'Come Together' (The Beatles)

Het wordt weer een weekendverslag. Bij voorbaat wil ik graag de mensen bedanken die het einde halen..

Mijn weekend begon al op vrijdagmiddag want ik had de early shift gedraaid omdat er weer grootse drukte verwacht werd. Nou, ik kan je vertellen dat die drukte niet zuinig was. Ik heb me helemaal uit de naad gewerkt, dus ik ben blij dat mijn rok niet gescheurd is. De ene check-in na de andere, tussendoor wat check-outs en wat fijne telefoongesprekken ('I would highly recommend you to send us an email..' Dan ben je het snelste van ze af. Beetje jammer dat iedereen het emailadres van zo'n 100 tekens nog 3 keer wil controleren, letter voor letter spellend). Na mijn shift heb ik heerlijk rustig aan gegaan en genoten van de rust. Lianne probeerde me nog over te halen om mee te gaan naar een verjaardag van een collega van haar. Maar ten eerste was ik niet uitgenodigd, ten tweede ken ik haar niet eens, ten derde moest je 21 zijn, en ten vierde had ik geeneens geld om daar te kopen, laat staat een alcoholische versnapering te nuttigen (alhoewel met je ogen knipperen hier veel op kan leveren).

Dus ik heb mijn vrijdagavondje in alle rust doorgebracht en wonderlijk genoeg een heel lang gesprek met mijn Duitse roomie gevoerd (het ging voornamelijk over alle jongens die achter haar aanzitten, gemiddeld allemaal zo'n 10 jaar ouder). Ik hoefde alleen af en toe te knikken of haar verhaal te beamen, alhoewel ik ervan overtuigd ben dat ze het niet had opgemerkt als ik in slaap was gevallen.

De volgende ochtend werd ik keihard lachend wakker. Ik droomde blijkbaar iets erg grappigs, het enige dat ik me kan herinneren is dat Els in mijn kamertje de telefoon opnam en zei 'Reception, how may I help you?'. Dat scheen de grap van de eeuw te zijn want volgens Tina was ik oorverdovend hard aan het bulderen (hier en daar wordt wat lichtelijk overdreven). Half-slaapdronken legde ik mijn droom in het Nederlands aan Tina uit, totdat ze 'What' zei en ik besefte ze het allemaal niet verstaan had. Ik draaide me weer op mijn zij en sliep verder als een roosje.

Om 9 uur ging mijn wekker weer, te vroeg. Om 10 uur ging mijn wekker weer. Een halfuur later stond ik op. En hoe: ik had een plan! Ergens diep in mijn kast vond ik wat ik nodig had.. (Jullie vinden het spannend he? Jullie slaan straks steil achterover!). Perfect gekleed voor de geledenheid was ik klaar om weg te gaan, totdat ik tot de ontdekking kwam dat ik nog 1 ding vergeten was: Muziek! Dat mocht niet ontbreken in mijn plan want dan zou het niet haalbaar zijn. Mijn Ipod opgespeurd in mijn tas.. PECH. Hij was leeg. Drama, dus gelijk in mijn laptop gestopt om op te laden. Dan maar mijn telefoon gebruiken, helaas alleen wel met wat minder geschikte muziek: Guus Meeuwis. Oortjes in en bij gebrek aan een broekzak stopte ik mijn telefoon maar tussen mijn heup en broek. Dus ik stapte naar buiten en begon met... (tromgeroffel) HARDLOPEN! De eerste 50 meter gingen best redelijk, totdat ik besefte dat mijn telefoon inmiddels op kniehoogte hing. Ik zal niet omschrijven wat voor rare taferelen ik heb moeten uithalen (midden op straat onder toeziend ook van al het mannelijk schoon hier) om die telefoon weer boven te krijgen. Besloot m maar in mijn hand te houden. Nog geen 100 meter verder begon iemand te fluiten naar me, NEGEER! Het leek allemaal best redelijk te gaan, totdat de muziek even stilviel en ik mezelf hoorde hijgen als een bevallende olifant. De volumeknop was snel gevonden, gewoon doorgaan! Tussendoor nog maar even stukjes gelopen, want ja het was inmiddels 11 uur en ik liep langs Buckingham Palace. Het was best een kunst om me tussen alle toeristen en camera's door te manoeuvreren. Dus dat deed ik maar lopend.

Hoe ik het voor elkaar heb gekregen weet ik niet, maar ik was verdwaald. Het is toch logisch dat als je 3 keer naar links gaat, je dan weer op de plaats uitkomt waar je begonnen bent? Niet dus. Volgende keer toch een plattegrond mee.

En... Er is nog een plan. Ik ga een springtouw kopen. Ik heb me even ingelezen op internet en het is ontzettend goed voor je conditie. Tina verklaart me voor gek. Gelukkig heb ik Lianne kunnen overtuigen en kunnen we samen gaan springen.

