Stuck in the Middle (Steelers Wheel)

Waar moet ik nu weer beginnen? Misschien bij het feit dat ik op dit moment niet deze blog hoor te schrijven, maar in Nederland hoor te zitten als verassing voor mama’s verjaardag. Een vulkaan heeft mijn korte hereniging met vrienden en familie goed weten te verhinderen en daardoor zit ik nog steeds in Londen. Mijn cadeautje is al op de post gedaan, mijn tas weer uitgepakt en het geld voor mijn ticket wordt weer teruggestort. En dat is nog niet alles.. Het was chaos gisteren in het hotel. Tenminste, vergeleken met nu was het één grote grap. Iedereen die we ’s ochtends uitgecheckt hadden, stond ’s middags weer op de stoep te smeken om een kamer, of hadden via agency’s weer snel een nieuwe reservering gemaakt voor één nacht. Voor één nacht…

Dat was natuurlijk niet genoeg. De wind die normaal gesproken van je nauwkeurig-gekamde-geborstelde-gesteilde-gekrulde-coupe een Just-Got-Out-Of-Bed-Look te veranderen, is op wonderbaarlijke en miraculeuze wijze van de aardbodem verdwenen (voor zover de wind op de aardbodem aanwezig is). Het as van de vulkaan draaft met een sukkelgangetje over Noord-Europa en iedereen is vanmorgen in paniek naar de receptie gekomen om nog één nacht te verlengen. En het ergste dat kan gebeuren, gebeurde: het systeem crashte.

Jullie kunnen je niet voorstellen wat een chaos, bende en paniek dat veroorzaakt. Rekeningen kunnen niet betaald worden, reserveringen niet verlengd of gecancelled, profielen kunnen niet gemaakt worden, mensen kunnen niet ingecheckt worden of uitgecheckt (niet dat iemand dat nu wil), de kamers die schoongemaakt zijn moeten mondeling doorgegeven worden. Kortom: alles moet opgeschreven worden en zodra het systeem weer werkt, kan alles ge-update worden. Toen ik de Back Office inliep (voor een lullig handtekeningetje voor mijn Erasmusbeurs.. Dat heb ik maar even laten zitten) besloot ik mijn hulp maar aan te bieden. Zolang het systeem niet werkt valt er niet veel te doen. Dus zodra alles weer op gang begint te komen, wordt mijn hulp ingeschakeld en moet alles in het systeem gezet worden.

Chaos dus. Daar hebben jullie geen idee van.

Dus ik ben daarna lekker de volgende chaos ingestapt. Ik had namelijk al een busticket gekocht naar Stansted Airport. Op mijn ticket staat duidelijk dat het refundable is, dus die boodschap leek mij duidelijk: ik wil mijn geld terug. Uiteindelijk heb ik een uur in de rij gestaan (had toch niks beters te doen) en mezelf vermaakt met alle panikerende mensen die allemaal naar huis probeerden te gaan. De treinen zijn allemaal volgeboekt en iedereen krijgt te horen dat de eerstvolgende beschikbare trein pas de volgende dag vertrekt. “Gaat er dan geen enkele trein naar welke plaats dan ook in Duitsland?” “Maar waar moet ik dan heen?” “En Brussel, Hamburg, iets…?”. Na een hoop wanhopige blikken, excuses en geïrriteerde blikken geven de buitenlanders het toch op en lopen zuchtend weer naar God-mag-weten-waar.

Toen ik eindelijk aan de beurt was, liep ik na een minuut net zo zuchtend, steunend en geïrriteerd weg als al mijn voorgangers. Met één verschil: ik wist wel waar ik heen moest. Een uur voor niks in de rij gestaan, om mijn geld terug te krijgen moest ik eerst een verklaring van de buscompany hebben. Die was binnen 5 minuten geregeld, maar de zin om weer achter in de rij te stappen verdween als sneeuw voor de zon (die hier hard door de wolken probeert te schijnen) toen ik de kilometerslange rij zag. Toen ik de verklaring begon door te lezen raakte ik nog meer geïrriteerd. Ze eisen van mijn 17 pond nog eens 5 pond op voor administratie kosten. Ammehoela. Ik probeer het wel via mijn reisverzekering.

Goed dat was dus mijn dag tot nu toe. Dan nu een update over vorig weekend. Omdat ik op zaterdag en zondag vrij was, hoefde ik niet bang te zijn dat ik een dag alleen hoefde door te brengen. Dus zijn we op zaterdag op de trein gestapt en naar Oxford gegaan. Een perfecte dag, perfect weer en een perfect stadje. Het is er zo klein dat we iedereen die we overdag waren tegengekomen (en besproken hadden) weer langs zagen lopen toen wij in een restaurantje zaten te eten en zij allemaal weer op weg naar de bus waren. Dat mis is toch wel, de grote stad is heerlijk, maar je zal iemand nooit een tweede keer tegenkomen en een blik van herkenning uitwisselen.

Na een uur in de trein gezeten te hebben kwamen we dus eindelijk aan. Na een korte research op internet had ik alle must-see-plekken opgezocht. We besloten niet het lijstje af te werken, we zouden overal vanzelf tegenaan lopen. Het eerste dat onze aandacht trok was een grote, hoge groene heuvel midden in het centrum. Dat werd ons eerste attractie. Het bleek bij een kasteel te horen, waar je voor teveel geld een rondleiding doorheen kon maken. De bult scheen erbij te horen en daar werd uiteraard ook een bijdrage voor gevraagd. Lianne en ik besloten dat het die pond wel waard was en begonnen aan de korte klim. Vanaf de bult hadden we een goed overzicht over het mini-stadje en hebben we even kunnen bijbruinen in het zonnetje. Uiteraard belanden we daarna in de winkelstraat, maar van echt winkelen is het niet gekomen want er was nog veel te veel te zien!

