I am waiting and well prepared (J.Mayer)

Dat is alweer een tijdje geleden! Maar ik heb weer aardig wat verhaaltjes bij elkaar kunnen sprokkelen om er weer een “kopje-koffie/thee,-koektrommeltje-eindeloos-lange-blog” van te maken! Geniet er dus maar van, en vergeet vooral de thee en koekjes niet!

De hele week was ik ingedeeld op de late shift, dus 15:00 beginnen en 23:30 klaar. Met andere woorden: uitslapen, niksen en beginnen. NEE! Ik had wat anders in gedachten. Ik weet namelijk dat mijn allerliefste hockeyteampje gemarteld word door die o zo lieve trainers. Dus om mijn medeleven te tonen (en ook wel een beetje sporen die de chocolade heeft achtergelaten weg te werken) ben ik begonnen met hardlopen. Ja, je leest het goed. Zaterdag was de eerste keer zoals jullie al gelezen hadden, maar het is niet bij die ene dag gebleven. Oke, ik moet stoppen met mezelf ophemelen. Het was allemaal wat minder gedisciplineerd dan het nu klinkt.

Maandag stond ik om 9 uur op om te gaan hardlopen, dinsdag stond ik om half 10 op om te gaan hardlopen, woensdag verzette ik om half 10 mijn wekker nog een halfuurtje en donderdag besloot ik te gaan touwtje springen. Helaas ben ik een kwartier op zoek gegaan naar de juiste plek (waar ik geen mensen zou raken, en eigenlijk ook niet gezien zou worden) en uiteindelijk weer 100 meter van het hotel bij een bank en pinautomaat beland. Ik kan je vertellen dat ik erg raar aangekeken werd.. Toegegeven dat het touwtje springen niet erg professioneel overkwam omdat ik steeds weer mis spong en opnieuw moest beginnen. Gelukkig voelde ik me na 8 minuten springen al voldaan en ben omgekeerd naar het hotel. Genoeg gesport. Voor komende week staan er weer wat sportieve avondjes op het programma. Gelukkig sta ik dan niet alleen te stuntelen want ik was zo slim ook een springtouw voor Lianne te kopen. Maar morgenavond gaan we eerst naar de Slug (nacho’s eten, je moet toch eerst iets slechts doen voordat je aan iets goeds begint..).

Goed. Maandag werd mijn kamertje weer keurig schoongemaakt, wat een Walhalla is het hier toch. Maar eenmaal teruggekomen van mijn werk geraakte ik in een volledige shock. Mijn kussen, MIJN kussen, was weg! Het kussen dat mijn lieve vriendinnetjes gegeven hadden, het kussen met de foto van ons, het kussen dat van MIJ MIJ MIJ was! Tina begon hard te lachen, arg arg arg. En begon gelukkig wel mee te denken. Het zou mijn dood en de dood van het kussen worden als ze het in de wasmachine zouden gooien, dus dat moest ik eerst uitsluiten. Overal gezocht in de kamer: onder het bed, achter, naast, badkamer, kast. Nergens. Gelukkig is de kamer niet zo groot en kon ik na 5 minuten vaststellen dat ie niet hier was. Nog zo’n 15 minuten in paniek doorgebracht, totdat Tina opperde dat die o zo slimme kamergriet misschien de nieuwe kussenhoes over mijn eigen had gedaan. En ja hoor, daar zat ie dan.. Als ik iets beter had gekeken van tevoren had ik heel misschien ook al wel vast kunnen stellen dat mijn gitzwarte kussenhoes dwars door de witte heen schijnt, maar dat doet er niet meer toe.
Er had dit weekend namelijk een gelijkwaardige gebeurtenis plaatsgevonden. Stiekem heb ik namelijk een mes van beneden meegenomen (ik wil het geen jatten noemen, want ja, ik breng het ooit wel weer terug) om mijn o zo lekkere stokbrood met Philadelphia te kunnen besmeren. Maar verrassend genoeg, kwam ik zondagmiddag tot de ontdekking dat mijn mes verdwenen was! En toevalligerwijs was de housekeeping net die dag in onze kamer geweest om ons een nieuwe wc-rol te brengen. So, blaim it on the chambermaid. Dus ik helemaal verontwaardigd tegen Tina vertellen dat de Housekeeping mijn mes teruggepakt had.. Begint ze keihard te lachen. Wat blijkt: zij had mijn mes gebruikt en het te drogen gelegd op het handdoekenrekje. Pf.. Wat een drama hier allemaal zeg. Maar hierbij wil ik wel mijn oprechte excuses aanbieden aan de kamermeisjes wie ik onterecht beschuldigd heb van het onrechtmatig toe-eigenen van mijn bezit.

