My stupid mouth has got me in trouble,

I said too much again (John Mayer)

Ongelooflijk hoe snel de tijd gaat, was jullie al bijna vergeten. Maandagavond (vorige week inmiddels) om half 10 kwam Bruno eindelijk aan, na 1.5 maand. We hebben uitgerekend dat we in totaal 41 uur samen waren, voor 5 pond per uur (voor alleen reis-en overnachtingskosten). Maar uiteraard was het het allemaal waard. Maandagavond even een snelle showround door het hotel, en de duistere ondergrondse gangen laten zien. Ik ben er inmiddels aan gewend maar als je dan de geschokte gezichten van je eigen ‘gasten’ ziet, besef je weer wat voor een ruïne het personeelsgedeelte is. Gelukkig maakt liefde blind en hou ik nog steeds van dit hotel, mijn collega’s en het werk. Daarna was het tijd om ons hotelletje op te zoeken. Wat een baggerservice was daar zeg, gelukkig kan ik dat beter ;-) Maar het hotel was goedkoop en schoon.

Het zo me erg goed dat iedereen zo erg met mijn strenge sportschema begaan is. Bruno deed mij een springtouw cadeau, die eigenlijk net te kort is waardoor je minstens een halve meter de lucht in moet springen wil je daadwerkelijk touwtje springen, in plaats van een SM-achtig ritueel. Gelukkig werd er ook wat meegenomen voor de ontspanning: Donald Ducks en de laatste Harry Potter (dankje Roossie!). Gelukkig heb ik nog maar zo’n 5 boeken liggen om te lezen. Gaat toch minder hard dan ik dacht…

Dinsdag hebben we een gigantische wandeling gemaakt om zoveel mogelijk te kunnen zien. Volgens Google Maps was het 20 kilometer in totaal. Nog even een korte pauze ingelast in St James’ Park om te picknicken (stokbrood met Philadelphia en kaas en een grote jerrycan met fruitsap). Op de een of andere vreemde manier had deze dag ons een beetje afgemat en hadden we de energie niet meer om nog iets te ondernemen. Dus na een romantisch diner bij The Slug zijn we lekker thuis op één van onze bedden neergeplofd (we hadden 2 twee-persoonsbedden!) en hebben een film gekeken. De volgende ochtend was het moeilijk opstaan, maar uiteindelijk besloten we toch dat we nog wat moesten maken van ons laatste dagje. Bruno zou namelijk om 2 uur de bus richting het vliegveld weer pakken. Het ontbijt werd geserveerd van half 8 tot 9 (uitslapen zat er dus sowieso niet in) en zodra de klok 9 uur sloeg, kwam het personeel uit alle gaten en hoeken toegesneld om al het voedsel zo snel mogelijk weg te halen. Alsof ze een wedstrijd deden. Dus wij Nederlanders proberen dan nog zo veel mogelijk mee te snaaien natuurlijk.

Normaal gesproken dram ik mijn zin nooit zo door, maar woensdag moest en zou ik gewoon naar het Aquarium gaan. Leek me nou echt leuk, en volgens mijn gids was het 9 pond en dat kon er nog net (maar dan ook echt ‘nog net’) vanaf. Helaas bleek het zo’n 8 pond duurder te zijn en kon mijn zin niet doorgaan. Een wandelingetje langs de Theems gemaakt en wat maffe straatartiesten bewonderd. Gelukkig staan er elke dag dezelfde en hoef je niet meer overal stil te staan ;-) Toen de Theems overgestoken naar Trafalgar Square (na een ijsje bij de Mac als troost voor het mislukte Aquarium-bezoekje). Uiteindelijk was het tijd om terug te gaan. De 41 uurtjes zaten erop en ik heb Bruno weer afgezet op de bus. Toen ik ’s avonds in bed lag was ik ervan overtuigd dat ik alles gedroomd had, het was zo snel gegaan dat ik nog kon beseffen dat het echt gebeurd was. Doe mij maar vaker zo’n droom :)