Er was een overdekte markt met de meest uiteenlopende goederen en waren. Van stinkvis tot tassen tot fruit tot jurken. Daar hebben we even wat rondgeneusd, maar het weer was veel te lekker om binnen te lopen dus zijn we daar niet al te lang gebleven. Eigenlijk hebben we niet heel erg veel ondernomen in Oxford want alles dat op onze Bucket List stond koste geld. Zelfs om een bibliotheek binnen te gaan, de Botanic Gardens in te gaan (hebben foto’s gemaakt vanaf het hek) of een van de vele colleges in te gaan. Dus uiteindelijk hebben we alles gezien, maar alleen van buitenaf. En bovenaf. We zijn namelijk wel de Carfax Tower ingegaan en helemaal bovengeklommen op een 40 cm brede trap. Lianne scheet in dr broek want er zitten gaatje in de treden dus die stond te trillen op haar benen aangezien je een eind de diepte in kon kijken.

Aan het eind van de dag hebben we nog langs het water gelopen, wat een drukte op de terrasjes. Een echte zomeravond.

Bij Broad Street hoorde nog ergens op de grond een kruis te liggen als herdenkingsteken voor de Protestantse bisschoppen die op die plek verbrand zijn omdat zij de Katholieke doctrine verwierpen. We hebben echt hard gezocht, maar niet gevonden.

Uitgeput en uitgeteld zijn we uiteindelijk, na een heerlijk diner in Giraffe, weer met de trein huiswaarts gegaan. Een geslaagde dag!

Zondag was een ander verhaal. Omdat Lianne over 2 weken haar verslag moet inleveren, besloot ze zichzelf op te sluiten in haar kamer. Dus ben ik met mijn boek in St James’s Park gaan liggen. Tussen alle zonnende mensen. Ik had me uiteraard veel te fanatiek en enthousiast aangekleed, met blote armen, benen en rug trilde ik bijna St James’s Park weer uit dus ik heb ik maar braaf mijn jas aangehouden. Die koude wind had ik even over het hoofd gezien. Zo heb ik me toch 2 uur weten te vermaken en zelfs weer een avontuur mee gemaakt. Dit keer niet met mezelf. Er kwam een man heel hard langs me springen met een vrouw achter hem aan: ‘Pak hem! Bel de politie! Stop hem!’ Een dief! Jammer dat ik hem niet getackled had, dan was ik echt de held van de dag natuurlijk, dat begrijpen jullie wel. Maar het enige dat ik kon doen was gefascineerd naar het scenario dat zich voor mij afspeelde kijken. Iedereen stond op om te kijken wat er verder gebeurde maar niemand greep ik. Uiteindelijk stond er heel toevallig een politie (tsja, je bent ook wel dom om in de buurt van Scotland Yard te gaan stelen en met Buckingham Palace op geen 300 m afstand) die hem in de kraag vatte. Eind goed, al goed.

Ben woensdag overigens ook eindelijk met een training begonnen. De training voor de taak die ze mij aan het begin beloofd hadden. Het is best interessant, ik ben verantwoordelijk voor de City Ledgers. Alle mensen die via een agency geboekt hebben hoeven natuurlijk niet te betalen als ze uitchecken. Die rekeningen blijven open staan in het systeem en moeten dus gecontroleerd (meestal is ¾ niet correct), geprint en gestuurd worden. Je hebt dus ¼ die je snel gedaan hebt, makkie. Dan ½ klopt niet, en dan mis je nog een hele boel back-ups en vouchers die als bewijs opgestuurd moeten worden naar de agency. Dat moet allemaal geregeld worden. En dat is/wordt mijn taak. Klinkt saai, maar is best een grote verantwoordelijkheid, dus dat maakt een hoop goed. Enige vervelende is dat ik hierdoor veel uren in de Back Office slijt en dus niet meer aan de receptie sta. Beetje variatie is ook wel goed.

Dan nog een nieuwtje: Zondag wordt het contract getekend en is het hotel officieel verkocht. Alles dat met NH te maken heeft wordt verbannen uit het hotel. Inclusief Lianne. Ze werd vorige week vrijdag gebeld met het nieuws dat ze in een week een flat moet vinden. Je begrijpt het wel: woede, irritatie, verdriet en onbegrip. Met een schamel loontje van 500 pond wordt ze op straat gezet, en kan voor dat geld nog niet eens een WC huren. Toen kwamen ze met het volgende voorstel: ze kon wel tijdelijk in een hostel gaan wonen, op eigen kosten. Waar zitten hun hersenen? Of eigenlijk: waar zitten hun gevoelens en inlevingsvermogen? Protesten leidden er uiteindelijk toe dat ze eigenlijk best naar huis mocht gaan, en dat zag Lianne inmiddels ook wel zitten. Dus vanaf volgende week vrijdag zit ik zonder maatje. Er staan nog een hoop dingen op de planning (dingen die ik niet alleen wil doen), maar eest gaan we morgen Koninginnedag vieren. Ze zijn er hier wat eerder mee dan in Nederland, maar er zit dus wel één positief kantje aan mijn gecancelde vlucht. Verder is het natuurlijk: Oranje, bier, poffertjes, kroketten en heerlijke Nederlandse muziek. En dat allemaal met €12,37 op je rekening!

Ik ga er weer een eind aan breien en kijken of ze me beneden nog kunnen gebruiken..

Liefs uit Londen!