'O Happy Day' (Mahalia Jackson)

Geen blog, goede blog. Hmm.. Heeft andere betekenis dan 'Geen bericht, goed bericht'. Nou ja, het moet op hetzelfde neerkomen.

Het gaat hier dus nog steeds goed, en inmiddels heb ik ook alweer wat te vertellen. Achter de receptie gaat het nog steeds goed (behalve dat ik alle prepayments, vooruitbetalingen, bij de verkeerde reserveringen heb gedaan. Maar ze namen de schuld volledig op zich. Ze hadden het me niet alleen mogen laten doen volgens Jessica. Sascha is de nieuwe (wederom Duitse) receptionist en heeft al bij NH gewerkt en bij hem werd alles goed uitgelegd en terwijl hij het deed keek iemand toe of het goed ging. Ik werd helemaal alleen gelaten.. Wat een vertrouwen ;-) Bleek wel verkeerde keuze te zijn, haha).

Vrijdag ben ik na mijn shift naar Leicester Square geweest. Hét plein waar je de halfprice en discount tickets voor een musical kan kopen. Ja, je voelt het al aankomen.. Na 3 weken Londen moet je toch al wel een keertje een musical gezien hebben. Dus ik ben gaan informeren naar de prijzen voor Phantom op zaterdag. Dat viel vies tegen. De 'vanaf-prijzen' waren al uitverkocht. In plaats van de 19 pond - waar ik op rekende - zou ik 50 moeten betalen. Nou, niet dus! Dus ik belde Lianne op dat we dat beter volgende week konden doen. Ze was net klaar en zou wel even naar me toekomen. We moesten allebei nog eten en zijn lekker naar Bella Italia gegaan.

Wat ik dacht: Lekkere pizza met een lekker wijntje. Niet dus. 'Can I see you ID please?', vroeg de obergine (vrouwelijke ober). KAK! Die had ik niet bij me. 'Well, Fanta is fine'. Lianne kreeg wel wijn omdat ze wel ID had. Argg. Maar goed, 5 minuten later kwam de meneer de ober met een wijn en... en GLAS LIMONADE! Wat dachten ze wel niet. Dat ik een kleuter ben? Normaal gesproken zou ik het gewoon opdrinken, maar nu heb ik het teruggestuurd. Stomme obergine! Deed ze gewoon om me te pesten. Lianne en ik waren nogal besluiteloos met de keuze van de pizza. Dus we besloten er 2 te delen. Na zo'n 15 minuten kwamen de pizza's al. Jeetje wat snel. Weer niet dus. Verkeerde pizza! Dus weer teruggestuurd. Begon me bijna een zeurpiet te voelen, maar moeten ze me maar geven wat ik bestel.

Voordat we naar de pizzeria gingen hadden we ook al dilemma's gehad. Omdat we niet meer naar een musical gingen, wilden we toch wel iets anders doen. Na wat dubben kozen we toch voor de extreem dure bioscoop (15 pond!). Dus om half 9 zaten we in een gigantische zaal met wel 1000000 stoelen. Je kon overigens ook kaartjes voor 20 pond kopen. Lianne en ik hebben het uitzicht van die stoelen na de film even gecheckt. Wat een onzin, het zicht is helemaal niet veel beter. Maar goed, wat ik ging vertellen: Bij het ticketverkoophokje hang een plattegrond van de zaal, erg handig. Maar besluiteloos als we zijn duurde het zo'n 15 minuten voordat we een goed plekje gevonden hadden. Die man in het hokje beleefde de tijd van zijn leven en deed moeite om niet heel hard te lachen. Gelukkig stond er niemand achter ons, zo asociaal zijn we niet natuurlijk ;-) Uiteindelijk hadden we onze plekjes, op zich prima plekken. Eerste rij op het balkon en recht voor het scherm. Maar voor ons volgende bezoekje hebben we wel al betere plekken gespot! De film was trouwens erg leuk: Valentine's Day. Achteraf kwamen we erachter dat het de premiere was..

Zaterdag hadden we weer iets op de planning staan: Portobello Road. En ja, daar was ik al geweest, maar ja toen zat ik met een Indiaan opgescheept. Dus dit was mijn 2e kans om het weer goed te maken. Onderweg weer door Hyde Park en Kensington Gardens. Gelukkig weet Lianne over de weg naartoe en kan ik haar blind achterna lopen. Ze heeft ook een navigatiesysteem uitgevonden die ik nog niet helemaal begrijp. Het schijnt dat je de postcodes kan gebruiken om te navigeren. SW staat voor South West, N is Nort etc. En de cijfers daarachter staan voor de afstand tot het centrum: 1 is in het centrum en hoe hoger het cijfer hoe verder van het centrum. Maar dan nog zou ik niet weten welke kant ik op moet lopen, dat is toch niet gek? Of ben ik gewoon achterlijk? Dan moet je wel weten welke postcode je bestemming heeft, welke kant op dat is.. Dus heb je orientatie nodig. Simpel: heb ik niet!

Maar goed, we belandden op weg naar Portobello Road per ongeluk op een een leuke winkelstraat, High Kensington Road/Street. Heb niks gekocht, behalve een superleuke en GOEDKOPE sjaal van 3 pond. Was wel trots op mezelf.