’S middags begon ik een beetje mijn Facebook te checken (of het was al een paar dagen daarvoor?) en ontdekte dat we een verslag moesten inleveren, na 6/7 weken, over de ontwikkelingen en over de leerdoelen die je opgesteld hebt. Toen bleek ook dat je deze leerdoelen al in week 1 met je stagebegeleider besproken moest hebben. Ai. Dat werd lastig. Alles kan, maar terug in de tijd reizen heb ik geen ervaring mee. Dus heb mijn duim in mijn mond gestoken en zo hard mogelijk gezogen. Moet zeggen dat het een mooi verslagje is geworden.

Op donderdag zouden mama en Mieke aankomen en omdat ik toch vrij was wilde ik ze wel ophalen bij Victoria Station. Maar blijkbaar was mama haar telefoon kwijtgeraakt en ontving mijn smsjes niet. Dus we waren elkaar redelijk misgelopen en toen ik uiteindelijk terugkwam in het hotel bleken ze allang ingecheckt en dacht ze dat ik minstens dood was. Hele geruststelling dat het niet zo bleek te zijn. Toen hebben we Linda gecontact en afgesproken om half 3, wij zouden eerst nog even lunchen.

Samen met mama ben ik die middag langs de Theems gelopen, naar Covent Garden. Wat was het weer genieten. We hebben in een geweldig cakejes-winkeltjes gegeten, met dikke lagen glazuur. De winkel was knalgroen en de cakejes hadden alle kleuren van de regenboog. Mama heeft een foto gemaakt, dus jullie zullen nog even moet wachten. Ze waren erg lekker, om je glazuur op te breken! Vervolgens zijn we doorgelopen naar Leicester Square, daar hadden we ’s avonds afgesproken met Mieke en Linda om te eten. Toen we daar aankwamen was er 1 grote happening: een gala premiere van The Bounty Hunter, met Jennifer Aniston en Gerard Butler. Niceeee! Dus mama en ik zijn nog even doorgelopen, de rode lopers moesten toch nog uitgerold worden. Piccadilly Circus bewonderd en toen toch maar weer uit grote nieuwsgierigheid teruggegaan. We hadden er immers toch afgesproken (zo’n 1,5 uur later, maar toch, beter te vroeg dan te laat). Inmiddels waren wij niet de enigen die het opgevallen was dat er iets te gebeuren stond; er stond 4 rijen dik achter de dranghekken. Maar dankzij mama’s scherpe, ramptoeristen-blik hebben we een geweldig plek veroverd. We zijn om de massa heengelopen, politie verteld dat we bij Bella Italia gingen eten en toen op het terrasje gaan zitten met een glaasje wijn. Het restaurantje waar we afgesproken hadden zat namelijk naast de bioscoop, dus wij zaten niet achter een hoop fans, maar gewoon achter een paar journalisten! Perfect! Dus na zo’n 45 minuten arriveerde de eerste auto met (tromgeroffel): GERARD BUTLER. Ik wist eerst niet zo goed wie het was, maar ik herkende hem van The Ugly Truth.

Na ongeveer een halfuur kwam ook Jennifer Aniston aan, leuk! Als een echte ‘fan’ stond ik constant klaar met de camera, gelukkig was mama minstens zo erg. We zijn zelfs op de stoelen gaan staan, maar daar zijn we vanaf getrokken door de restaurant-meneer. Die snapt er ook niks van natuurlijk. Uiteindelijk bleek dat we echt de meest perfecte plek hadden: Gerard Butler werd recht voor onze neus (1 meter afstand) geïnterviewd! Dus ik stond de hele tijd met mijn camera klaar voor een goede shot, en hij keek terug! Wel 5 keer oogcontact gehad, sjans met een echte Hollywood ster, haha. Dus vanaf toen besloot ik fan te zijn en heb ik een grote poster van het dranghek gesnaaid. Die staat nu mooi te pronken in mijn kamertje, naast mijn bed.