Dan heb ik ook nog wat te vertellen over het WC-papier. Die ene rol was al vrij snel weer op en we moesten nog ongeveer 5 dagen.. Dat red je niet met een pakje tissues. Aangezien Tina vrij was en ik gewoon moest werken en dus makkelijker de Housekeeping kon contacten, werd mij opgedragen om het WC-papier te regelen. En of ik dat gedaan heb! Ik geloof dat we met deze voorraad een heel weeshuis voor een halfjaar kunnen afvegen. Vrijdagavond had ik braaf Shalies gebeld om te vragen (op fluistertoon) of er nog wat WCpapier was voor in mijn kamer. ‘Of course, my dear. I will bring it to the reception!’. Zo gezegd, zo gedaan. Aan het eind van haar shift kwam Shalies met 16 rollen aanzetten. 16! ‘That must be enough, my dear’. Dat mag ik hopen.. Wat een heerlijk mens! Gelukkig heb ik mijn rollen ook al met Lianne mogen delen, dus ik ben niet de enige die last heeft van een WCpapier-monster.

En er heeft zich nog een ander drama voorgedaan. Op woensdag 24 februari was het eindelijk zo ver: Studiefinanciering! Het zou een flinke smak geld worden, want ik heb recht op uitwonende stufi plus nog een OV vergoeding van 80 euro. Maar helaas, na weken uitkijken naar die ene dag, bleek het 1 grote teleurstelling te worden. Er is weer, wonderbaarlijk genoeg, iets mis gegaan bij de IB-groep en ik heb geen uitwonende stufi ontvangen. Dat wordt dus weer een maand op een houtje bijten. Gelukkig heb ik gelijk gereageerd en er een felle mail uitgegooid en krijg ik het verschil met terugwerkende kracht. Vermoedelijk moet ik dan wel wachten tot de volgende storting.

Donderdag, tegen het eind van mijn shift, kwam Joszef langs, van de bar/roomservice/bediening. Zoals gewoonlijk had hij een verrukkelijk ruikend dienblad bij zich (ik heb het niet over het dienblad zelf!) dat bedoelt was voor 1 van de gasten. Helaas moet hij altijd langs de receptie lopen en de geur verspreiden en mijn neusgaten binnen laten dringen. Maar deze keer ging het anders. Hij kwam naar de receptie met zo’n heerlijke geurende maaltijd en wist mijn levenslust met 1 woord 1000 keer te vergroten: TIRAMISU. En hij kon het voor ons regelen. Dus nadat hij zijn roomservice had gedaan, nam hij eerst Angela mee naar de bar. Het zag er allemaal totaal niet verdacht uit natuurlijk. Zo’n 10 minuten later was het mijn beurt en heb ik mogen genieten van een goddelijk stukje tiramisu. Joszef is de eerste buitenlander hier die mijn naam fatsoenlijk uitspreekt. Eerst had hij wat moeite, maar toen ik hem mijn name badge liet zien, werd het allemaal duidelijk voor hem: ‘Oooo, it’s eeeeee!’. Marleeeeen, niet Marlien.

