"I'm gonna live forever" (Irene Cara)

Ok, ik weet niet meer waar ik moet beginnen. Er is weer veel te vertellen, dus bereid je maar voor.

Allereerst: Qua check-in ben ik een volwaardige receptioniste. Oke, lichtelijk overdreven. Maar ik heb in ieder geval mijn angsten overwonnen en durf elke gast te helpen. Het enige is dat ik een hekel heb aan groepen. Heel veel mensen tegelijk inchecken is een ramp! Iedereen controleren of ze alle gegevens ingevuld hebben, alle kamers inchecken,wie heeft welke kamer, sleutels maken, kamernummer op registratiekaart schrijven, kamers aanwijzen, helft van de groep luistert niet, 'o ik wil toch een kamer met 2 aparte bedden, kan dat nog?' 'natuurlijk kan dat, ik zal kijken wat ik voor u kan doen'.

Al met al vind ik het hartstikke geweldig achter de receptie, de arrogantie en verwendheid van de gasten vergetende. Mijn doel is om de gasten blij te maken, en meestal lukt dat wel aardig!

Gisteren kwam David, FO assisten-manager, naar me toe. Hij wilde me even 2 minuten spreken. Oneee, wat heb ik fout gedaan? (blijft toch eerste gedachte, ookal ben ik de onschuld zelve). Het bleek iets totaal anders te zijn. Hij vroeg me hoe ik het hier vond, of ik met het systeem overweg kon (verbazingwekkend genoeg gaat dat best redelijk en ik heb het sneller onder de knie/vingers dan ik had durven dromen) en of ik vragen heb. Uhh, nee geen vragen. Waar leidt dit gesprek naartoe? Uiteindelijk bleek dat hij me gewoon wilde zeggen dat ik alles mag vragen als ik iets niet begrijp en dat ik fouten mag maken. Wat? Ja! Fouten mag maken :D Zolang ik hier als trainee (vertaal: stagiaire) ben, mag ik alles fout doen. Zij zullen al mijn fouten met liefde corrigeren. Gelukkig was hij er wel van overtuigd dat ik het allemaal kan. Ik krijg ook een enorme verantwoordelijkheid hier: ik moet de Sales Ledger opmaken. Met andere woorden: ik heb geen idee wat het is, maar het klinkt belangrijk en dat wordt mij ook vele malen verteld. Iets met geld, agency's/reisbureaus? Nou ja, daar kom ik volgende week achter want dan moet ik de vroege shift doen om met check outs om te leren gaan, en die info schijnt erg belangrijk te zijn voor de Sales Ledger. We gaan het allemaal beleven. Zodra ik weet wat het is, zal ik het jullie ook uitleggen. Als 1 van jullie het mij uit kan leggen: GRAAG! (Uiteraard weet ik ook dat ik het aan David of Sam mag vragen, maar ik ben bang dat ze dan het idee krijgen dat het niet zo'n slimme keus is geweest om mij to Sales-Ledger-Queen te bekronen).

Goed, dan een ander nieuwtje: ik ga verhuizen. De roomie van Tina, Deutsche Rezeptioniste, gaat weg en omdat het natuurlijk heel nuttig is om voor 3 weken te verhuizen, gebeurd dat ook. Tina is namelijk over 3 weken geen trainee meer en blijft hier gewoon werken, vandaar dat ze een eigen kamer moet zoeken. Die 3 weken maken hier blijkbaar het verschil in winst of verlies, dus pak ik mijn biezen en verhuis 1 deur naar rechts. Mijn grote vrees: de kledingkast is waaaaaaaaayyyy too small. Maar gelukkig heeft Tina mij gerust kunnen stellen: de kamer is kleiner, maar de kast is groter. Je kunt dus zeggen dat ik straks in een kledingkast woon. Ben benieuwd. De verhuizing gaat maandag plaats vinden, ik hoef geen kaarten te ontvangen om mij een fijne verhuizing te wensen of te feliciteren met mijn nieuwe woning. Wel wil ik jullie graag op deze manier op de hoogte brengen van mijn nieuwe adres: Room number 130, ipv 131. Of was het 132? Ik weet het niet meer.