Vrijdag en zaterdag moest ik gewoon tot half 8 werken, dus zijn we uiteten geweest. Eerst samen met mama bij Covent Garden, en de laatste avond in een pub. Raar dat je zo lekker kan eten in een kroeg! En goedkoop, de nachos waren maar 3,95! Terwijl ze bij The Slug 8,95 zijn, afzetters!

Natuurlijk heb ik ook weer een avontuur meegemaakt, en vreemd genoeg heeft het weer te maken met een man. Maar deze man kennen jullie al: het is degene die mij zijn businesscard gaf. Afgelopen maandag ontving de conciërge een telefoontje en de man wilde per se met mij spreken. Ik begreep er natuurlijk niks van want ik had geen flauw idee wie het kon zijn. Dus ik liep gelijk zo rood als een tomaat aan, dacht dat ik uit elkaar zou knallen. Hij begon even te vertellen wie hij ook alweer was, maar dat wist ik natuurlijk nog wel. Dus ik vroeg waarom hij belde en hij zei heel droogjes: Ik ben volgende week in Londen en vroeg me af of je met me mee uit eten wil. Ik zag er een mooi carrièrekansje in, maar voelde me niet helemaal op mijn gemak, dus antwoordde dat ik mijn rooster niet wist. Nou dat was allemaal geen probleem want hij kon zo zijn ticket omboeken naar een dag dat ik wel vrij ben. Ai, wat antwoord je daar op? Zijn bedoelingen bleken duidelijk anders te zijn dan dat ik had verwacht, dus ik vroeg heel brutaal naar de reden. Gewoon omdat hij me wel een leuk meisje vindt, je ziet er goed uit. Wat?! Hoe oud denkt ie dat ik ben, en wie denkt ie wel niet dat ie is? Maar het wordt nog erger/mooier/enger. Hij wilde namelijk weten of ik Londen uit mocht. Dus ik antwoordde dat ik dat ik niet goed wist en nogmaals dat ik geen rooster weet. Hij zit dit weekend en Frankfurt en kon wel een ticket voor me boeken. Hij is echt niet goed wijs. En om het nog mooier te maken: hij wilde me een geheimpje vertellen. Ik heb natuurlijk gezegd dat ik heel goed in geheimpjes ben (was wel erg nieuwsgierig natuurlijk): hij heeft het hotel gekocht. Ik weet niet of ik het al verteld had maar het hotel staat sinds 2 jaar te koop en is nu bijna verkocht. Maar ik heb ook weer gehoord dat het door Amerikanen gekocht is, dus waarom zou die vent liegen? Ik weet het niet.. Maar ik weet wel dat ik NIET met hem uit eten ga. Denk dat ik dit maar even met de Duty Manager moet bespreken..

Kan iemand mijn freakmagneet uitzetten?

Voor de Farmvillers onder ons: ik heb St Patricks Day gevierd (of weet de rest ook wat het is?). Nou ja, eigenlijk de dag voor St Patricks Day, op dinsdag. Samen met Lianne ben ik naar Oneills gegaan en we hebben allebei erg diep in het glaasje (fles) gekeken. Maar het was een groot succes. Eerst raakte ik aan de praat met een politieman, dus ik heb was stoere heldenverhalen gehoord natuurlijk. En vervolgens wist Lianne een groep oude sokken aan te spreken, keurig netjes in pak, waarschijnlijk direct uit hun werk doorgekomen. Geen flauw idee meer waar ik het over gehad heb met ze, maar het was best gezellig. Ze voelden zich allemaal helemaal ‘the man’. Uiteindelijk nog een pizzatje gehaald en Bob Marley tegengekomen op straat. Een uiterst geslaagd avondje.

Dat was het wel weer. Nu kan ik eindelijk weer aan een weekend beginnen: morgen en zaterdag vrij!