En dan is er nog iets spannends gebeurd. Mijn lieve kamergenootje heeft nogal de vreemde eigenschap op freaks en oudere mannen (zo’n 12 jaar) te vallen. Ze heeft hier en daar wat verloofde scharrels en uitsmijters rondlopen. Op donderdagochtend/nacht om 5 uur werden we gewekt door een telefoontje. Tina was uitgeweest en ik was slaapdronken en viel bijna direct weer in slaap. Zo’n 15 minuten later hoorde ik in de verte (een land ver van dromenland) weer een telefoon afgaan. Tina was weer aan het bellen en zelfs in mijn slaap ergerde ik me daar lichtelijk aan. Langzaamaan werd ik wakker. Tina had net opgehangen en ik vroeg haar wie dat was. Nu komt het.. Om 5 uur ’s ochtends heeft iemand haar gebeld, een man waarschijnlijk, en op dreigende fluistertoon gezegd: ‘You facking bitch’. Stel je nu voor dat wij alleen in een klein hotelkamertje liggen, in het donker.. Wetend dat iemand het op Tina gemunt heeft en weet waar zij woont. Het was eng, heel eng! Nog geen 15 minuten later ging de telefoon weer. Tot die tijd leek het allemaal een beetje een droom, maar nu kon ik het zelf horen: ‘You facking bitch’. Tina: ‘Why?’ Onbekende: ‘Because you’re a facking bitch’. Dat laatste werkte wel een beetje op onze lachspieren en daarom besloten we ook het volgende telefoontje in het Duits te beantwoorden. Dat scheen te helpen, het is bij 4 (of 5) telefoontjes gebleven, dus rond 6 uur konden we eindelijk weer gaan slapen. Tina is nog steeds aan het uitzoeken wie het geweest kan zijn.
Volgende onderwerp. Afgelopen week hadden we 2 groepen in het hotel, die mijn geduld tot het uiterste gedreven hebben. De eerste groep bestond uit Australische bejaarden. De tweede groep uit Franse studenten/jongeren (ik gok zo’n 17 jaar). Deze groepen vertoonden wonderbaarlijk genoeg toch wat overeenkomsten. Ten eerste ervoeren de bejaarden en studenten beide problemen met het openen van de deur. Het moderne kaartsysteem is blijkbaar toch erg lastig. De bejaarden kregen gewoonweg de deur niet open (knop vergeten om te draaien, kaart ondersteboven, te langzaam, ga zo maar door), de Fransen vergaten stomweg hun kaart mee te nemen, verloren hem of stopten hem samen met hun telefoon. Het probleem was alleen dat ze hun kamer met iemand anders deelde. Dus zodra er zo’n Franse stomkop naar je toekwam om een nieuwe sleutel te laten maken, wist je dat er die dag sowieso nog 1 zou komen. Als je namelijk een nieuwe maakt, werken de oude niet meer. Logisch, anders kan je een week na het uitchecken weer gewoon je kamer ingaan.

Maar er is ook een tweede overeenkomst. Beide groepen hadden er een handje van zo’n 50 keer per dag naar de receptie te komen met de meest zinloze vragen. Ik kon ze wel 10 keer vertellen dat ze met vragen over restaurants, attracties, bezienswaardigheden en routebeschrijvingen bij de conciërge moesten zijn, maar dat scheen erg moeilijk te zijn om te begrijpen. Met zo’n 10 mensen achter zich, schenen ze er tevens geen problemen mee te hebben uitgebreide verhalen te vertellen. Vooral de Australiers konden niet ophouden. Dat Australisch is gelukkig makkelijk te verstaan, NOT. Dus met een beetje ja-knikken en nee-schudden hoopte ik er snel onderuit te komen. Ze bleven maar door-ouwehoeren over dat de Houses of Parliament gingen verontschuldigen. Dus ik knikte maar en beaamde dat het een big day zou worden.

Achteraf heb ik het even opgezocht op internet. ‘Australian Prime Minister Kevin Rudd formally apologized on Monday to thousands of adults who, as impoverished British children, were brought to Australia with the promise of a better life but found abuse and forced labor.’
Ahaa, dat maakt alles duidelijk..