Next. Mijn zaterdag. Uiteraard wel volgepland met een gigantische stadswandeling. Ik het het op Google Maps uitgemeten en het is 5,8 mile.

...En nog 5,8 mile terug. Dus dat komt uit op, uhuhuhuh, 11,6 mile. Zegt mij niks want ik heb geen flauw idee hoeveel kilometer 1 mile is. Maar goed het was een flink eind en ben onderweg nog zo'n 5 tot 10 keer verdwaald (in verschillende mate) dus dat maakte de route er niet echt korter op.

Mijn eerste bestemming was Harrods. Lach maar! Ik heb lekker NIKS gekocht :D Weet wel dat ik daar later mijn tuinmeubels wil kopen!

Maaaaaar, ik was Victoria Street nog niet uit of liep al tegen mijn eerste niet-ingeplande bestemming aan: Westminster Cathedral. Waarom zoek je de schoonheid van een stad altijd verder dan je neus lang is? Het was een prachtige kerk, sorry cathedraal. Ik stond in het voorportaaltje (nee, niet van de hemel) en zag al een warning (maar dan ander woord) hangen: geen foto's of telefoons tijdens de mis. Dus ik dacht bij mezelf: zaterdag? Nee, er is vast geen mis. Dus ik stak mijn neus om de deur, en er was een dienst bezig! Dus ik stapte naar binnen toe en nam plaats op een houten, oncomfortabele stoel. En ja hoor, het was weer raak. Ik zat nog geen halve minuut of er was al collecte. Hij wilde al verder lopen, maar nu moest ik iets geven ook! 1 pond! Ik was eigenlijk een beetje verbijsterd. Er werd zo ontzettend mooi gezongen dat ik eigenlijk dacht dat het niet live was (zag ook geen koor staan maar ik had geen bril op dus dat zou een verklaring kunnen zijn). Het bleek wel live te zijn en na een tijdje, geen idee hoeveel later het was, besloot ik dat ik weer verder moest gaan. Maar natuurlijk niet zonder een kaarsje voor opa aan te steken :) Welke idioot verzint het om waxinelichtjes in een PLASTIC houdertje te stoppen? Ik zag nergens een grote kaars staan om m aan te steken, en aangezien ik geen roker ben had ik ook geen aansteker bij me. Dus heb m aangestoken met een ander waxinelichtje, heel snel want anders zou het bakje smelten. Toen heb ik opa's kaarsje op een hele eigen trede gezet! :D

Daarna ben ik gelijk weer verdwaald. Dit keer op een rechte weg. Nou ja, ik had op de rechtdoorgaande (is dat een woord?) weg moeten blijven. Dat was op de een of andere manier niet het geval. Hoe hou je het voor mogelijk. Maar goed, niks blijkt onmogelijk te zijn. Dus ik belandde in een doornormale woonwijk, mijn droomwijk! (Dat rijmt). Stel je de mooiste, perfectste Londense wijk voor, en doe er dan nog een portie mooiheid bovenop: zo zag het eruit. Daar ga ik later wonen. Heb er weer foto's van gemaakt, maar uiteraard was dat weer 1 grote mislukking. Scheef, sfeerloos, plat.

Door mijn verdwaaldheid en droomheid was ik vergeten dat ik op weg was naar Harrods. Dus was ik een beetje uit de richting van mijn bestemming beland. Zo zie je nog eens iets van Londen zal ik maar zeggen. Na een flinke zoektocht en na elke 10 meter een blik op de kaart heb ik Harrods gevonden. De deur werd voor me opengehouden door een mooi-uitgedosde portier. Ik bedankte hem vriendelijk en scheen de eerste van de dag te zijn want hij werd er helemaal hiephoi van.

