Here comes the sun - The Beatles

Here comes the sun, here comes the sun
And I say it's all right

Liewe lesers,

Ek verstaan intussen Afrikaans maar vind dit moeilijk om te praat. Ik begin het hier steeds leuker te vinden want ik heb inmiddels alles redelijk op de rails: een auto gekocht en een kamertje geregeld.
Daar zit natuurlijk weer een heel verhaal achter, maar dit keer zijn het geen enge verhalen met rare, geobsedeerde mensen.

Maar ik zal eerst beginnen met hoe het mij verder vergaan is deze week. Door het gemis, de nieuwe omgeving, niet in de auto durven stappen om naar de supermarkt te rijden en harde werke schoot het eten er nog weleens bij in, en daar kwam onze kok Daniël achter. Inmiddels vraagt hij me elke dag minstens 3 keer of ik al wat gegeten heb waarna hij me meesleurt de keuken in en muffins voert, smoothies maakt en speciaal voor mij wil blijven om nog avondeten te koken (terwijl hij thuis een dochtertje van 4 maanden heeft en haar nauwelijks ziet omdat hij vaak dubbele shifts werkt). Er wordt dus heel goed voor me gezorgd!

Die avond heb ik op de baby van 1 van de gasten gepast. Kleine Gray, een niet bijzonder knappe maar wel erg vrolijke baby die volledig geobsedeerd is door de plafondventilator. ’s Middags waren zijn ouders en hij in een auto-ongeluk terecht gekomen, voornamelijk door de enorme bakken regen die uit de hemel kwamen en de wegen in rivieren veranderden (en de weg van WedgeView in een modderpoel). Nadat ik wat gespeeld had met de kleine man (het toppunt was wel toen hij onegveer 20 keer achter elkaar zijn giraffe in de douchebak gooide, er achteraan klom om vervolgens weer de giraffe eruit te gooien en er weer uit te klauteren) heb ik hem de fles gegeven die hij uiteraard over mijn enige schone, lange broek uitspuugde. Toen ik met hem naar mijn hotelkamer ging en zijn obsessie voor de ventilators ontdekte dacht ik dat hij het wel leuk zou vinden om m aan te raken. Alleen dat het toen met zijn hoofd gebeurde was natuurlijk niet de bedoeling; gelukkig had hij er niks van en werd zijn obsessie voor die draaiende krengen alleen nog maar groter (hij verdraaide bijna zijn nek).

Het ongeluk van zijn ouders, de inbraak in Job’s auto (laptop gestolen), de regen en weggespoelde wegen maakte het voor mij natuurlijk niet makkelijker om de volgende dag in de auto te stappen (uiteraard eerst aan de verkeerde kant van de auto), maar ik heb ondertussen al wat kilometertjes gemaakt want ik was vrijdag vrij, en had om 09:00 uur een bezichtiging gepland staan in Welgevonden, een welvarende en met hekken en beveiliging omringde wijk. De route zag er vrij makkelijk uit op Google Maps, alleen maar rechtdoor; dat kan elke idioot. Ik hoef niet eens meer te vertellen dat deze idioot dat dus niet kan, want ik heb ongeveer een uur over een ritjes van normaalgesproken 20 minuten gedaan en kwam daarmee ruim een halfuur te laat. Gelukkig was de meneer heel begripvol, en de kamer zag er prima uit. Of ik in Welgevonden wil wonen wist ik nog niet helemaal, omdat het heel erg besloten en benauwd is. Om 4 uur had ik nog een bezichtiging staan dus ik beloofd hem dat ik daarna contact op zou nemen.

Toen ik wat had rondgereden in Stellenbosch, op zoek naar iets bekends en een plek om de auto te parkeren besloot ik eerst naar de Tourist Information Office te gaan om een kaartje te scoren. Gelijk maar gevraagd of ze toevallig nog een werknemer voor 1 dag zoeken (een zakcentje is altijd welkom natuurlijk). Hij wist me ook de locatie van enkele autodealers te vertellen, maar daar was ik vrij snel uitgekeken want toen ik de autodealers mijn budget van R30.000 (E3000) vertelde begonnen ze nog net niet te lachen. Goed, dat was dus niet de manier. Ik was ook in de buurt van het andere huis dat ik zou bezichtigen dus ik ben daar langs gelopen en heel hard doorgelopen. Vervelende buurt, met een zwerver voor de deur.