Ik ben bijna aangekomen bij mijn vrije-dag-verslag (geen weekend-update meer tegenwoordig, want het is voorbij met de vrije weekenden). Maar eerst nog even een heftige update over het hotel. Eerst een korte geschiedenis. Zo’n 2 jaar geleden kocht NH de Italiaanse Jolly-Hotels-keten over, maar van onze vestiging hadden ze vrijwel gelijk spijt. Het was een oud gebouw en was een giga rijke investeerder nodig om alles op te lappen. Het werd dus vrijwel gelijk weer te koop gezet en sindsdien zijn er enkele geïnteresseerden geweest die steeds weer van hun bod afzagen. Maar nu lijkt het erop dat er een serieuze bieder is en er wordt al wat dieper in de papieren en boeken gekeken. Wat er allemaal gaat gebeuren weet ik niet, maar niemand schijnt zich echt heel erg druk te maken. Dat het misschien over enkele weken geen NH meer is, interesseert me niet (een andere reserveringssysteem zou niet verkeerd zijn want deze is zo traag als stront). Maar ik hoop wel dat ik hier kan blijven want ik werk in een geweldig team en ik ben blij dat ze me geadopteerd hebben. Stiekem wist ik dit al een tijdje, maar niemand scheen er echt vanaf te weten. Ik wist het van Lianne, die in de Sales werkt, maar niemand van de receptie had ook maar enig idee wat er aan de hand was. Afgelopen vrijdag is iedereen geïnformeerd over de situatie, maar inmiddels wist iedereen achter de receptie het natuurlijk al (Geeeeeeeeen idee wie dat verteld heeft). Het wordt afwachten!

Dan nu mijn vrije-dag. Mijn enige vrije dag. Ik had me voorgenomen te gaan hardlopen, maar nadat ik mijn wekker verzet had, was het er een beetje bij ingeschoten. Het zou toch al een dag worden met een hoop gewandel. Voor die tijd was ik al wel wat in actie gekomen want ik moest toch ergens mijn ontbijtje vandaan toveren. Kwart over 11 arriveerde ik bij de supermarkt. En wat tref ik daar aan? Een gesloten deur. Opent om half 12. Beetje jammer dat ik om half 12 met Lianne afgesproken had. Dus na wat getwijfel en een man erop wijzen dat zijn zoontje zojuist zijn cracker op de grond heeft laten vallen en vervolgens weer in zijn mond wil stoppen, heb ik toch maar weer rechtsomkeert gemaakt.

Onderweg een stokbrood gekocht, maar die stond er helaas al een tijdje. Omdat Lianne de andere kant van de Theems nog niet gezien had, zijn we langs het water gelopen. Er was helaas weinig te beleven omdat het wonderbaarlijk genoeg regende, regenregenregen! Maar gewapend met paraplu’s en waterdichte schoenen (dacht ik) hebben we de dag overleefd. De rest van de dag was het nagenoeg droog, op een heftige hagelbui na. Gelukkig kon ik nog steeds genieten! Het zou een cultureel dagje worden: Tate Modern, The Globe (Shakespeare) en Monument. Uiteindelijk hebben we alleen Tate Modern aangedaan en de vreemde kunstwerken bestudeerd. Weer een ervaring rijker, wel erg bijzonder! Soms werd ik weer helemaal gelukkig als ik een naam herinnerde van mijn CKV-klassen. En gelukkig konden Lianne en ik ook weer spelletjes spelen.

The Globe en Monument blijven nog even op mijn verlanglijstje staan, dat komt wel een andere keer. We zijn via Oxford street terug gelopen en nog even snel een Waterstone’s (boeken) en HMV (films) binnengeschoten.. Ik heb eindelijk mijn 3-voor-2 boeken gehaald. Wat een deal! Beetje jammer dat de 2 van de 3 boeken voor zo’n 3 pond minder bij de HMV lagen. Het derde boek hadden ze niet, dus het kon mijn humeur niet verpesten. Bijna kocht ik nog een shirtje, maar ik heb me ingehouden! Stond zelfs al bijna bij de kassa! Dat voelt goed zeg…

Tina komt net thuis en vroeg mij of ik me nog iets van deze ochtend herinner. Huh, waarom? Ik heb weer liggen kletsen. Vanmorgen was het weer raak: ‘Tina, I dreamed about Apple pies. I want to have Apple pie, right now!’