekken.

Paul (de automeneer) had me ’s middags gemaild dat hij had vernomen dat de oude nummerplaten niet meer legaal waren, en had dus direct nieuwe laten maken. Wanneer ik ze op kon komen halen. Wat een held! Dus ik heb dat gecombineerd met het verhuizen op zondagochtend (ik hoefde pas om 11 uur te beginnen). Paul nodigde me gelijk uit voor een zeiltripje en walvisspotten, maar ik moest dat aanbod helaas afslaan, want ja, stage gaat nu eenmaal door. Zelfs op de eerste echt warme en zonnige dag sinds ik hier ben! Om half 11 belde hij me weer om te vragen of ze me echt nodig hadden (hij kent de horeca en weet dat personeel op rustige dagen ineens weer naar huis gestuurd kan worden). Het had me wel heel gaaf geleken!

Maandag was mijn laatste trainingsdag, wat dus betekent dat ik afstand moest doen van mijn zijwieltjes en shifts in mijn eentje ga draaien. Maar ik heb er alle vertrouwen in. Alles gaat hier zo ontzettend ontspannen, de gasten zijn allemaal heel vriendelijk en geduldig (ze hebben immers alle tijd van de wereld; behalve dan de Duitsers die ik vanmiddag incheckte, zij waren 2 uur daarvoor geland en moesten gelijk door naar een restaurant waar ze een lunch gepland hadden. Over strakke planningen gesproken!). Zondagmiddag heb ik ook nog zeker een halfuur met gasten gekletst (uit Rijnsburg) en daar is gewoon de tijd voor. Ik begrijp echt niet waarom mensen het leuk zouden vinden om à la McDonalds in een megagroot hotel willen werken.

Goed, ik was gebleven bij de verhuizing. Ik kwam aan bij Nooitgedacht en iedereen was druk in de weer om mijn kamertje in orde te maken. Matrassen werden versleept, de man (meneer Tromp) was de bedpoten oranje aan het verven omdat ik uit Nederland kom (hij zegt in ieder geval dat het daarom is) en Wilma (de vrouw) heeft me alles uitgelegd over de kamer (tot aan de lichtknopjes aan toe). Toen ik ’s avonds voor het eerst echt in mijn kamertje kwam had Wilma mijn bedje zelfs al opgemaakt! Dat is nog eens thuiskomen. Mijn huisgenoot (waarmee ik de keuken deel) is de eigenaar van de skate/surfshop in Stellenbosch en ook van plan om mij veel te laten zien! En dan vooral de dingen die niet overal in de gidsen staan. Hij heeft ook mountainbike-trails uitgezet, en toen ik zei dat ik dat graag een keer zou willen doen (gekleed in mijn nette rok, blouse en zwarte sleehakjes) keek hij me wel even scheef aan. Ik legde uit dat dit niet mijn normale manier van kleden is, maar hij leek nog niet helemaal overtuigd. Ik moet maar snel wat aan dat imago gaan doen, want straks denken mensen nog dat ik een of ander huppelkutje ben...

Op werk krijg ik alles al goed onder de knie, en ik voel me er ook heel erg op mijn gemak. Door mijn ervaring bij The Dylan zie ik ook wel wat dingen die best wel een beetje anders mogen (vooral al die ongestructureerde en onduidelijke emails die teruggestuurd worden naar de gasten; moet Carol nog even bedanken voor het goed opvoeden van mij ;)). Maar dat lijkt me dan een mooi project voor mij!

De afgelopen dagen is het best weer ongelooflijk mooi geweest; strak blauwe lucht en een zonnetje, maar nog wel frisjes want het is natuurlijk net lente aan het worden. Maar de dagen dat ik dan weer vrij ben, donderdag en vrijdag, staan er weer grote regenbuien op mij te wachten. Dus neem ik die dagen maar om mijn visum te regelen, de auto te registeren en een autoverzekering af te sluiten. Ze hebben hier overigens ook gewoon geslachtsdiscriminatie: de verzekering wil ik afsluiten bij het bedrijf dat First for Women heet. En er zijn genoeg mannen die het wel proberen daar want de prijzen zijn best redelijk.

Na een niet zo prettige heenreis, heb ik dus helemaal mijn draai gevonden in Stellenbosch en ik hunker naar wat zon op mijn vrije dagen zodat ik wat meer kan gaan ondernemen. Maar ik mag zeker niet klagen (vooral met het oog op de broeiende hitte die me te wachten staat van december tot februari).

Liefs uit Stellenbosch!