Ik had om 12 uur met Lianne afgesproken, dus toen ik om 10 voor half 12 weer helemaal gedoucht, schoon en uitgezweet was, ben naar de Sainsbury's (supermarkt) gegaan om een giga stokbrood te kopen om met Philadelphia te besmeren. Ultieme oplossing voor de arme student.

Vandaag stond het Science Museum op de planning (lach niet! Het is heel leerzaam en niet alleen voor kindjes). Dus samen met Lianne eerst naar Hyde Park gelopen. Tot mijn verbazing kwam ik erachter dat ik de vorige keer niet Wellington Arch gefotografeerd had, maar een of ander onbekend poortje. Geloof dus niet alles dat ik zeg.. Bij deze heb ik een foto van de echte Wellington Arch erop gezet, moet de volgende keer toch verder kijken dan mijn neus lang is.

Het zonnetje scheen en de lucht was strak blauw. Een perfect dagje om door het park te lopen. Maar ja, dat hadden we al gedaan en de straten moesten ook verkend worden. Helaas belandden we per ongeluk in de winkelstraat en heb ik mijn allerlaatste aankoop tot en met april gedaan. Tenzij mn Erusmus beurs hoger uitvalt dan verwacht, of.. NEE, geen of!

Uiteindelijk zijn we met onze broodjes Philadelphia in Hyde Park op een bankje gaan zitten en hebben we ijshockey op skeelers en freestyle-skeeleraars gekeken. IN DE ZON! (soms dan, want inmiddels waren er hier en daar, eigenlijk overal, al wel wat wolkjes tevoorschijn gekomen. Welcome to England).

Het was inmiddels al rond half 3 en nog steeds hadden we het Science Museum niet gezien. Na een korte speurtocht vonden we een massa mensen.. en het museum. Great! Wij waren blijkbaar niet de enige met dit geniale plan. Gelukkig is het gratis en hoef je niet in de rij voor de kaartjes te staan. Wel voor de tassen-check. Na een korte 10 minuten waren we binnen. Where to go? Al snel belandden we op de game-afdeling waar we ons tot 5 uur vermaakt hebben met maatschappelijk verantwoorde en politiek correcte spelletjes. Lianne speelde een energie-spelletje en werd 20 minuten lang ontzettend boos aangekeken door een klein 7-jarig (ongeveer) Chinees meisje. Alsof wij geen recht hebben om te spelen! We zijn tot de 2e verdieping gekomen.. Dit was dus niet ons laatste bezoekje.

Om 5 uur namen we de metro naar huis want we moesten ons klaarmaken voor ons laatste uitstapje van de dag. We werden namelijk om 7 uur bij Her Majesty's verwacht. En nee, ik bedoel niet bij de koningin, ik bedoel het theater waar Lianne en ik kaartje hadden geboekt voor Phantom of the Opera! Hij draait al sinds oktober 1986 in Londen, dus dat beloofde veel goeds. Ondanks dat het een geweldige musical was (prachtige stemmen en een overweldigend geluid, ik denk wel 1000 db) was het toch moeilijk om je ogen open te houden, want op een 25 pond plekje worden je ogen goed op de proef gesteld. Helaas was ik mijn bril vergeten, maar dat was weer een leermomentje ;-) Het was absoluut het geld waard! Het zal ook niet de laatste keer zijn dat ik een bezoekje breng aan een musical in Londen..

Bij gebrek aan een plan zijn we gaan rondstruinen omdat we honger hadden. Uiteindelijk zijn we bij de Tesco's beland (supermarkt) en stapten we allebei met een bus pringles weer naar buiten (misschien niet gezondheidsverantwoordelijk, maar wel economisch verantwoordelijk want het was maar 77p. In de nachtwinkel was het 2,10 pond!).

Voor 500 meter nog even de bus gepakt. Nog zo'n economisch verantwoorde actie want er stond geen geld meer op mijn Oyster. Dat wist de buschauffeur me zelfs in het Nederlands te vertellen.. Alsof het een Hollandse actie is. Gelukkig mocht ik wel doorlopen.


Voor zondag hadden we een vrij ruime planning. Het Chinese New Year werd ingeluid in Londen en er waren allemaal activiteiten bij Trafalgar Square, Leicester Square en, hoe kan het ook anders, China Town. Om 12 uur zou het beginnen dus we besloten redelijk op tijd te vertrekken, met het enthousiasme van de gemiddelde Chinees rekening houdend. We hadden er goed aan gedaan om nog iets eerder te vertrekken.. Niet alleen de Chinezen stonden paraat met camera's en video's. Heel Londen was naar Trafalgar Square gekomen om de opening van het feest bij te wonen. Dus Lianne en ik hadden ons na een gezonde boodschap (appels, sultana's en stokbrood) ook bij de massa gevoegd.