Eenmaal binnengekomen is het een en al pracht, praal, glamour, chique en duur. Ik hoefde hier niet op zoek te gaan naar koopjes want zelfs dat zou nog mijn portemonnee uitrijzen. Dus raasde ik de vrouwenafdeling over, tussen alle in-bontjassen-geklede vrouwen door, naar de tuinmeubelen afdeling. Vraag me niet waarom. Denk dat het me vooral verbaasde, dacht namelijk dat ze daar alleen kleding verkochten. Toen naar de kinderkleding en uiteindelijk kwam ik op de dierenafdeling. Al die arme hondjes die maar aangekleed worden met Burbery en Prada. Dat zou ik Sammie nooit aandoen, ookal weet ik zeker dat ie het prima zou vinden als ik het hem aantrok.. Gelukkig was ik niet de enige toerist daar en liepen er een boel Jappen rond. Dus ik kon ongegeneerd rondkijken en mijn mond laten opvallen.

Natuurlijk nam ik een andere uitgang dan waar ik naar binnen was gegaan (kon de uitgang ook al niet vinden, dus belandde op de ondergrondse verdieping). Geen flauw idee waar ik heen moest en natuurlijk geen enkel straatbordje te vinden. Dus ik begon te lopen op mijn gevoel. Na 10 minuten bleek mijn gevoel toch verkeerd te zitten, of de wereld was ineens omgedraaid. Toch maar van dat eerste uitgegaan.

Bestemming 2: Wellington Arch. Bedoeld als toegangspoort tot Buckingham Palace, maar verplaatst naar Hyde Park. Waarom? Al sla je me dood, het staat ook niet in mn gids. Misschien in de hoop dat Buckingham Palace zou groeien. Oke, het wordt laat.. Sorry. Het was niet echt interessant, maar ja, je moet het gewoon gezien hebben en het lag op mn route (wel grote omweg gemaakt om m te zien).

De volgende bestemmingen lagen bij elkaar: Speakers' Corner en Marble Arch. Die laatste is ook oorspronkelijk bedoeld als ingang voor Buckingham Palace. Verplaatst naar Hyde Park om daar te dienen als ingang van het park. Helaas is ook dit mislukt en staat het nu in het midden van een gigadrukke verkeersrotonde. Die Britten zijn geen sterren in stedenbouwkundigheid en vastbeslotenheid. De doorgang van de Arch wordt alleen geopend voor leden van het koninklijk huis.

Helaas was er niemand aan het speechen bij de Speakers' Corner, dus daar zal ik nog een keer terug moeten komen. Als de zon wat meer zijn best doet of zo.

Om de route naar Speakers' Corner en Marble Arch wat interessanter te maken ben ik door Hyde Park gaan lopen. Het was nog een hele kunst om uit te vogelen hoe je niet het verkeerde pad moest nemen. En het is me in 1 keer gelukt, was best trots op mezelf. Ik heb intens-intens genoten van Hyde Park. Iedereen geniet er, en ik het meest. Mensen aan het hardlopen, gewoon wandelen, de hond uitlaten, voetballen, frisbeeën, skeeleren, skaten en een soort langlaufen maar dan zonder sneeuw.

Iedereen scheen sneller te lopen dan ik en elke keer als ik een foto wilde maken was iedereen al in de verte. Was me er wel van bewust dat ik, in tegenstelling tot normaal, heel langzaam liep. Gewoon om te genieten, het stadsgeruis, maar ook de vogels, en allemaal blije gezichten. Ik ben even op een bankje gaan zitten om tot rust te komen en op te schrijven wat er allemaal door me heen ging. Maar ik kan het niet zo goed omschrijven. Het was gewoon puur genieten.

Van de Speakers' Corner liep ik door, langs de Serpentine, het meer, naar Kensington Gardens, de andere helft van Hyde Park. Regelmatig stil gestaan om gewoon om me heen te kijken.

Oke, ik zal jullie niet langer vervelen met mijn gezwijmel.