Terug naar het centrum kwam ik een boekwinkel tegen en ik kon het niet laten even naar binnen te stappen. Ik wil graag wat meer lezen over de geschiedenis en tijdens het snuffelen bedacht ik me dat ik misschien aan de boekwinkelmevrouw kon vragen waar ik een oude auto kon scoren (iedereen rijdt er hier immers in?!). Zij verwees me door naar de Eikestadt, de lokale krant, waar ik een advertentie vond van Paul. Hij bood verschillende auto aan binnen mijn budget, dus ik sloeg zijn telefoonnummer op en vroeg de boekmevrouw nog even op de kaart aan te geven waar de boekwinkel zat zodat ik het nog terug kan vinden.

Onder het genot van een bak yoghurt en mango smoothie heb ik Paul gebeld, en kreeg een adres door. De vrouw aan de tafel naast me heeft me wel 1.000.000 keer uitgelegd hoe ik moest lopen naar Die Buurt; wat blijkbaar wel werkt want ik ben in 1 keer goed gelopen. Eenmaal daar aangekomen ben ik verder gaan vragen naar de straatnaam, en werd mij verteld dat ik nog zeker 30min moest lopen. Ik was alweer onderweg naar mijn auto (zag het echt niet zitten om zo lang te lopen met dat wisselvallige weer) toen ik het nog 1 keer navroeg. Die mevrouw zei dat het niet zo ver zou zijn, dus maakte ik weer rechtsomkeer en vond al snel de juiste straat. Enige probleem was dat ik bij Nr.12 begon en naar Nr. 84 moest en inmiddels al 15 minuten daarvoor gestuurd had dat ik er over een kwartier zou zijn. Weer te laat bij een afspraak! Gelukkig is dat ook wel een beetje cultuur hier, dus ik heb in ieder geval goed inlevingsvermogen.

Paul bleek ongelooflijke behulpzame Nederlander te zijn, en al snel besloot ik om de Ford Escort uit 1996 te kopen voor R29.900. Hij was erg eerlijk, heeft alle papieren geregeld en besloot mij te helpen met accommodatie zoeken; heeft 2 mensen gebeld over advertenties in de Eikestadt en ging met mij mee naar de bezichtiging. Samen zijn we naar Dalsig, een rijkeluisbuurt, gereden waar een ouder blank Zuid Afrikaans stel woont die de achterkant van hun royale huis verhuren aan studenten. De buurt is veilig, met een speeltuin voor de deur, zwembad in de tuin, eigen slaapkamer en badkamer en gedeelde keuken: ik was gelijk om! De huur is niet hoog en de locatie perfect. Paul regelde ondertussen gelijk de papieren die ik van de huurders nodig heb om de auto te registeren en ik stond nog met mijn mond open te bedenken wat een geluksvogel ik ben. Met een auto en kamer rijker en een grote grijns op mijn gezicht reden we terug naar Paul’s huis waar we de laatste dingen afhandelden. Ik wist niet goed hoe ik hem moest bedanken, hij heeft zoveel voor me gedaan (sowieso al zo’n 3 uur met mij doorgebracht, uitgenodigd voor een braai en contacten gegeven zodat ik de auto in Jo’burg weer makkelijk kan verkopen). Na een knuffel, nog meer bedankjes en ‘tot ziens’ vertrok ik in mijn nieuwe, oude autootje naar WedgeView (niet zonder eerst verkeerd te rijden natuurlijk).

Eenmaal bij Dave’s huis aangekomen kon ik gelijk aanschuiven (superlief dat ik mocht mee eten) en zat ik met Anouk (Dave’s vrouw), hun 3 kinderen en 2 vriendjes aan tafel. Er wordt echt goed voor me gezorgd, en ik voel me welkom!

Vanmorgen heb ik nog even 2,5 uur geholpen met het ontbijt en straks ga ik Stellenbosch in om beddengoed en internet te kopen voor op mijn kamertje. Hopelijk kan ik er vandaag of morgen in!

Nu hopen dat het snel zomer wordt want ik ben wel redelijk door mijn warme kleren heen (die ik niet eens echt had meegenomen, loop nu in een dunne broek met panty eronder). Misschien koop ik ook wel een trui straks...

Liefs uit Stellenbosch!