De opening was echt ongelooflijk. Er is jullie vast wel bekend dat Chinezen wel van vuurwerk weten. Nou, ze weten ook wel van knallen. Ik ga proberen het filmpje hierop te krijgen, geweldig om gezien te hebben! We hebben anderhalf uur naar allemaal optredens gekeken van dansers en zangers. Tussendoor kwam nog een Chinees ritueel: de draak tot leven wekken. Iedereen moet hem in de ogen kijken en uiteindelijk gaat hij dan dansen. Dus iedereen maar kijken natuurlijk.. Alle belangrijke mensen mochten met een kwast op zn kop, ogen, neus en mond verven. Na een kwartier (en een hoop irritaties door de man en vrouw achter me die constant zaten te zeuren dat het zo lang duurde. Ga dan gewoon weg!) begon de draak eindelijk te leven en maakte een dansje van 30 seconden. Ik durfde na mijn irritaties natuurlijk niet meer te klagen, maar het was wel een kleine teleurstelling.

Het leukste, spannendste en gaafste dat we gezien hebben was dat de draak op hoge palen ging dansen. In het pak zaten 2 Chinezen die de raarste trucjes uithaalden op die 2 meter hoge palen. Ook hiervan zal ik proberen een filmpje te plaatsen. Heb in ieder geval wat foto's!

Toen hadden we het wel even gehad met het stilstaan en zijn we naar het National Portrait Museum gegaan. Mijn gevoel vertelde mij dat het niet zo interessant zou zijn en in dit geval liet mijn gevoel me niet in de steek. Het was gratis, dus wel de moeite waard om even te kijken natuurlijk. Maar al die portretten van die mensen zeggen me niet zoveel. Dus ging ik zelf maar leuke verhalen bij de schilderijen verzinnen. Wisten jullie bijvoorbeeld dat Queen Victoria is vreemdgegaan met de paus? Dan krijg je dat soort onzin. Uiteindelijk prima vermaakt! De laatste afdeling was vanaf de jaren '90, voornamelijk foto's, dus dat was wel weer leuk om te zien! Misschien kan ik er nog wat van leren..

We zijn doorgelopen naar Leicester Square maar daar was nog weinig te beleven, iedereen was druk bezig met het opbouwen voor de afsluiting van het feest. Omdat alle bankjes overal bezet waren zijn we naar Covent Garden gelopen, in de hoop daar een plekje te veroveren en onze broodjes op te eten. We vonden een stoeprand..

Gelukkig werden we tegelijkertijd entertained door een man die door 100 man publiek werd toegejuigd. Hij wist het allemaal erg leuk te brengen en maakte bij zijn verhalen nog wat seksistisch bewegingen die vooral de kleine kinderen erg grappig vonden, alhoewel ik ervan overtuigd was dat zij (hopelijk) te jong waren om de werkelijke betekenis te begrijpen. Nog een streetperformer die hoog in een ladder vastgeketend zat bewonderd en toen een HMV (DVD's, CD's) en Waterstone's (nog meer boeken voor op mijn verlanglijstje gevonden) ingeschoten. Het werd al donker toen we de straat weer opgingen en Café Nero ingingen voor warme chocolade melk en thee.

Rond kwart voor 6 liepen we weer richting Leicester Square. Wat een gebeuren: mensen begonnen gewoon te rennen alsof er uitverkoop was of een terroristische aanslag gepleegd was! Gelukkig wist ik wel beter, want beide mogelijkheden zouden slecht zijn voor mij.. Dus bij liepen op ons gemakkie achter iedereen aan. Achteraf gezien hadden we toch beter kunnen rennen want onze positie ten opzichte van de rest was niet om over naar huis te schrijven. En ik besef heel goed dat ik dat nu dus wel doe.. Maar goed, een uitzicht op de Burger King was waar we het mee moesten doen. Gelukkig konden we wel de rook van het vuurwerk zien, en af en toe wat kleurtjes. En we mochten uiteraard wel van de oorverdovende knallen 'genieten'. Gelukkig had ik mijn camera al in mijn hand want Lianne werd zo erg geplet dat ze er niet meer bij kon. Ik kon mijn armen ook niet meer naar beneden doen.

We zijn via Piccadilly Circus naar huis gelopen in de hoop dat Lillywhites (grote sportwinkel) nog open was voor onze skippy ropes (springtouw!). Ik kon de grote meneer die de deur dicht deed nog net vragen of ze die dingen verkochten. Yes, 6th floor. BAM, deur dicht.

Dat waren de avonturen voor dit weekend weer. Voorlopig zullen jullie het zonder moeten doen want ik werk deze week 6 dagen. Laat de ellende maar komen.. Wel doe ik de late shift en kan ik dus overdag nog wat dingen plannen. Ik heb me voorgenomen om elke dag hard te lopen.. Maar ik voel de spierpijn nu al!

Liefs uit Londen!