Volgens mijn gids hoort er een gigantisch verschil te zijn tussen Kensington Gardens en Hyde Park, iets met symmetrie of zo. Nou, ik heb niks kunnen ontdekken. Mijn planning was om Kensington Gardens door te steken en uiteindelijk uit te komen bij Portobello Road: een beroemde markt in Notting Hill. Onderweg kwam ik mijn 2e ongeplande bestemming tegen: een hoge paal met wat goud en versierigen. Dus ben daar op afgestapt met de grootste smile op mijn gezicht van geluk. Ik heb de liefste vriendjes, vriendinnetjes, familie en vriendje van de wereld. En ik zit in het prachtige Londen voor 4,5 maand. Hoeveel mensen zullen zoveel geluk hebben als ik?

Blijkbaar zag ik er belachelijk blij uit want iedereen die ik aankijk begon spontaan te lachen. Zo ook een Indiaanse (uit India?) meneer, een tegenligger. Vreemd genoeg kwam ik hem nog geen minuut later weer tegen bij de hoge-versierde-ongeplande-naamloze bestemming. Hij draalde een beetje om me heen en begon uiteindelijk te praten: ik wil je een compliment geven.

Uhhh, oke.

Hij vond dat ik er zo gelukkig uitzag, mijn lach had blijkbaar veel indruk op hem gemaakt en hij is weer omgekeerd om me te achtervolgen. Dus we stonden even te praten, best gezellig. Dus ik stond op het punt te zeggen dat ik er weer vandoor ging toen hij begon te hinten. Of ik had gegeten had. Uh ja, een uh, what the fack is stokbrood in het Engels? Een baguette. Nou goed, hij snapte er niks van, blijkbaar nooit Frans gehad. Of ik wel eens Indiaans gegeten had. OOOO, lichtje in mijn hoofd: het is Indisch! Uh, vast wel. Nou goed, na 5 minuten stopte hij met hinten omdat ik een ster ben in eromheen lullen. Dus vroeg hij of ik iets met hem wilde eten.

Shitshitshit, hoe lul ik me hier onderuit.. Goed: ik heb nog veel op mn planning staan en geen honger. O, wat ga je allemaal doen? Dus ik vertellen, hij kende het niet. Woont wel in Londen maar was er nog nooit geweest. Knuppel. Of hij met me mee mocht. Ik kan natuurlijk geen nee zeggen met mijn stomme kop (wie heeft mij opgevoed?!) dus meneer en ik gingen samen op stap. Kensington Palace zoeken. Nog steeds best gezellig. Kensington Palace gevonden, totaal niet interessant.

Ineens genoot ik minder van alles. Vast niet omdat hij het was, waarschijnlijk gewoon omdat ik niet meer volledig op alles op me heen kon concentreren. Geprobeerd de speeltuin van Diana in te komen maar je moet blijkbaar een kind bij je hebben dus we werden weggestuurd.

Portobello Road werd vrij snel gevonden. Was vast toeval dat hij er bij was want ik had alles sneller op de kaart gevonden dan hij. Wat ik daar aantrof was echt geweldig. Een markt met 10000000000 mensen, gezellige drukte, muziek en vrolijk geverfde huisje: roze, blauw, geel, groen. Alsof je ineens in Afrika liep of zo. Ik begon weer te genieten, maar voelde wel zijn aanwezigheid, dus moet er nog een keer naar terug gaan. Alleen of met wat gemakkelijker gezelschap. We zijn de hele straat uitgelopen en ik heb nog een paar sfeerloze kiekjes geschoten (zie foto's). Stiekem is het in me opgekomen om per ongeluk te verdwijnen in de massa mensen. De diepgang van zijn gesprekken en de vragen over mijn leven begonnen me lichtelijk te irriteren. Ik wil niet mijn hele leven met een vreemde bespreken. Toen was het tijd om terug te gaan. Notting Hill verkennen stond nog op mijn lijstje maar ik vond het mooi geweest. Dat komt de volgende keer wel weer.

