"We're just ordinary people" (John Legend)

Nee, ik ben nog niet dood. Twee dagen geen blog, een record tot nu toe (niet zo gek als je elke dag een verslag kon lezen). Ik zal uitleggen waar het aan ligt. Elke nacht slaap ik zo'n 9 a 10 uur, jaloers?, en bedenk dan wat ik ga doen. Te beginnen met mail checken, Farmville onderhouden en, indien aanwezig, bijkletsen met vriendjes en vriendinnetjes. Tegen de tijd dat ik klaar ben is het 1 uur en heeft het weinig zin meer om er op uit te trekken. Dus pak ik mijn boek (Eclipse! Spannend!) en ga mijn laatste 1,5 uur slijten met lezen. Daar valt dus niet zo veel over te vertellen.. Achter de receptie gebeuren uiteraard niet zo veel bijzondere dingen, hooguit wat verwende gasten die denken dat wij hun slaafjes zijn.

Maar nu heb ik toch nog een paar dingen te melden :D

Gistermiddag zat ik rustig mijn ochtendlijke ritueel af te leggen (mail, socializen, farmville) toen er ineens op de deur geklopt werd. Ik verwachte niemand dus schoot zo'n 3 meter de lucht in. "Houskiepink". Huh, mijn kamer wordt altijd op maandag schoongemaakt (jaloers?). Denkdenkdenk, wat moeten die nou in mijn kamer? Shishitshit, ik heb nog de extra verwarming staan die ik stiekem heb meegesmokkeld. Die moet de kast in. Nee! Hoe lang staan ze al te wachten? O, laat ook maar. "Yeah, come in". (Pfiew, geen blik op de extra portable verwarming). "We are going to take a look at your bed, 'cause we are intending to replace some". Oke, no problemo, go your gang! Toen ze mijn bed zagen viel hun mond open van verbazing. Ik moet eerlijk toegeven dat het mij nog niet was opgevallen, het bed kraakte hooguit een beetje (nee, ik ga niet vreemd. Slaap hooguit wat onrustig). Maar ondanks mijn niet zo kritische blik (als ik maar kan slapen) zag ik toch wel dat het bed een ietsiepietse scheef stond. Lichtelijk niet-overdreven. Het was een wonder dat het nog niet ingestort was (onder mijn gewicht). Nog geen 10 minuten kwamen ze weer binnen, mét nieuw bed! Wat een service. En toen vroegen ze ook nog of ze iemand naar boven moesten sturen om mijn bed op te maken. Sjongejonge, alsof ik dat zelf niet kan.

Nou, dat bleek nog moeilijker dan ik dacht. Misschien had ik toch wat langer in Houskiepink moeten blijven.. Maar goed, het bed ligt heerlijk (voel toch wel wat verschil) en ik heb weer een lekker lange nacht gemaakt.

Ik heb nog geprobeerd een foto te maken, maar de bedden werden zo snel omgewisseld dat ik niet eens de tijd had om mijn camera op te zoeken. Dus op die nieuwe foto's moeten jullie nog wachten tot het weekend!

Daarna ben ik me weer een beetje nuttig gaan maken. Wassen! Joepiedepoepie. "Gelukkig" hebben we hier geen wasmachine die ik mag gebruiken en mag ik lekker alles zelf met de hand wassen. Of natuurlijk naar een laundrette, maar ja, dat kost geld en ik ben en blijf arme student. Kan mijn geld wel wat beter besteden. Bijvoorbeeld aan nieuwe kleren kopen, dan hoef ik niet zo veel te wassen! :D

Ik weet nog niet of mijn kleren er beter uitkomen als dat ze waren. Uitgeschoten met de waspoeder, te lui om alles eruit te wassen. Ach ja, tot nu toe was het alleen nog maar ondergoed, sokken en hempjes. De broeken stel ik nog even uit. Misschien kom ik een leuke aanbieding tegen in een winkel ergens ;-)

Gisteravond was het zover. Niet dat er een bepaalde dag vastgesteld was waarop het moest gaan gebeuren.. Het gebeurde gewoon. Iedereen was weer druk bezig, en een gast had zijn zinnen op mij gezet. Doelgericht kwam hij, met koffers en al, naar mij toegelopen. Paniekpaniekpaniek, er is niemand op mij te helpen en hij komt overduidelijk inchecken. O my lord, laat dit goed gaan! De gast was erg begripvol, want ik begreep er uiteraard weer niks van. Er was een trace geplaatst (een opmerking, bijvoorbeeld dat iemand geen twin-room wil ofzo) en ik kon hem daardoor niet inchecken. Help? Iemand? Ik werd gelukkig toch wel snel gered, en daarna nog geholpen. Gast bleef geduldig. Pfiew!

Aan het eind van de avond zoveel check ins zelf gedaan dat het me niet meer uitmaakte. Tina was met iets anders bezig en ik stond aan de balie profielen van gasten aan de maken. Dus toen er een bepakte gast binnenkwam vroeg ik: How may I help you, sir" Schijnt normaal te zijn. Raar, want het is toch overduidelijk dat hij wil inchecken?! Deze check in ging het perfectst van allemaal en Tina zei aan het eind dat ik het heel goed gedaan had. Joepiedepoepie!! Zelfvertrouwen-boost!

Ik ben zooooo jaloers! Uitleg. Er kome hier veel regular guests, elke week komen ze weer. Dus als je hier een tijdje werkt, leer je ze kennen, weet je wat ze willen etc. Tina checkt sinds een aantal weken elke keer dezelfde mevrouw in (noem geen naam ivm privacy, maar eigenlijk weet ik het ook niet meer). Ze is al ergens in de 80 en werkt nog steeds voor The Houses of Parliament. Of in ieder geval mag zij daar binnenkomen. Voor 'normale' mensen moet je via de MP van je district toestemming vragen om daar naar binnen te komen en dan word je op een wachtrij van een halfjaar gezet. Ik moet toegeven dat ik niet eens wist dat je daar naar binnen mag. Maar goed, om het verhaal even af te ronden.. Die lieve oma heeft dus gezegd dat Tina een keer met haar mee mag. En gisteren toen ze incheckte had ze een datum! Tina gaat The Houses of Parliament in! Na alle (heel veel) blijdschap kwamen de dilemma's: Wat moet ik aan? Welke schoenen? Ik moet naar de kapper! En m'n make-up?

Begrijpen jullie de jaloezie? Iedereen wil daar naarbinnen! En zij gaat! Ik wil ook :(

Hmm.. Voor iemand die niet zo veel te vertellen heeft, is dit nog best een lange blog. Tijd dus weer om er een eind aan te breien.

Liefs uit Londen!