Uiteindelijk begon ik alles een beetje weer te herkennen. Helaas had ik ons in mijn enthousiasme toch weer bijna de verkeerde kant op gestuurd. Gelukkig lette Lianne op. Portobello Road was weer geweldig, vrolijk, gezellig. Dit keer heb ik alles uitgebreid kunnen kijken en kunnen genieten van alle geluiden, mensen en de hele sfeer. We hebben zelfs The Travel Bookshop gevonden, de boekwinkel van de film Notting Hill. Heel gaaf om te zien, ookal is het gewoon een toeristische attractie. We zijn heel Portobello Road afgelopen en een klein beetje verdwaald. Ik heb een Oyster Card gekocht, een soort OV chip maar dan goedkoper. Toen gingen we op zoek naar een metrostation, Westboarne Station. Maar omdat we een beetje verdwaald waren, besloten we de politiemannetjes aan te spreken. ‘Where is the tubestation?’ ‘Uhm, you mean that one over there?’. Aiaiai. Metrostation was 200 m van ons vandaan en werd aangegeven met een giga bord. Stommm!

Met de metro naar Oxford Street om de Primark nog even binnen te schieten. Geweldige dag natuurlijk om naar de goedkoopste kledingwinkel van Londen te gaan: Zaterdag, rond 5 uur. Drukdrukdruk. Ik heb alles weer teruggehangen. Goed voor mn portemonnee. Lianne paste nog iets, maar bedacht zich toen ze de rij voor de kassa zag.

Te moe om nog een stap te zetten zijn we met de metro naar huis gegaan. Thuis heel even uitgerust en de voetjes bevrijd uit de schoenen (BLAAR!), om half 7 gegeten. Om 20:15 namen we de bus naar Leicester Square. Via mijn muziekfreakvriend Rob had ik namelijk vernomen dat er bandjes speelden. Dus ik had er 1 uitgekozen in The Borderline, net voorbij Leicester Square. Nog even mijn pinpas door de flappentap gehaald, vrees dat het de laatste keer was tot de studiefinanciering weer binnen is, en toen naar bij de mensenmassa binnengevoegd. Het was een hele leuke ervaring, een groot gedeelte van de mensen was lekker op de groot gaan zetten. Net als met een festival. Gewoon muziek luisteren. Beetje jammer dat er voor mijn neus Miss Klef en Mister Bef zaten en ik dus uitzicht had op een wasmachine van tongen. Matthew P was de eerste die we zagen (we hadden 2 bandjes gemist omdat het al om 7 uur begon) en echt een aanrader.

Het bandje dat daarna kwam, Ian King, was een beetje een tegenvaller. Als je het programmablaadje zag werden je verwachtingen erg groot. Het eerste bandje had het kleinste lettertype, het tweede bandje al groter en Ian King was in giga letters geschreven. Helaas waren mijn verwachtingen een beetje te hoog. Het was een bij elkaar geraapt zooitje 'midlife-crisis' mannen. Geniaal om ze afzonderlijk te bekijken, sommige helemaal in een eigen wereldje. Maar het was niet mijn muziek.. Om 11 uur was alles afgelopen en besloten we nog even een kroeg in te gaan.

Aangezien het geld een beetje op was, zijn we een gratis-entree pub ingegaan (ja, je betaalt hier voor alles) en hebben daar nog een uurtje gekletst. Om 12 uur hebben we de bus naar huis gepakt want mijn ogen vielen echt dicht. De rest kon nog wel even door (alhoewel ik wel zin had in een WARM bedje toen ik naar buiten stapte) maar dat gaat lastig met je ogen dicht. Buiten op straat kom je de vreemdste figuren tegen: in rokje/kontbedekkende lapjes stof, dunne panties en mijlenhoge hakken die na 3 stappen uitgetrokken worden. Elke bus was al zo'n 5 keer langsgeweest voordat de onze eindelijk kwam, maar we hadden toen we eerste rangs plekken: boven, voor het raam!

Mijn bedje was gelukkig warm. Dus ik heb een heerlijke 10 uur kunnen slapen. Vandaag had ik met Linda afgesproken (dochter van vriendin van mama; loopt hier 3 maanden stage). Ik had voorgesteld om naar het wisselen van de wacht te kijken want ze was nog niet in dit gedeelte geweest. Maar gelukkig was ik zo slim (ik geef mezelf graag complimenten) om op internet te kijken. Het is om de 2 dagen, wie verzint dat nou. Dus dat feest ging niet door. Dus spraken we af bij Westminster Bridge, even naar de Big Ben en Westminster Abbey gekeken en toen over de brug naar de andere kant van de Theems. Gelukkig had ik dit rondje al eens eerder gemaakt en wist ik hoe ik moest lopen. Nadat even bij een acrobatisch duo zijn blijven staan (zn benen zaten ergens op zn rug gevouwen) zijn we doorgelopen naar Covent Garden. Lekker wat gegeten en gedronken om weer op te laden. Even rondgestruind en toen nar Leicester Square gelopen om te laten waar je de halfprice tickets kon kopen. Lianne had me ondertussen al gebeld dat ze kaartjes voor volgende week voor Phantom of the Opera had gescoord, voor 25 pond! :D Dat is nog eens scoren. Beetje jammer dat ik nu nog met 25 pond moet leven tot 25 februari. Maar het is het allemaal waard!

En het mooie van alles is: IK HEB GEEN KAART NODIG GEHAD! Alleen om Linda iets te laten zien, helaas issie toen wel uit elkaar gevallen. Gelukkig heb ik plakband, want ik laat mijn kaartje niet in de steek, mijn reddertje in nood (en mijn Grote Vriend Ben uiteraard).

Dat waren al mijn avonturen weer van dit weekend. Komende week doe ik de middle shift, van 11:00 - 19:30. Uitslapen! En mijn laatste weekendje vrij misschien wel?

PS. Heb nog heel even mogen genieten van Chinese New Year en 1 draak gezien. Maar door de massa mensen zag ik weinig. Met mijn telefoon geprobeerd foto's te maken, maar heb geen kabeltje bij me, dus daar zullen jullie op moeten wachten..