Dus met ferme pas teruggegaan naar de hoofdstraat, Bayswater Road, en door hem LETTERLIJK een Starbucks ingesleurd omdat hij echt niet meer kon. Hij had in geen jaren zoveel gelopen en moest even uitrusten. Genietend van mijn chocoladekoek zat in het zonnetje. Beetje jammer dat hij zover over de tafel leunde dat ik, om een redelijke afstand te bewaren, achterover in mijn stoel gedrukt moest zitten. Weer allemaal vragen. Dit keer vroeg hij naar mn sterrenbeeld. Ik was volgens hem geboren in September want hij had tot nu toe alleen maar zo'n KLIK gehad met vreemden die in september geboren waren. Welke KLIK? Nou ja, ik had natuurlijk het lef niet om hem uit zn droom terug te roepen naar de realiteit. En toen was het tijd voor het afscheid. Ik weet dat jullie allemaal vol spanning zitten te wachten hierop.

Bij het metrostation werd ik tot halt geroepen. Hij moest gaan. Oke, nou ajuus, tot ooit.

Nee, zo ging het niet. Allemaal ongemakkelijk, van zijn kant. Uiteindelijk kwam het eruit: hij wilde wel nummers uitwisselen. Ik kan nog steeds geen nee zeggen en geef hem mijn nummer. Uit eerdere ervaringen kon ik al bedenken dat het nummer gelijk uitgetest wordt, dus een verkeerd nummer opgeven was geen optie. Tot mijn grote spijt kwam hij erachter dat ie niet internationaal kan bellen/smsen. Balen zeg. (Ik hoop dat het sarcasrme ervanaf spat, zo niet: het is sarcastisch bedoeld). Dus hij kijkt me aan: of ik misschien een Engels nummer heb. 'Ja, die heb ik toevallig gisteren gekocht.' Kakkakkak, wat zeg ik nou weer met mijn stomme kop. Dus ik in mijn telefoon zoeken want ik had m er gelijk gisteren ingezet: foetsie, niks te vinden! Dat moet het lot wel zijn, toch? De teleurstelling droop van hem af. Toen kwam de vraag of ik dan hem wilde smsen met mijn nieuwe nummer. Dit was een mooie ontwikkelijk want nu werd het lot in mijn handen gelegd. Hiephoi. Nog 1 laatste vraag: wanneer zien we elkaar weer?

Mijn god, waar gaat dit naartoe?! Hij wilde volgend weekend wel weer afspreken. Uh ja, we zien wel. Misschien heb ik dan al andere plannen. Toen pakte hij mijn hand (die vanwege de kou als een vuist wegestopt zat in mijn mouw) en streek over mijn wang.

IK MOET NU NU NU WEG! Dus ik zei gedag en ben weggelopen. Ik weet niet eens hoe hij heet, besefte ik een paar minuten daarna. Nou ja, hij heeft wel lef. En dat terwijl ik al 300 keer over Bruno had verteld (en dat ie zo lief is en zo. Krijg ik nu een massage? (a)).

Poeh. Wat een dag zeg. En wat een blog. De weg naar huis duurde ook nog een eindje want in het donker is het een hele zoektocht. Maar gelukkig kwam ik een Irak/nees mannetje tegen die mij vroeg waar Victoria Station was en daar moest ik nou net ook naartoe. Dus zei ik vol enthousiasme: Let's go together, I'm lost as well. Het was hartstikke gezellig en uiteindelijk vonden we Victoria Station. Natuurlijk wist ik nog steeds niet waar ik heen moest en hij zal mijn verdwaalde blik. Vol zorgen vroeg hij of het wel goed zou komen en of hij me kon helpen. Ik vertelde hem dat het goed zo komen en dat ie gauw zijn metro moest gaan halen :) En het kwam ook allemaal goed.

Eenmaal thuisgekomen was ik helemaal gebroken. Maar er was geen tijd om te lanterfanten. Het was half 7 uur en ik moest nog eten. Dus naar beneden gegaan en pasta (zoals de rest van de week) gegeten. Toen kwam Lianne beneden, Nederlandse overbuurmeisje, en hebben we 2 uur lang gekletst. Morgen gaan we samen naar een markt, Comden Market. Dus morgen weer een nieuw verslag. Hoop niet zo lang als deze want dit zijn nu bijna 5 A-4tjes.

Liefs uit Londen!